Özgür DURAKOĞULLARI

Modern progresif metalde İngiltere denince akla gelen Porcupine Tree, Threshold gibi grupların seviyesine 2-3 albüm sonra çıkabileceğine inandığım yepyeni bir grubun ilk albümünden bahsedeceğim elimden geldiğince.

“Aquarius” henüz ilk notalarıyla kendini belli eden bir bombastiklikle giriyor. Karnavalesk klavyeler, Dream Theater – “Scenes From A Memory”den fırlamışçasına yapılan keskin ama uyumlu müzikal geçişler, tüyler ürperten string’ler falan derken neye uğradığını şaşırtıyor adama. Sonra müzik bir dinginleşiyor ve vokaller giriyor. Vokalist, sıfır vibrato ile, hafiften Chris Cornell tadında şarkı söylüyor. Ama Russell Allen’in Atomic Soul projesinde yaptığı gibi, kirli ve güçlü hard-rock vokallerini falan da iyi kıvırmış. Özellikle Drowning In The Flood parçasında. Ben şahsen müziğe çok yakıştırdım sesini, zira vibratolu tizlerde gezinen prog vokalistleri zaten piyasada çok var, bu hoş bir farklılık olmuş. Vokalistin alışılmadık sesi, ve süper yorumu dışında; prozodi’ler de çok başarılı. Bir de grubun negatif eleştiri aldığı brutal vokaller mevcut, bence az kullanılmaları ve bolca efektle süslenmeleri, müziği zenginleştirmiş bu vokallerin.

Link

Grubu tam bir tarz altında değerlendirmek güç, ama genelde metal dinleyicilerine hitap eden bir müzik yaptıklarını söyleyebilirim. Rush ve Enchant gibi grupların dinamizmi, ve diğer birçok prog rock grubuna saygı niteliğindeki kimi partlar; grubun as elemanlarının “To-Mera” dan geldiklerini hemen hissettiren fusion caz’vari takılmalar, artı modern ve mükemmel bir ses prodüksiyonu, grubun genel müzikal iskeleti olarak göze çarpıyor. Örneğin giriş parçası “Scenes From A Memory” tadında, bol bombastik elementler içerirken, Streams parçasında tam bir Enchant havası hakim. “Troo” metalciler sever mi bu parçayı bilmem. Zira “Queen” i andıran “du du bapbap” şeklindeki koral vokaller falan sıkı metal kafaların pek hoşlanacağı cinsten değil. Eternal Rain’de, yine “Scenes From A Memory”den fırlamışçasına yapılan gitar-klavye atışmalarının ardından gelen Kafkas oyun havalarını andıran enterean synth tonları da bombastiklikte sınır tanımamış. Madem o esnada “Aquarius” zaman-boyut’unu seller götürmek üzere, madem ölecekler, o zaman dünyanın en acayip müzikal takılmasını yapalım da “yapamadan öldüler” demesinler diye düşünmüş olacak Henshall ve arkadaşları. (hehe)

Sözlerde “sirk kaçkını” diye nitelenen amfibian (balık yönü ağır basan) bir canlının doğuşu, gelişmesi, tutsak edilmesi ve ilahi kudretler tarafından bu tutsakiyetin dünyayı lanetlenmeye itmesi, seller içinde bırakması konu edilmiş. Gerçi tam da %100 anladım diyemem, sözlerin İngilizce’si kolay ama konsept biraz karmaşık. Sanırım albüm kapağında o deniz kızı tipli canlıyı tutan kişi, albüm ismindeki “Aquarius” (su taşıyıcısı) oluyor. (Şu meşhur astrolojik “kova”). Hikaye genel olarak karanlık, ama Streams parçasında bu canlının coşkusunu ve yaşama sevincini müzikal olarak iyi yansıtmışlar. Son parça “Celestial Elixir” ise tam bir müzikal şölen. Açılış parçasındaki nakarat vokallerini varyasyonlayarak vermeleri de albümün konsept havasını güçlendirmiş.

Link

Grubun tüm şarkı sözlerini vokalist Ross Jennings tarafından, tüm besteler ise gitarlardaki Richard Henshall tarafından yazılmış. Neticede son derece iddialı, eklektik, ve büyük bir kitlenin beğenebileceği kadar farklı farklı parçalar içeren bir albüm ortaya çıkmış. Sun parçasındaki etnik tatlar, akustik gitarlar, Afrika’ya özgü vurmalılar falan da enfes olmuş tek kelimeyle. Sanki büyük bir tufan bitmiş, ve güneş yeniden doğuyor ve kaybedilenlere saygısından ışığını yavaş yavaş gösteriyor gibi o kısım. Sözel olarak da albüm konseptinin o kısmında zaten parça. Perdesiz gitar kullanımını da es geçmeyelim. Veya albümdeki harp, flüt, trompet, klarnet, trombon gibi enstrümanlardan faydalanmasını hele, hiç atlamayalım. Özellikle son parçadaki trompet-trombon eşliğindeki kısım enfes olmuş.

Kısacası bence albüm gelmiş geçmiş en iyi debut albümlerden biri olmaya aday. Kaldı ki daha ilk albümle progpower gibi festivallere çağırılmaları, Shadow Gallery’nin falan altında turlayabilmeleri az gruba nasip olacak nimetler. Bir İngiliz’in attığı tokat ömür boyu unutulmazmış. Hatta acıdığını bile iş işten geçtikten sonra anlarmışsınız. Bu grup da bu deyişi doğrularcasına bir çabayla, yılın belki de en iddialı progresif metal albümlerinden birisini suratımıza tokat gibi çakmış.