Levent MUKAN

Ov Hell çok zorlanmadan (albüm kapağında boy fotoğrafları var çünkü, gerçekten zor olmuyor) çıkarabileceğimiz üzere bir süpergrup. Birkaç yıl önce Gorgoroth’tayken Gaahl ile birlikte kurucu üye Infernus’u atmak gibi aslında yapmalarının mümkün olmayacağı bir şeyi yaparak piyasada iki adet Gorgoroth çıkmasına neden olan aslan parçası zeka küpü KING OV HELL arkadaşımız, haliyle açılan davayı kaybedince, “Kovulmadım, istifa ediyorum” diyerek ve yine Gaahl’ı yanına alarak God Seed diye bir grup kuruyor. Sonrasında Gaahl da voltasını alınca yerine Shagrath’ı alıyor, adını da tekrar değiştiriyor (artık risk alamıyor adam heralde marka patent muhabbetinden ağzı yanınca). Heralde hiç risk almamak için, inanılmaz yaratıcı olan nikinin kıç kısmını kullanıyor grubun ismi için. Dikkatinizi çekmiş olabileceği üzere, Gorgoroth’taki saçmalaması dolayısıyla ben bu arkadaşı sevemedim pek.

Baslar ve genel olarak müziğin iskeleti King ov Hell’de. God Seed için yazılan materyalin kullanıldığı albümün iskeleti açısından tek söyleyebileceğim; bildiğimiz black metal olduğu, öyle çok kötü falan olmadığı ama öyle çok ekmek de çıkmayacağı yönünde. King’in zamanında Gorgoroth’a da hatırı sayılır miktarda katkısı olduğunu ekleyelim tabii. Her ne kadar bu “hatırı sayılır miktarda katkıdan” ben şahsen bir olay çıkaramamış olsam da, bilgi olarak vermiş olayım.

Albümün prodüksiyonu tarzı açısından yeterli, olması gerektiği kadar. Baslar gayet rahat anlaşılıyor ama ön planda değiller. Vokaller ve eğer lütfedip okuyacak olursanız (ben etmedim, bence okumayın zaten) şarkı sözleri Shagrath tarafından yazılmış. Sözler daha satanik, daha hıristiyanları aşağılayacak türde, daha küfürlü, daha puşt olsun diye, Demon Burger’den kankası Silenoz da söz yazımında Shagrath’a eşlik etmiş. Silenoz Dimmu Borgir’de kesinlikle sallamadığım bir adam olmasının yanında (bu niye, ben de bilmiyorum, kurucu üye falan herif aslında) takma adının başındaki ERKEKJETTER kelimesiyle zaten karizmasını tüm Türkçe kullanan diyarlarda yerle yeksan etmekte olan bir arkadaşımız, o nedenle geçiyorum. Ama okuduğum ecnebi kritiklerde şarkı sözlerinin kibar bir dille saçma sapan olduğu söyleniyor diyeyim, siz çıkarın artık neler yazdılar. Vokallerde King de katkıda bulunmuş biraz biraz. Ancak genel olarak vokallerden çok hazzetmediğimi söylemem lazım çünkü biraz fazla kaçmış efekti. Ayrıca Dimmu Borgir’deki vokal kullanımı ile hemen hemen aynı şekilde okuyor Shagrath, biraz farklılık beklenebilirdi.

Gitarlarda Gorgoroth’ta da çalmışlığı olan Teloch ile Hellhammer’ın gitarist versiyonu Ice Dale var. İkisi de iyi gitaristler, önlerinde yazılı materyali çalmışlar geçmişler. Nereye kadar ne ek yapabilirler gayet açık tartışmaya, gitarlar için iyi deyip geçmekten başka denecek pek söz yok açıkçası. Tonlar falan klasik zaten, şaşırtmıyor.

Şimdi albümdeki tek iyi olması gereken şeye gelelim, davullarda Satyricon’dan Frost abim mevcut. Bu erkek güzeli abim Satyricon’un yeni işlerindeki tarz açısından nispeten karakteristik diyebileceğimiz, rock altyapılı tarzından eski usul black metal tarzına kaymak gibi bir geçiş yapmış, gayet hızlı çatır çutur çalıyor. Ha kuru ve karaktersiz evet, genel olarak albüme yapışmış olan kuruluğu iyice arttırıyor ama zaten ne kadar süsleyebilirdi diye sorulsa valla ben bilemedim. Ayrıca “yetemiyor mu artık yaşı da ilerledi” korkumu yenmemi sağladı, çatır çatır çalıyor hâlâ. Gereksiz bilgi olarak, kendisi 8 yaşında bir kız çocuğuna sigara içirmeye çalışırsanız nasıl sigara içerse aynen öyle sigara içmekte. Resmen poser’lıktan içiyor adam sigara. Bunu da belgeselin tekinde gördüydüm.

Kısacası gerçekten bu incelemenin böyle geyik olmasının nedeni çok inceleyecek bir şey olmaması. Elimizde bir süpergrup var, ortada gerçekten ne çok iyi ne çok kötü diyebileceğim bir albüm var ki aslında orta kalite bir şey beklemek saçma olabilir, zira sıfatı “süpergrup” aolan bir şeyden bahsediyoruz. Böyle adamlar bu kadar sene müzik yaptıktan sonra ya tutmazlar, ya da çok iyi tutarlar. Kişisel olarak,  ”aslında büyük müzisyendir, çok iyidir” diyebileceğim adamlar değiller açıkçası (Frost hariç, ama o da bana göre hızı dışında orta karardan hallice bir davulcu).

Çiğ, katıksız black metal seven birinin vokale basılan efektlerden yorulmazsa sevebileceği bir albüm. Bunun dışında ne Dimmu Borgir hayranlarına, ne de Satyricon hayranlarına hitap ediyor. Gorgoroth hayranlarına hitap edebilir belki ama kitle açısından ne durumdalar gerçekten bilemiyorum, King’in hayranı varsa, onlar zaten dinlerler.

Uzun lafın kısası, zamanında tutmuş olan bir formül alınıp, adı değiştirilip, bünyesindeki isimlerin portföyünden de yararlanarak nasıl olsa satar denilerek hazırlanmış bir albüm.