Sentenced, 2005 senesinde grubun baş müzik yazarı Miika Tenkula’nın yazdığı karamsar ve iç burkan müzikler kadar kasvetli hayatının uzun süreli alkol kullanımının neden olduğu bir kalp kriziyle bitene kadar gothic rock türünü ilk icra ettikleri albümleri “Frozen”dan sonra bir iki sıkı parça besteleyip üstüne doldurma şarkılar ekleyerek üç albüm çıkarmayı başaran bir grup oldu. Otuz dört yaşında ölen müzisyenin görece daha kaliteli ve kararlı şarkılar yazabildiğini kanıtlayan “Frozen” albümünden sonraki albümleri maalesef o kadar parlak olmadı. Her ne kadar son üç albümlerinin her biri sıkı parçalar ya da pasajlar barındırsa da albümün tamamına göz atıldığında orantılı bir istikrar olmadığı gözle görülüyordu. Müzisyenin öldüğü yıl yayınlanan son albümleri “The Funeral Album” grubun en sıkıcı albümü oldu.

Sentenced’ın hayranlarının albümlerden ziyade yalnız popüler olmayı başarmış birkaç şarkıdan söz etmeleri de grubun eşit ölçüde güçlü şarkılar yazmadığını gösteren açık bir işaret oldu her zaman. “The Cold White Light” albümü de maalesef bu albümlerden biri. Her ne kadar albümdeki şarkılar müzik yazmayı bilen deneyimli müzisyenler tarafından yazılmış olsa da, her bir şarkının etkileyici ve çarpıcı potansiyelinin en incelikli, en ustalıklı biçimlerde ortaya çıkması sağlanmış olsa da soloların ve nakarat melodilerinin basit ve ayrıntısız olması, çok kısa sürede tükenmesi, pek şaşırtmaması, kısaca diğer ‘hit’ şarkılarda görüldüğü üzere ‘yarıp geçmemesi’ nedeniyle bizi duygusal curcunaların tam içine fırlatan, kafa uçuklatan, şişmiş gözlerimizle sabaha kadar kulağımızda kulaklıklarla oturup dinlememize sebep olacak kadar iyi bir albüm yapmaktan alıkoydu kendisini.

Tipik kıta/nakarat şarkı yazımı dinleyiciyi samimiyetle, duyguyla, hatta aşkla kendisine bağlayabilecek sıkı notalardan kurulmuş çarpıcı akord bileşimlerinden oluştuğunda son derece başarılı olur ama tam tersi olursa son derece sıkıcı, bilindik, alışıldık bir izlenim verip bize popüler müziğin ne kadar zayıf, ne kadar geçici, ne kadar vıcık vıcık olabileceğini anımsatan bir numune olmaktan fazla uzağa gitmez. “The Cold White Light” albümü, şarkıların tamamına kıyasla birkaç iyi şarkı barındırıyor, ama bunların sayısı fazla olmadığından ne yazık ki bu tür kötü bir numuneyi anımsatıyor. Bu iyi şarkılar hiç kuşkusuz Cross My Heart and Hope to Die, Excuse Me While I Kill Myself, You are The One ve No One There olacaktır. Ama bu şarkılar Frozen albümündeki güçlü parçalar kadar bile güçlü değil maalesef.

Mesela Cross My Heart and Hope to Die parçası fazla tipik, fazla basit, çok kısa sürede sıkıcı olmayı garantileyen bir melodiyle başlayıp ilerliyor. Ama bu ilerleme albümün çoğunda mevcut olmayan olağanüstü duygusallıkta bir öncü gitar pasajıyla sonlanıyor. Bu öncü gitar pasajı o kadar vurucu ki ister bir zamanlar aynı dünyayı paylaşmanın verdiği cemaat duygusuyla yalnızlığımızı azaltmış ama artık göçüp giderek bizi yalnız bırakan bir kimseyi bize hatırlatsın, ister birlikte yaşadığımız bütün o güzel ve güçlü hatıraları bizleri terk ederek aynı güçle zehirleyen hüsran ve yıkıntı dolu uzun haftalar bahşeden eski bir sevgilimizi hatırlatsın, ister bütün yakın ilişkilerimize, kurduğumuz arkadaşlıklara ve aile bağlarımıza rağmen bir gün yalnız başımıza öleceğimiz gerçeğini hatırlatsın, kafamızı duvarlara vura vura eğlence dolu bir fantezi yapma fırsatını sağlıyor hepimize. Tabii bu kalp burkan etkileyici ve güçlü pasajları, ne yazık ki albümün çoğunluğuna yayılacak bollukta bulamıyoruz.

Büyük kitlelere hitap etme ihtiyacı şarkı temalarının seçiminde avamlığı gerektirdiğinden kültürü daha zevkli kimi dinleyiciler popüler müziğin şarkı sözlerinin sululuğundan yakınır ama piyasacılık bu kadar kaliteli ve eğlenceli melodileri getime imkanı tanıdığı için fazla seslerini yükseltmeden her şeyi olduğu gibi kabullenirler. Dolayısıyla şarkı sözlerinin ne kadar cıvık olduğuna dair gözlü görülür bir tartışmaya girişmek kolay olacağı gibi gereksiz de olacaktır çünkü herkes hemfikir olmasına rağmen geleneğin böyle olması gerektiği düşüncesine karşı çıkmayacaktır. Ama buna rağmen bu anlayıştan ısrarla ve inatla yakınmayı sürdüren kimi dinleyicileri tatmin etmek adına bir kritik yazarı olarak bir zorunluluk mantıkçılığı üzerinden şarkı sözlerinin ne kadar bayık olduğunu belirtmem gerekiyor sanırım. Şarkı sözleri gotikhande15f, ILOVEYOU666 ve iÇiMaCıYoRSeNiGöRDüĞüMDe gibi MSN nickleri seçen kişilere hitap ediyor diyerek bu konuyu zeki bir haylazlık yaptığını zanneden küçük bir çocuğun kaçamaklı ve aceleci tavrıyla hemen kapıyorum.

Renkli bir müzikal kariyeri olan Sentenced’in sonraki dönem hayranları ya da popla sulandırılmış gothic rock seven dinleyicileri hayal kırıklığına uğratmayacak “The Cold White Light” albümü, içinde herkese hitap edebilen sıkı dakikalarıyla ortalamanın üstünde olduğunu düşündüğüm, ama bu dakikaların fazla olmamasından ötürü harika diyemeyeceğim bir albümdür benim için. Bu müziği benden daha çok seven kimselerdenseniz düşük bir puan verdiğim için bana kızmayın. Duygusal müzik yapmak gibi en meşakatli işlerden birine kalkışan yüzlerce sabun köpüğü grubunu en berbat şarkılarından biriyle bile rahatlıkla ezip geçecek kalitede bir grup olan Sentenced, Tenkula’nın kendi potansiyelinden sonuna kadar yararlanmadığını düşündüğüm için gerektiği kadar etkilememiştir beni. Bu puanı, bu türün çoğunluğunu oluşturan gruplarla kıyaslamadan, sadece Tenkula’nın yapmayı başarmış olabileceği potansiyeli çıta alarak veriyorum.