Kanımca 2000′ler sonrasının en önemli albümlerinden biri olan ve katıksız bir başyapıt olarak gördüğüm “Colors“, BETWEEN THE BURIED AND ME için olduğu kadar, progresif metalin zincirlerinin iyicene kırıldığı ve türler arası kesin sınırların kalktığı modern metal anlayışı için de çok önemli bir albümdü.
Bir grubun yeni albümünün ardından o albümü baştan sona çaldığı bir konserini DVD olarak çıkarması, metal tarihinde çok da sık rastlanmayan bir durum. En yakın örneğini DREAM THEATER’ın “Metropolis 2000: Scenes from New York” DVD’si ve üç CD’lik “Live Scenes from New York” konser albümünden bildiğimiz bu durum, BETWEEN THE BURIED AND ME’nin “Colors”a ne kadar önem verdiğinin ve ne kadar iyi olduğunun farkında olduğunun bir göstergesi.
2007′de sayısız medya organı tarafından yılın albümü seçilen “Colors”, çıkışından bir yıl sonra da bu konser albümüyle renklenmişti. Bir DVD ve bir de CD’den oluşan “Colors Live”, iki setten oluşuyor. İlk set “Colors”ın baştan sona çalınmasından ibaretken, diğer sette de grubun konser öncesi internet sitesindeki ankette dinleyiciler tarafından seçilen bir karma setlist yer alıyor. Lâkin bu ikinci set sadece DVD’de mevcut.
DVD kısmından girersek, grup tek kelimeyle olağanüstü bir performans sergiliyor. Aslında hiç kesilmeden devam eden tek bir şarkı olan “Colors” gibi süper karmaşık bir şeyi hiç ara vermeden, bir an olsun ses kesmeden, hiç hata yapmadan çalmak, gerçekten de görülmesi gereken bir tecrübe olarak karşımıza çıkıyor. Her elemanın ayrı ayrı ceket ilikleten performansı karşısında hayran kalmamak ve Eylül’ü iple çekmemek mümkün değil.
Grubu “Alaska” turnesinde izlemiş biri olarak, BETWEEN THE BURIED AND ME’nin konserlerde döktürdüğünü zaten biliyordum. Grubu nispeten küçük, kısıtlı hareket edebilecekleri bir sahnede izlemiş, ona rağmen yaydıkları enerjiyle mest olmuştum. Ancak “Colors Live”da olay başka bir hal alıyor, zira grup sahne şartlarının da iyileşmesiyle çok daha etkili bir performans sunuyor. Tommy Rogers’ın klavye çalmadığı anlarda koşturması olsun, Dan Briggs’in yer değiştirmeleri olsun, “Colors Live” play tuşuna basıp 2 saat boyunca ekrana kilitlenmenizi garanti eden bir çalışma (tabii gruba karşı özel bir gıcıklığınız yoksa).
Ses anlamında tertemiz bir kaydı olan “Color Live”, görsel olarak da iyi çekilmiş bir ürün. Kameralar ne zaman neyi çekeceklerini bildiklerinden, gitarist solo atarken bas gitaristi gösteren efsane TRT kameramanlarının yaşattığı çileleri burada yaşamıyoruz. Kitapçıkta da yine “Colors” kitapçığına benzer renk skalaları ve en başta da BETWEEN THE BURIED AND ME’nin o zamana dek birlikte turladığı gruplara bir teşekkür notu görüyoruz. Artık MESHUGGAH mı istersin, OPETH mi istersin, DREAM THEATER mı istersin… Kadirşinas insanlar.
Daha fazla uzatmayalım, “Color Live”, bu tarz bir olayı belki de en çok hak eden albümlerden biri olan “Colors”ın değerinin daha da yükselmesini sağlayan, her anlamda çok başarılı bir ürün. BETWEEN THE BURIED AND ME seviyorsanız zaten şimdiye çoktan izlemişsiniz diye umuyorum, grubu bilmiyorsanız ama mükemmel bir performans izleme fikri hoşunuza gidiyorsa, “Colors Live”ın muhakkak iyi vakit geçireceğiniz bir iki saat vaadettiğini de rahatlıkla söyleyebilirim.
“Öldüğümüzde sahip olacağımız tek şey bu olacak,
Öldüğümüzde arkamızda bıraktığımız tek şey bu olacak,
Bizler bununla hatırlanacağız.”
