Hayatta (kendileri istese de istemese de) yaratıcısıyla özdeşleşmiş kavramlar vardır. Da Vinci’yi Mona Lisa’yla, Napoleon Bonaparte’ı sağ elini kalbinin altında tutarak verdiği pozlarla, Ümit Usta’yı da havuza doğru koşarak yaptığı bombalama atlayışla (akabinde kütlesi kadar su taşıracağını bekleyen fizikçiler gördükleri tsunami karşısında şaşkınlığını gizleyememişti) hatırlamak bir nevi zarurettir.

Yine aynı durumdan muzdarip sanatçılardan birisi de 80’lerde fırtına gibi esmiş sevgili rock grubumuz Europe’tur. İsveç’in Stockholm iline bağlı Upplands nahiyesi kırsalından 1979 yılının serin bir bahar günü selam eden bu güzide (kesin beni andı) grubumuz istikrarlı fakat yavaş bir yükselişin ardından 1986 yılında henüz tanısı konulamamış bir hastalık olan “The Final Countdown laneti”ne yakalandı ve bir daha maalesef iflah olmadı. Cherokee gibi, Rock the Night gibi, Open your Heart gibi gayet başarılı hit adayı ve hatta hit şarkıları olsa da faydası yoktu.

Europe için gittikleri her yerde Final Countdown aşağı, Final Countdown yukarı idi. Seyircilerin %90’ı konserlerine “Europe şehre geliyormuş olm, gidek de bir Final Countdown dinleyek” mantığıyla gidiyordu. Merchandise’larının da büyük bölümü FC (albüme ve parçaya) yapılan atıflarla doluydu. Sonuçta piyasanın gerekleri yerine getiriliyor, talep neye oluyorsa, grup da onu arz ediyordu. Fakat madalyonun diğer yüzü onlara ödemeleri gereken bedeli hatırlatıyordu. Böyle yetenekli müzisyenler olup da “one hit wonder” olarak damgalanmaktan hiç de hoşnut görünmeyen Tempest – Norum ikilisi (muhtemelen kör talihlerine küfrederek) geriye kalan %10’luk azınlık için bir süre daha yeni eserler üretmeye ve turlamaya devam ettiler. Fakat 2 kaliteli albüm daha çıkardıktan sonra 1992’de (muhtemelen piyasaya ve plak şirketlerine küfrederek) resmi dille “ara verdiklerini”, daha açık bir deyişle ise dağıldıklarını açıkladılar.

Birkaç deneme dışında hareketsiz (ve müzik sektörüne küfürlerle) geçen 10 yıllık bir aranın ardından 2003 yılında gelen haber bütün Europe fanlarını sevindirdi. Grup orijinal kadrosuyla yeniden tura çıkacak ve yeni bir albüm için çalışmaya başlayacaktı. Bu çalışmaların ürünü (Sanctuary Records’dan çıkan) Start from the Dark albümü fanlar ve kritiklerden gayet olumlu tepkiler aldı. Grup daha modern bir sound benimsemiş, olgunlaşmış, bununla birlikte Tempest şarkı yazarlığından ve vokalinden, Norum da gitar yeteneklerinden pek bir şey kaybetmemişti.

Yapılan pozitif yorumların gazıyla grup 2006’da tekrar stüdyoya girdi ve aynı yılın sonlarına doğru “Secret Society” albümünü çıkardı. Albüm bu kez Joey Tempest’in deyişiyle “bilerek çiğ bırakılmış ve sanki ilk albümümüzmüş gibi hissettiğimiz SftD’ın ardından gelen daha melodik, daha fazla türden etkilenerek yazılmış bir albüm”dü.

Gerçekten de öyle mi? Kişisel görüşüm Tempest’in bu yorumlarının geçerli olduğu. Europe adını görüp de öyle “huu-huu” tadında bir glam albümü beklerseniz 45 küsür dakikalık süresi boyunca bayağı bir sürprizle karşılaşabilirsiniz.

Peki bu albümü kimlere tavsiye edebiliriz? Ağız tadıyla yazılmış hard rock riffleri üzerine usta bir şarkı yazarlığı ve oturaklı enstrüman kullanımlarıyla kotarılmış (ilginç laf) bir albümü arıyorsanız mutlaka bir bakmalısınız. Örneğin 2000 ve sonrası Journey’ini ya da Scorpions’ın son birkaç albümünü seviyorsanız bu albüm de sizi baya memnun edecektir. Ayrıca İsveç Death’ine yakınsanız sevdiğiniz grupları zamanında etkilemiş olması gayet muhtemel gitaristlerden biri olan John Norum’un yaptıklarını dinleyip feyz alabilirsiniz. Söz İsveçli gitaristlerden açılmışken bu albüm gerektiğinde konuşmayı, gerektiğindeyse susmayı bilen gitaristleri hiç durmak bilmeyenlere (bu durumda Norum’u Malmsteen’e) niçin tercih ettiğimi daha iyi anlamanıza da yardımcı olabilir.

Site ahalisinin beğeneceğini düşündüğüm şarkılardan bazıları Love is not the Enemy, Let the Children Play, A Mother’s Son, Brave and Beautiful Soul (özellikle solosu), Devil Sings the Blues (Tempest burada bariz David Bowie gibi tınlıyor ve yine gayet yerinde bir solo).

Sonuç olarak genele baktığımızda gayet başarılı bir albüm olduğunu düşünüyorum. Tüm şarkılar Joey Tempest imzalı ve aralarında pek boş bir şarkı da yok denebilir. Hard rock sevenler zaten kaçırmamalı da, dediğim gibi hard n heavy’nin hangi türünü seviyorsanız sevin bir kulak kabartırsanız pişman olmazsınız. 2009 albümü Last Look at Eden’ın incelemesi de yakında geliyor. Fakat bu ikisini birbirinden ayırmanız lazım, o albümde bundaki modern sound’dan ziyade bir köklere dönüş isteği var. O yüzden modern sound’lu bir Europe’u tercih ediyorsanız ilk önce bakacağınız bu albüm olmalı.

Ufuk ÇETİNKAYA