Metal Archives’daki kimi kritikleri okuduktan sonra bu albüm yazısına nasıl başlayacağıma karar veremedim. Bomboş bir kağıdın ortasını küçücük siyah bir noktanın işgal ettiği bir tablonun ‘post-modern’ sanatsal bir eser olarak milyonlarca dolara varan açık artırmalarda satıldığı bir yüzyılda yaşayan biri olmama rağmen, hatta sanat teorileriyle ilgili olmama rağmen ezici çoğunlukla tüketim ve eğlence olsun diye yazılmış bu müzik türünde, yani metal müzik türünde bazı albümlere bünyem ters tepki veriyor. Ama bu ters tepkime, ters düşünceme ters düşen çeşitli kritik yazarlarının yazdıkları düşünceleri okuduğumda takdir etme, değer bilme, sınıflama kabiliyetlerimden şüphe ediyorum. Çünkü bu albümü beğenmeyenleri suçlayanlar var. En sık ima edilen şeylerden biri bu albümün sadece seçkin kulaklara hitap edeceği ve beğenmeyen herkesin birer popçu olduğu yönünde. Ülkemiz gazetelerinin büyük çoğunluğunu oluşturan dar görüşlü, milliyetçi ve sabit fikirli köşe yazarlarının başkalarının fikirlerini dikkate almadan yalnız kendi sürülerine yönelik yazdıkları yazılarından birini okuduğunuz hissine kapılmamanız için bu kullanıcıların albüme verdikleri puanı parantez içine yerleştirerek önünüze bu kritiklerden çevirdiğim üç paragrafı getiriyorum.

‘’Bu albümün death metal muhitinde yoğun bir şekilde nefret uyandırdığı gerçeği, iki anlama geliyor: birincisi, bu albümün gelmiş geçmiş death metal albümlerinin hiç kuşkusuz en iyilerinden biri olduğu, ve ikincisi, death metal muhitinin önceliklerinin son derece işleyemez durumda olduğu gerçekleridir. Yani, mantıklı düşünürsek, eğer death metal müziği isabetli nedenlerden ötürü, mesela her şeye karşı brutal ve canavarca yönelimleri yüzünden dinliyorsak, bu albüm ‘melodi’ ve ‘yapı’ gibi şeylerden tamamen sakındığına göre bizim için kusursuz olmalıdır, değil mi? Ama death metal muhiti hakkındaki gerçek belki bundan biraz daha acı verici: Enmity aslında death metal hayranları için bile AŞIRI BRUTAL. Bu hayranlar Obituary ya da Yanni gibi pop müzikleri dinlemekle daha iyi yapacaklardır kuşkusuz. Ama cool insanlar bu albümü tekrar ve tekrar dinleyecektir çünkü Hacksaw Spinal Butchery şarkısında bir rif duymuş olabildiklerini düşünmüşlerdir.’’(Muloc7253, 9,6/10)

‘’Bir senedir dinlediğim Enmity bu süre içinde favori death metal albümlerinden biri oldu. Hatırda kalıcı nakaratları ya da rifleri olmamasına rağmen ‘Illuminations of Vile Engorgement’ albümü ne zaman dinlerseniz dinleyin baştan sona kesinlikle eğlenceli olan albümlerden biri. Doğrusal bir şekilde anlaşılması mümkün olmayan çok tuhaf, brutal bir death metal albümü bu. Pasajları ezberlemek mümkün değil. Albümdeki hiçbir öğe kulağa hitap etmiyor ve albüm neredeyse hiç melodi barındırmıyor. Bu, death metalin yeni yüzü.’’ (Noktorn, 9,6/10)

‘’TV’deki karıncalı ekranlara hiç gözünüzü diktiniz mi? İlk bakışta tamamen rastlantısal gibi görünür, ama bir süre sonra hipnotize olur ve karmaşıklığın içinde ufak tefek motifler görmeye başlarsınız. O küçük beyaz karıncalar birbirleri etrafında dolanıp duran küçük arılara benzerler. Bilirsiniz, arılar birbirlerinin etrafında rastgele dönmezler. Bir düzenleri vardır.’’ (Cheeses_Priced, 6,8/10)