Kadro Dan Briggs: Bas
Blake Richardson: Davul
Tommy Giles Rogers: Vokal, klavye
Paul Waggoner: Solo gitar
Dustie Waring: Ritim gitar
Şarkılar Set 1:
"Foam Born (A) The Backtrack"
"(B) The Decade of Statues"
"Informal Gluttony"
"Sun of Nothing"
"Ants of the Sky"
"Prequel to the Sequel"
"Viridian"
"White Walls"
Set 2:
"Mordecai"
"Shevanel Cut a Flip"
"Backwards Marathon"
"Ad a Dglgmut"
"Aspirations"
"Selkies: The Endless Obsession"
Konser kaydı izlemekten zerre keyif almayan bendenizi ekran başına kitleyebilmiş yegane kayıtlardan biri bu. Adamlara hayran olmamak elde değil. Eylülde de baştan sona Colors çalıp gitseler ya, Selkies dinlememeye bile razıyım bunu yaparlarsa.
hayatımda izlediğim en efendi canlı performans yahu. belkide elemanlardan böyle geldi. herifleri anneme “bak arkadaşlarım” diye göstersem kahvaltıya çağırır valla. o kadar temiz insanlar.
colors’u kritiğini okuduktan sonra, “oha lan millet neler demiş dinlemek lazım” düşüncesi ile “edinmiştim”. albümü iki üç tur döndürdüm. ilk 4 parçaya hasta olmuş, 5 inci parçayı resmen anlayamamış (bu bi iltifat değil beynim almadı yani algılayamadım ne olduğunu, nasıl bir şey olduğunu çözemedim) 6.cı parçaya yine hasta olmuş ve epik finalle kendimden geçmiştim. albümün 2000′lerin en önemli metal albümlerinden biri olduğunu idrak etmiştim nihayetinde. (dipnot olarak sun of nothing’in floating towards the sun diye başlayan kısmı [albümün en sonunda da duyulan melodiyle aynı] hayatımda dinlediğim en güzel, en bambaşka en “paralel evrenlere geçiş yaptırtıcı” bölümlerden biri, söyleyecek laf bulmakta güçlük çektirecek kadar güzel geliyor bana, kendimi bulutların üstünden güneşe bakar gibi hissediyorum resmen).
Bu kadar yazdın da allahın malı, yüce beyinsiz bu colors kritiği değil bu colors live kritiği diyenler olacaktır doğal olarak. Onlara da şunu diyebilirim ki ;
Colors Live’de resmen şey oldum eee, şey errr, tam olarak aslında şöyle ; yani demek istediğim, şu manaya da gelebilir yani … OHA !!!
ben colorsı ilk dinlediğimde, vokalisti öhüz bi adam, davulcuyu ahtapot, gitaristleri 6 parmaklı, basçıyı dev sanmıştım, hiç öyle diillermiş, çok şekerler, efendiler, özellikle tommy rogers neler yapıyo, zıplıyo ediyo, obseşaaans, obseşaaaans, bi taraftan o garip kol hareketini yapıyo, vsvs, izlenmesi gerek…
tüm elemanlara ayrı ayrı hayran kaldım ama bu vokalist olayı ap ayrı birşey abi. adam bir yandan o iç parçalayan brutal-scream arası vokalini yapıyor bir yandan pamuk gibi cleanlerini hiç aksatmadan geçiştirmeden aynı albümdeki temizlikle yapıyor bir yandan seyirciyi gaza getirip bir yandan klavyeye koşuyor o süper atmosferi yaratan klavyeleri çalıyor. inanılmaz bir adam tek kelimeyle. özellikle iki eli klavyedeyken yaptığı brutal-scream arası vokaller beni bitirdi. normalde mikrofonu elleriyle kapatıp sesi boğarak yaparlar vokali vokalistin sesi çok yorulmadan o kalın sesi çıkarsın diye. ama bu adam parçalıyor resmen o boğazı ama yinede o pamuk şeker kıvamında cleanini yapıyor. inanılmaz yahu. boşaldım.
@saklanan saman, ayrıca “aha burasınıda canlı yapamazlar sample kullanmışlardır kesin” dediğim heryeri bi şekilde canlı canlı yapmalarıda ayrı bir olay. (bkz: sun of nothing küçük kız sesleri(vokal ve gitarist ağzıyla yapıyor))
Daha az önce bir defa daha izledim, uzun zamandır izlemiyordum. Tommy’nin kol hareketleri olsun, Blake’in kusursuz çalışıyla birlikte “cool man” duruşu olsun bunlar önemli şeyler tabi.
Ha bir de bir sitede profesyonel sayılacak bir Obfuscation performansı var, aha link.
(8.49/10, Toplam oy: 120)
Loading ...
güzel şarkılar komik tipler :*
Konser kaydı izlemekten zerre keyif almayan bendenizi ekran başına kitleyebilmiş yegane kayıtlardan biri bu. Adamlara hayran olmamak elde değil. Eylülde de baştan sona Colors çalıp gitseler ya, Selkies dinlememeye bile razıyım bunu yaparlarsa.
ben de henüz alamadım, en sevdiğim albüm colors olmasına rağmen bu aralar para yok. torrentlere abanmalı. ama yazı güzel olmuş ellerine sağlık.
