Bu kritiği uzun zamandır yazmak istiyordum ama nasıl yazacağımı bir türlü bilemediğim için de sürekli erteliyordum. Erteledikçe kafamdaki ukde büyüdü de büyüdü. En sonunda burama kadar geldi, “eeh eytere bea!” diyip yazmaya koyuldum.

Normalde kritik yazmadan önce albümü dinlerken bir kenara kısa kısa notlar alırım, sonra kritiği, onları kullanarak oluştururum ama durum Diskord’da farklı; çünkü albümü her dinleyişte insanın kafası ayrı bulanıyor. O yüzden “kervan yolda düzülür” düsturuyla albümü açıp aklıma ne gelirse yardırıyorum müsaadenizle.

Diskord, üç kişiden müteşekkil Norveçli bir grup. “Doom”lu albüm ismini görünce yanılmamak gerek, çaldıkları müzik death metal sınırları içerisinde kalıyor ama elemanların beyinlerinde sınırdan eser yok. Böyle deyince her tarza kayabilen bir müzik gelmesin aklınıza, çünkü gitardan çıkan notalar herhangi bir tarza ait değil ama -daha önceden test edilip onaylandığı gibi- sadece death metalin taşıyabileceği türden şeyler. O yüzden grubun tarzı genellikle “progresif death metal” olarak adlandırılıyor fakat belirli bir müzik tarzını adlandırmakta kullanılan halini bir kenara koyarsak “saykedelik” sıfatı da konu Diskord olunca death metalin önüne iyi gidebilir.

Albümün kırıklığı daha kapaktan başlıyor. Sindre Foss Skancke imzalı kapak, Diskord müziğinin doğrudan tuvale dökülmüş hali. Grubun kısa tanıtım yazısında denildiği gibi, albümü dinlerken -veya kapağa bakarken- insan kendisini bütün hisleri eriyip birbirine karışmış ve yön duygusunu yitirmiş bir şekilde pembe bir gezegende “tozpembe hayaller vardı, pembesi gitti tozu kaldı” derken buluyor. Albümdeki gariplik o derece somut.

Bu ortamdan en başta gitardan çıkan atonal notalar sorumlu. Albüm boyunca -Overstrain parçasındaki solonun giriş kısmı dışında- iki notanın mantık sınırları çerçevesinde arka arkaya geldiği hiçbir bölüm yok. Düşük akortlanmış gitarların çamur gibi tonuna bir de akıl hastası bas gitar kullanımı eklenince acayiplik katsayısı bir derece daha artıyor. Bunların yanına, lisedeyken gidilen ucuz stüdyodaki davulun tonunu ve davulcu Hans Jørgen Ersvik’in kuru vokallerini de ekleyince kaba ve cilasız prodüksiyonun da yardımıyla bahsettiğim pembe atmosfer sağlanmış oluyor. Tabii ki sözlerin de geri kalır yanı yok. İngilizce’nin en ücra köşelerindeki kelimeler özenle seçilip şarkıların içine serpiştirilmiş.

Bu tip atmosfere sahip death metal albümlerinin aksine ortada öyle über-teknik bir yapıt yok, bilakis şarkılar gayet basit riflerden oluşuyor ve bu basitlik, sürekli bahsettiğim acayipliği tüm çıplaklığıyla kulaklara zerk ediyor. Atonal akorlar, sürekli tempo değiştiren şarkılar ve davulun dengesizliği insanı iyice sersemletiyor, albüm bittiğinde sudan çıkmış balık şeklinde aldığı yere bırakıyor.

Diskord’un müziği kendine has olsa da etkilenmeler veya benzerlikler rahatça kulağa çarpıyor. Herkesin hemfikir olduğu konu, albümdeki Carbonized çağrışımı olsa da grup elemanları Carbonized’ı birincil etkileşimleri arasında görmediklerini belirtiyorlar. Diskord dinlerken akla gelen birkaç grubu sayarsam zaten sözü fazla uzatmaya gerek kalmaz: Demilich, Autopsy, Convulse, Morbid Angel, Gorguts, belki Martyr, Death… Liste uzatılabilir ama sanırım yeterlidir.

Müzik dinlerken bahsettiğim ruh hallerine girmeyi sevmeyenler için çekilmez çile olabilir ancak benim de içinde olduğum ve Diskord elemanlarının “hastalıklı bireyler” olarak adlandırdığı dinleyiciler için başyapıt olmaya aday bir albüm “Doomscapes”. 90’ların başından fırlamış gibi duran albüm, o yıllarda çıksaydı şimdi adı bir “Nesphite”le, bir “World Without God”la veya bir “Severed Survival”la beraber anılıyor bile olabilirdi. Umarım tek albümle patlayıp sonra “yitip giden” etiketli gruplar arasına girmezler.

hysteresis