Kendimden şüphe etmeme neden olan şey yalnız bu paragrafların içeriğinden değil, aynı zamanda bu paragrafların benim de severek dinlediğim grupları anlayan, beğenen, öven ve takdir eden kimseler tarafından yazılmış olmasından da kaynaklanıyor. Eğer bu kullanıcıların yüksek puan verdikleri çeşitli kritikler arasında yalnız Enmity gibi adı sanı duyulmamış, aşırı, abartılı grupları görseydim herhâlde kendimi daha güçlü, daha güvenlikli hisseder, bu kullanıcıların can sıkıntılarını müzikte çeşitli fikirlerin uç noktalarda uygulanmalarına tanık olmakla öldürdüğünü, gerçekten müzikal değeri olan şeylerle ilgilenmediklerini varsayardım. Ama öyle olmadığına göre albümün kötü olduğunu değil, benim bu albümü anlamak üzerinde bir keramet eksikliğim olduğunu varsaymam gerekiyor sanırım. Ama yalnız benim değil, bu albümün kötü olduğunu benim gibi düşünen diğer M.A. kritiklerinin sayısı iyi olduğunu düşünenlerle eşit olduğu için kendimi biraz da bir günah keçisi bulmuş olmanın, bir tarafa geçmenin kolay avunduruculuğuna bırakıyorum. Sözgelimi:

‘’Beyler, size Enmity’i takdir ediyorum, gelmiş geçmiş en sert grup. Şaşırmayı gerektirmeyen bir biçimde, size yine Enmity’i takdir ediyorum, gelmiş geçmiş en berbat grup. Cidden. Gelmiş geçmiş en berbat grup.’’ (MutatisMutandis, 0/10)

‘’Neden bu sayfadasınız ki? Bu grubun var olduğunu bile unutun. Hem ben kime kritik yazıyordum? Hmm, hatırlamakta zorlanıyorum.’’ (Necropsychotic, 0/10)

‘’İtiraf etmeliyim ki bu albüm hakkında söylenen berbat şeyler beni bu albümle ilgilenmeye iten esas şey olmuştu. Bu albüm, ‘’Bir dinleyeyim yahu şunu,’’ demenizi gerektiren albümlerden biri. Sonuç olarak söylendiği kadar saçma ve boktan çıktı. Eğer sizin de benim gibi bir kahkahaya gerçekten ihtiyacınız varsa bu albümü bir deneyin.’’ (BloodIronBeer, 0/10)

‘’Eğer Enmity’nin 2005 çıkışlı faciasını en kötü olarak düşündüğünüz albüm seçmediyseniz hatalısınız. Her ne kadar Illuminations of Vile Engorgement belki mutlak en kötü olmasa bile, o kadar korkunç bir şekilde berbat ki sıfırdan fazla bir puanı hak etmiyor.’’ (MikeyC, 0/10)

