Emre SÜMER

Bir gün acımasız Wind-Up Records’un ellerinde son bulmasından korktuğum (tıpkı Submersed, Creed, Big Dismal gibi) ve bana göre son dönemlerin en sağlam alternatif rock gruplarından olan 12 Stones’un yeni albümü, pardon, daha doğrusu Wind-Up’ın zorlamasıyla 5 şarkılık EP olarak piyasaya sürülen “The Only Easy Day Was” Yesterday huzurlarınızda!

12 Stones, kendi adlarını taşıyan ilk albümlerinden bu yana baya fazla mesafe kat etti. “Potter’s Field”la ilk albümdeki ergen elektriğinden kurtulduklarını ispatlayıp, “Anthem For The Underdog”la da artık tamamen olgunlaştıklarını cümle aleme ispatladılar; ki eğer o albüm için single olarak World So Cold ve Hey Love parçaları seçilseydi, elde edilen başarı kat ve kat daha fazla olurdu bana sorarsanız. Ah şu prodüktörler yok mu…

EP, grubun kurucu üyelerinden Aaron Gainer’ın gruptan ayrılıp, eski basçıları Kevin Dorr’un geri döndüğü zaman dilimine rastlamış. Bu sebeple bambaşka olmasa da önceki 12 Stones albümlerinden az daha farklı bir tarza sahip. Post-Grunge tadındaki çoğu parça “Anthem For The Underdog”a oranla daha tempolu ve sert. Bunu özellikle açılış parçası Welcome To The End’te görmek mümkün. Paul McCoy çığlıkları ile bezenmiş parça, hemen havaya sokuyor insanı.

Albümün ilk single’i We Are One, “catchy” olarak adlandırdığımız, gayet kısa sürede sevilen ve akla kazınan bir tarza sahip. Daha çok bir marş tadında olan parça ne yazık ki kısa sürede bir bağlılık öyküsünden ziyade Amerikan vatanseverliği destanı haline getirildi; ki albüm adı olarak seçilen “The Only Easy Day Was Yesterday” deyiminin, Amerikan Deniz Kuvvetleri’nin antreman sloganı olduğu düşünülürse, grubun ne kadar basit bir pazarlama stratejisi içinde olduğunu görmek ve parçadan kısa sürede soğumak mümkün.

Tabii bunda bu aldümde tamamen yatmış olan Eric Weaver’ın da katkısı var şüphesiz. 2002 yılında en iyi yeni-genç gitarist seçilen Weaver’ın albümde tek bir solo bile çalmaması, sadece bazı ritimlerin arasına ufak çıkışlar yedirmesi umarım albümün sadece aceleye getirilmesine bağlıdır.

Üçüncü parça olan Disappear bana göre albümün en iyi parçası. Sahip olduğu tempo, Paul McCoy’un etkileyici vokali ve sonlarındaki karmaşa duygusu parçayı kısa sürede albümün en iyisi yapmış. Diğer parçalara gelirsek, Tomorrow Comes Today “Albüm slow parçasız kalmasın” felsefesiyle yapılmış teen-rock parçalara benzerken, Enemy ise çığlıklarla dolu biraz ucuz bir Back-Up klonu gibi, ama her iki parça için de geçer not verebiliriz kolaylıkla.

12 Stones’un şu an tekrar stüdyoda olduğunu hatırlatırsak bu albümün sadece fanları oyalamak ve ceplerindeki birkaç doları almak için yapılmış olduğunu söylemek yanlış olmaz. Ama gene de başlı başına, baya hoş bir EP “The Only Easy Day Was Yesterday”. Yine de şimdilik sadece 12 Stones hayranlarına tavsiye edilir, yeni albümlerinde umarız yine “Anthem For The Underdog” gibi harika bir iş çıkarırlar.

Şefin Tavsiyeleri: Disappear, Welcome To The End
Şefin Çöpe Döktüğü: We Are One