Ömer Kuş

2011 yılı metal adına baya verimli geçecek gibi görünüyor. Hemen aklınızdan demir, alüminyum, tungsten gibi metallerle ilgili bir espri geçti biliyorum, buna izin vermeyeceğim hayır. Hatta hemen bu bahsi kapatıp asıl konuya giriyorum.

Özellikle folk/pagan/kafir vs. metal türünde çok umut vaat eden çalışmalar var ufukta. Zaten bilinen, nispeten büyük grupların albümlerinden bahsediyorum tabi ki. MOONSORROW, PRIMORDIAL, VINTERSORG gibi. Fakat bir de sessizce gelip beklenmedik yerden vuran, “biz de buradayız” mesajı veren yeni gruplar var. Aslında yeni bir grup olmasa da asıl patlamayı Ocak 2011’de çıkardıkları “For Battles Once Fought” albümüyle yapan ve Paganfest’in 2011 ayağında KORPIKLAANI, MOONSORROW gibi gruplarla turlama şansını yakalayacak olan ARAFEL de bu gruplardan biri.

2003 ve 2005’te iki albüm çıkaran grup, 6 yıllık bir aradan sonra üçüncü albümleri “For Battles Once Fought” adlı çalışmayı ortaya koydu. Bu arada gruba taş gibi bir kemancı alıp hem göze hem kulağa hitap etmeyi amaçlayan sinsi grup (burada bir resmi olacak, emeğe saygı beyler), sound’da da değişikliklere gitti.

2003’teki albümleri “The Way of the Defender”ı çok da fazla dinlemedim aslında ama o da gayet ortalama üstü bir albüme benziyor. Daha yoğun bir klavye kullanımı var, prodüksiyon biraz daha çiğ ve black metale kaçan kısımlar daha fazla gibi. Ama hâlâ melodik ve ulaşılabilir.

Bu arada grup İsrail’de kurulmuş ama elemanları Rus ve Beyaz Rus. Vokalistlerinin de eski EQUILIBRIUM böğürücüsü Alman Helge Stang olduğunu söylemiş miydim? İşte böyle karman çorman, garip, ne idüğü belirsiz bir grup ARAFEL. Gel gör ki albüm taş gibi.

“For Battles Once Fought”, daha önce yapılmamış bir şey yapmayan, fakat etkilenmelerini çok iyi bir şekilde yaptıkları müziğe yediren, şarkı yazımında başarılı ve enstrümanlarına hakim müzisyenlerin elinden çıkmış bir melodik black/pagan metal albümü. Ama yaptıkları müziği bu kadar kısa bir şekilde tanımlayıp kestirip atmak olmaz, çünkü içinde thrash metalden, death metalden esintiler, ortalaması neredeyse 6 dakikayı bulan şarkı süreleri, zaman zaman gayet teknik ve melodik rifler var ve bunlar grubu çoğu rakibinden sıyırmayı başarıyor. Hani o GOJIRA’dan bildiğimiz “çiyuuuv” sesli gitar olayı var, ona bile rastlayıp GOJIRA tatları almak mümkün, öyle bir şey işte.

Albüm gayet klişe bir şekilde savaş, kılıç, kalkan, dalak, böbrek seslerinin olduğu bir buçuk dakikanın ardından tabiri caizse öküz gibi girerek en başından sıradan folk metal gruplarından farklı birşey olduğunu hissettiriyor. Hızlı ve keskin blast beatlere eşlik eden agresif riflerin ardından bir tempo değişimi ve olanca öfkesiyle giren vokaller. Evet, death/black tarafı çok daha ağır basan, üzerine hafif folk sosu serpilmiş bir albümle karşı karşıya olduğumuzu anlıyoruz.

Gruba alınan taş gibi kemancıdan bahsetmiştik. Kemanlar genellikle arka planda kalıyorlar, gerektiği yerlerde de biraz daha ön plana çıkıp şarkıyı yönlendiriyorlar. Bence bu denge iyi ayarlanmış, çünkü hızlı ve agresif kısımlarda fazlaca ön plana çıkmış bir keman melodisi bütün atmosferi bozabilirdi. Bunun yerine daha çok bir destek enstrümanı görevi görüyor keman. The Last Breath of Fire adlı enstrümantal şarkı kemanın en büyük rol oynadığı parçalardan biri. Bunun dışında temiz koro vokaller, akustik kısımlar ve şarkı sözleri de yine grubun folk metal yönünü destekler nitelikte.

Gitarist arkadaştan bahsetmemek olmaz. Gerçekten türün standartlarının üstünde kabiliyetlere sahip bir eleman olduğu anlaşılabiliyor Felius’un. 1380 – The Confrontation’ın giriş rifi gibi akılda kalıcı rifler olsun, melodik rifler olsun, kişilikli sololar olsun, önce de bahsettiğim çiyyuuv (bir isim bulun lan şuna) efektleri olsun, 46 dakikalık albüm süresi boyunca rif seli eşliğinde akıp gidiyor albüm. Tek gitarist olması sizi yanıltmasın, çoğunlukla iki gitar gerektiren bir yapı var ve grup bunu konserlerde ekstra bir gitarist alarak kotarıyor(muş ben de yeni öğrendim). Buna eşlik eden ve şarkılara “groovy” bir hava veren dinamik davullar ve başarılı prodüksiyon da eklenince tadından yenmez oluyor. Yalnız bazen riflerin fazla tekrar etmesi yegane eksikliklerden biri sayılabilir.

Hayvani açılış şarkısı Sword’s Hymn, giriş rifi direk hafızaya kazınan 1380 – The Confrontation, yüksek temposu, gaz rifleri ve sololarıyla Im Feld, albümü bir coşku seliyle kapatmanıza sebep olan yine şahane riflere ve sololara sahip Death of Archaic World öne çıkan parçalar olsalar da, her şarkıyı gayet sevdiğimi söyleyebilirim.

Masaya çok yeni bir şey koymayan fakat yapmak istediğini çok başarılı bir biçimde yapan bir albüm “For Battles Once Fought”. Daha önce saydığım ve bu sene albüm çıkarmaya karar veren pagan metal gruplarıyla aynı senede çıkması tek şanssızlığı olarak gösterilebilir. Ama yine de 2011’in en iyisi olamayacak olsa da, en iyileri arasına adını yazdırmasında bir engel olduğunu düşünmüyorum ARAFEL’in. Normalde pagan metal sevmeyenlere bile tavsiye edilebilecek, kaliteli bir “folk soslu melodik black/death metal albümü”.

- O değil de bu yıl iyi magnezyum yaptı be hacı.
+ He valla doğr… lan kaçma gel buraya!