Bilmiyorum ki, acaba büyüdüğün için mi sana öyle geliyor, ama…

…o bildik rutin gün geçtikçe insana daha zor gelmeye başlıyor. Bir ay faturalarını ödüyorsun, tam “oh be, nefes aldık” derken bir bakmışsın ki ay geçmiş ve masan yine onlarla dolmuş. Çarşı pazar geziyor, alışverişini yapıyorsun, iki gün sonra bakıyorsun ki meğerse tüketmek ne kadar kolaymış. Her gün eve gitmeden önce Gelen Kutusu’nu temizliyorsun, ertesi sabah işe geldiğinde yine mektupların arasında kayboluyorsun. Spamlerin arasında gerçekten önemli 2-3 tane mesaj bulduğun zaman seviniyorsun.

Çamaşırları ne kadar sık yıkarsan yıka, iş yine başa düşüyor. Çöpü boşalt boşalt bitmiyor, o kova yine doluyor. Ekmek yere düşünce hep yağlı tarafı halıya geliyor. Ne zaman bir iş için temiz pak giyinip çıksan çamurlu sular hep senin üzerine sıçrıyor.

Ne zaman Nod32’yi, Kaspersky’i çalıştırsan sistemde bir malware daha buluyor. Çocuğun mu var, ödevlerine yardım ediyorsun, ertesi gün yine “baba, o ne demek, bu ne demek?”. Sabır taşı olsa çatlar. Hayatında çok şey yaptığını sanıyorsun, sonra bir dönüp bakıyorsun ki bir arpa boyu yol gitmişsin. Ah be, keşke… keşke…

Çünkü her gün, alamadığın uykunun hıncını alarmdan çıkardıktan sonra kendini yataktan dışarı sürüyerek attığın, bir gözün kapalı, diğerini zar zor yarıya kadar açmış halde kahvaltını ettikten sonra, istemeye istemeye kapıdan dışarı fırlıyorsun ve dışarıda yağan soğuk yağmur ve fırtınanın içine atlıyorsun ki seni bekleyen koşuşturmayla, derslerle, toplantılarla ve daha bir sürü saçmalıkla geçecek okuluna, işyerine varabilesin.

Çünkü her gün vüdudundaki ağrıları biraz daha fazla hissediyorsun. Her gün canlanmak için orta karar bir hidroelektrik santralinin bir yılda üreteceği enerjiye ihtiyaç duyuyorsun.

Her gün aynı rutini yaşarken seni bekleyen o meşeden yapılma şirin uzun ve ince kutudaki sonsuz ve huzurlu uykuna 24 saat daha yakın olduğunu biliyorsun.

Ne zaman o dahiyane manşetlerden birini atmış gazeteleri açsan bir bakıyorsun, harfler biraz daha küçülmüş, bulanık ve okunmaz olmuş.

Üstelik dışı seni yakıyor, içi beni!

Berbere her gittiğinde üstlerden biraz daha az saç çıkıyor, etrafa saçılan beyazlar biraz daha artıyor. Göbek alıyor yürüyor, denediğin pantolonlar belden 3, basenden 5, büzükten 8 beden küçük geliyor.

Ne zaman fuara, buluşmalara, eşe dosta, kalabalık yerlere gitsen gürültülü rock şarkıları dinleyerek geçirdiğin yıllar biraz daha fazla hatırını soruyor, sanki çevrendeki herkesin sesi biraz daha kısılmış, homurtusu biraz daha artmış gibi geliyor. Milletin adını hatırlamak (eğer hepten bunamadıysan) bir işkenceye dönüşüyor.

Geçirdiğin her soğuk algınlığı seni biraz daha uzun süreliğine nakavt ediyor. Akşamdan kalma yataktan kalktığın her gün senden biraz daha fazlasını alıp götürüyor. Her kış bir öncekinden daha da uzun, daha soğuk ve daha amansızmış gibi geliyor.

Her gün okulda, işyerinde, çarşıda pazarda aynı salak muhabbetleri dinlemek zorunda kalıyorsun. Üstelik onlar senin “salak muhabbetini” dinlemek zorunda değiller!

Çok mu geldi? Tamam tamam, baskıyı biraz azaltalım. Bundan daha kötüsü olamaz diyorsundur. Bir de bunu dinle o zaman.

Büyüdükçe yaşayabileceğin şeyleri dışarıdaki tımarhanede olanlarla karşılaştırınca, sen aslında harika bir durumdasın!

Sen her gün aynı şeyleri yaparken, vücudun bir hücre, ardından bir hücre daha, ardından bir lanet hücre daha diye çökerken…
…dünya olduğu yerde duruyor mu sanıyorsun? Yok canııım!

Sen bugün zor, yarın daha zor, ertesi gün daha da zor olup çıkan tekdüze işlerinin peşinde koştururken içinde yaşadığın dünya da adım adım, bir alışveriş sepetinin içinde, içinde zebanilerin halay çektiği, bol alevli, ızgaralı bir yere doğru gidiyor : )

Her yıl trafik biraz daha boktan oluyor.

Her yıl trenler, otobüsler, vapurlar biraz daha geç kalkıyor. Her yıl bayramda memleketine gitmek biraz daha zor oluyor. Hani o dinlenme tesisinde verdikleri çaydan daha kötü bir şey bulabilirler mi diyordun ya! Evet, buldular işte! Hiç çay vermemek!

Her yıl fiyatlar biraz daha artıyor, kalite biraz daha düşüyor, hizmet biraz daha kötü oluyor. Ama kalite işletmecilerin umrunda mı? Yok canım, onlar ne kadar rekabetçi olduklarını göstermek için pazarlama bölümüne aptal talimatlar yazmakla o kadar meşgul ki! 30 çeşit hazır çorba kime lazım yahu?

Her gün 1000 dönüm orman daha ebediyete intikal ediyor. Her gün popüler kültür biraz daha dibe vuruyor. Her yeni seçim zamanı geldiğinde içi boş tartışmaları dinliyorsun, “Bu adamların hali bundan daha kötü olabilir mi??” diyorsun ve bir sonraki sefer bir bakıyorsun ki gerçekten daha kötü olmuş!

Televizyonda haberleri açıyorsun, Afrika’da yine bir generalin darbe yaptığını, Asya’da köktendincilerin bir ülkenin daha yönetimini ele geçirdiğini öğreniyorsun. Amerikan ordusunun Waterboarding yaptığı haberleri, kadın sünneti, bombalamalar, ayaklanmalar, akıl almaz muameleler.

Yıllar önce ilk aşkını yaşadığın arsa şimdi McDonalds olmuş. Çocukken maç yaptığın otoparkta ise şimdi Starbucks var.

Neyse ki var demek geliyor içinden, çünkü olmasaydı en yakın Starbucks’a gidebilmek için tamı tamına 100 metre yürümek zorunda kalacaktık!

İşte böyle günler günleri kovaladıktan sonra, divana fütursuzca uzanıp hayatınızın sonsuza dek sürecek boktanlığının adeta tablosunu çizdiğiniz, bir ayağınızı diğerinin önüne atmak için güç bulamadığınız, hatta bir lanet nefes daha almamın anlamı var mı diye düşündüğünüz bir günde…

… ansızın, adeta bir mucize oluyor, sizi çölün ortasında yapraklarını açan bir çiçek gibi şaşırtan, taze, izlemesi zevkli ve her yönüyle yaratıcı bir DVD çıkageliyor ve bütün diğer berbat şeyler birden sizin için uğraşmaya değer hale geliveriyor.

Bilmem anlatabiliyor muyum?

Teşekkürler Chuck.

Ufuk ÇETİNKAYA