04.02.2011
@Ertuna Yavuz, albüm üç sene önce çıkmış lan. ben de yeni sandım ak.
hayatımda izlediğim en efendi canlı performans yahu. belkide elemanlardan böyle geldi. herifleri anneme “bak arkadaşlarım” diye göstersem kahvaltıya çağırır valla. o kadar temiz insanlar.
white walls performanslarını izledim sadece bu dvd’den.. gördüğüm iyi canlı perforsmanstı belkide.
colors’u kritiğini okuduktan sonra, “oha lan millet neler demiş dinlemek lazım” düşüncesi ile “edinmiştim”. albümü iki üç tur döndürdüm. ilk 4 parçaya hasta olmuş, 5 inci parçayı resmen anlayamamış (bu bi iltifat değil beynim almadı yani algılayamadım ne olduğunu, nasıl bir şey olduğunu çözemedim) 6.cı parçaya yine hasta olmuş ve epik finalle kendimden geçmiştim. albümün 2000′lerin en önemli metal albümlerinden biri olduğunu idrak etmiştim nihayetinde. (dipnot olarak sun of nothing’in floating towards the sun diye başlayan kısmı [albümün en sonunda da duyulan melodiyle aynı] hayatımda dinlediğim en güzel, en bambaşka en “paralel evrenlere geçiş yaptırtıcı” bölümlerden biri, söyleyecek laf bulmakta güçlük çektirecek kadar güzel geliyor bana, kendimi bulutların üstünden güneşe bakar gibi hissediyorum resmen).
Bu kadar yazdın da allahın malı, yüce beyinsiz bu colors kritiği değil bu colors live kritiği diyenler olacaktır doğal olarak. Onlara da şunu diyebilirim ki ;
Colors Live’de resmen şey oldum eee, şey errr, tam olarak aslında şöyle ; yani demek istediğim, şu manaya da gelebilir yani … OHA !!!
17.03.2011
@burak canik, boşaldın mı noldu ?
18.03.2011
@heat, boşalmak tam olarak yeterli bir sözcük değil bu duyguyu açıklamak için
ben colorsı ilk dinlediğimde, vokalisti öhüz bi adam, davulcuyu ahtapot, gitaristleri 6 parmaklı, basçıyı dev sanmıştım, hiç öyle diillermiş, çok şekerler, efendiler, özellikle tommy rogers neler yapıyo, zıplıyo ediyo, obseşaaans, obseşaaaans, bi taraftan o garip kol hareketini yapıyo, vsvs, izlenmesi gerek…
tüm elemanlara ayrı ayrı hayran kaldım ama bu vokalist olayı ap ayrı birşey abi. adam bir yandan o iç parçalayan brutal-scream arası vokalini yapıyor bir yandan pamuk gibi cleanlerini hiç aksatmadan geçiştirmeden aynı albümdeki temizlikle yapıyor bir yandan seyirciyi gaza getirip bir yandan klavyeye koşuyor o süper atmosferi yaratan klavyeleri çalıyor. inanılmaz bir adam tek kelimeyle. özellikle iki eli klavyedeyken yaptığı brutal-scream arası vokaller beni bitirdi. normalde mikrofonu elleriyle kapatıp sesi boğarak yaparlar vokali vokalistin sesi çok yorulmadan o kalın sesi çıkarsın diye. ama bu adam parçalıyor resmen o boğazı ama yinede o pamuk şeker kıvamında cleanini yapıyor. inanılmaz yahu. boşaldım.
12.06.2011
@saklanan saman, ayrıca “aha burasınıda canlı yapamazlar sample kullanmışlardır kesin” dediğim heryeri bi şekilde canlı canlı yapmalarıda ayrı bir olay. (bkz: sun of nothing küçük kız sesleri(vokal ve gitarist ağzıyla yapıyor))
12.08.2011
@saklanan saman, o sun of nothing yok mu ah o.
Albüme 7 verdim, buna 9.
O değil de hayvanlar gibi olmuş canlı performans.
Daha az önce bir defa daha izledim, uzun zamandır izlemiyordum. Tommy’nin kol hareketleri olsun, Blake’in kusursuz çalışıyla birlikte “cool man” duruşu olsun bunlar önemli şeyler tabi.
Ha bir de bir sitede profesyonel sayılacak bir Obfuscation performansı var, aha link.
http://altartv.com/videos/let-the-riffs-do-the-talkinga-performance-from-between-the-buried-and-me
Giremeyenler için.
http://www.youtube.com/watch?v=DQ-fgB0Rqik