Illuminations of Vile Engorgement, bir death metal albümü. Ama kritiği buraya kadar okuduysanız sıradan bir albüm olmadığını anlamışsınızdır. Enmity, bu albümde death metalin brutal niteliğini en uç sınırlara taşımış. Gitarlar o kadar alçak perde akord edilmiş ki, müzik kulağa hareket etmeyen yekpare bir sertlik bütünü gibi geliyor. Müzik diyorum ama buna müzik demek mümkün mü bilmiyorum. Gitarın en boğuk telinin ilk üç perdesinden aşağı inip inmediği bile anlaşılmıyor. Yer yer Suffocation’ı andırıyorsa da bu müzikal yapısından ziyade tınısından kaynaklanıyor. Şarkı sözleri Lord Worm’u anımsatan boğuk vokaller üzerinden okunuyor. Davul zilleri aşırı boğuklaştırıldığı için müziğin çimento katılığına gömülüyor. Bunun ötesinde duyup duyabileceğiniz sadece saplantılı blast beatler olacak. Ayrıca albüm boyunca bir bebek çığlığını anımsatan bir ses süregidiyor.
Albüm boyunca tek bir melodi yok. Rifler hiçbir zaman akılda kalıcı değil. Şarkıları birbirinden ayırt etmek mümkün değil. Yanlış bir izlenim vermek istemem. Burada Brain Drill’in rastgele, karmaşık, bol ve hızlı notalarından ziyade, tam tersine, tipik, formülatik ve basit tek bir rif ya da sade bir akord bileşiminin hiç değişmeden üst üste tekrarlanması var. Bunu her bir şarkının değişik rifleri tekrar ettiği için değil, her şarkının aynı rifleri tekrar ettiği için vurguluyorum. Bloated Slabs isimli giriş parçanın ilk on saniyesini dinlemek, albümün tamamını dinlemekle aynı olacaktır.

Tuhaflıklar bunlarla bitmiyor. Grup hangi fikirlerden yola çıkıp bunları gerçekleştirmiş bilmiyorum ama samimiyetle farklı bir şey mi yapmak istemişler yoksa metal muhitini trollemeyi mi amaçlamışlar pek anlayamadım. Çünkü albümün ‘intro’ parçası albüm girişi görevi görmek yerine albümün beşinci parçasının yerini dolduruyor. Çiğ black metal albümlerinin tınısından bile daha ham, kalitesiz, cızırtılı bir prodüksiyon yapmış olmaları sanırım ancak müzik müzesinden çaldıkları antika stüdyo cihazlarını kullanmalarıyla açıklanabilir. Ayrıca albümün birbirinden ayırt edilemeyen şarkıları bitip son parçaya geldiğimizde şimdiye dek dinlediğimiz abartılı müziğin aksine bir klasik gitar enstrümantaliyle karşılaşıyoruz. Pek parlak bir parça değil. Albümün kalanına kıyasla son derece dinlenebilir ama bütün bunların üstüne neden bu parçanın geldiği merak uyandırıyor. Acaba dinleyicilerin şok geçirmesini, bütün bu tuhaf fikirlerin karşısında kafalarının karışmasını ve albüm bitince ayağa kalkıp şevkle alkışlayacaklarını mı beklemişler bilmiyorum ama yukarıda gösterdiğim kimi kritiklere bakılırsa kısmen amaçlarına ulaşmışlar gibi görünüyor.

Yaptıkları işin tamamen boş olmadığını da düşünenler vardır mutlaka. Kafa sallayabileceğim birçok death metal albümü varken hiçbir müzikal değeri olmamasına karşın sırf deneyselliği için farklı bir albüme yer açabilecek kadar açık fikirli olduğuma inanıyorum ama bu albümün sıkıcı bir fikir olmaktan öteye gidemediğinden başka bir şey kanıtlamayacaktır sonuçta. Bir müzik karakteristiğinin uç noktalara taşınmasını sağlamak, yani ne kadar brutal olunabilir karakteristiğini bir konsept albümle yanıtlamak herhangi bir anlam, amaç ve önem taşımayacağı gibi ne eğlendirici olacaktır ne de birilerine yaratıcı fikirler aşılayacaktır. En azından çoğumuz için eğlendirici olmayacaktır desem daha doğru olur. Çünkü yukarıda alıntıladığım gibi kimi insanlar bu albümü dinledikleri her kez eğlenceli bulduklarını söylemişler. Ben nasıl bir eğlence bulduklarını anlayamadığımı itiraf ediyor ve Brain Drill’in mi yoksa Enmity’nin mi gelmiş geçmiş en boktan death metal grubu olduğuna karar veremediğimi sizlerle paylaşarak bu gereğinden fazla uzayan kritiğe noktayı koyuyorum.

Ertuna YAVUZ