Geçmişte metale kazandırdığı gruplar açısından en önemli ülke konumundaki İngiltere’nin günümüzde fazlaca iyi grup çıkartamıyor oluşu hepimizin malûmu. Sebebi nedir bilmem ama bana öyle geliyor ki COLDPLAY’den sonra kendilerine gelemediler.

Vokalist Matt Drake’in ağzından çıktığı şekliyle “iivayl” olarak okunan EVILE, Ada’nın son yıllarda çıkardığı hatırı sayılıra yakın gruplarından biri. Seksenlerin METALLICA’sı başta olmak üzere MEGADETH ve biraz da TESTAMENT etkisinin görüldüğü grup, thrash metali modernize etmemesine rağmen modern bir sound’a sahip olmasıyla fark ediliyor. Rifler, vokal tarzı, sololar, hep duymaya alışkın olduğumuz türden, ancak grubun temiz kaydı sayesinde ortaya günümüzde giderek popülerleşen eski usül thrash gruplarınınki gibi “leş” bir hava çıkmıyor.

“Enter the Grave” ile adından yeterince söz ettiren grup, her açıdan eskilere göz kırpan yaklaşımını devam ettirdiği “Infected Nations”ı geçtiğimiz sene çıkarmıştı. Masa başında METALLICA ve ARTILLERY emekçisi Flemming Rasmussen’i, albüm kapağında da eski SEPULTURA ve OBITUARY albümlerinden tanıdığımız Michael Whelan’ı konuk eden albüm, grubun adını biraz daha duyurmasına yardımcı olmuştu. Çıkışından kısa süre sonra grubun basçısı Mike Alexander’ın zamansız ölümü ise, EVILE adına son derece şanssız bir olaydı.

“Infected Nations”a bakınca ne görüyoruz peki. Üzülerek söylüyorum ki, bu taze gruptan beklenen ikinci albümü göremiyoruz. “Infected Nations” öncelikle enerjisi düşük bir çalışma. Karanlık ve iyi anlamda soğuk olması planlanan albüm, o ince çizgide dengede duramıyor ve kötü anlamda soğuk bir havaya bürünüyor. Şarkılar çoğunlukla orta tempoda ve işin kötüsü benzer yapıda devam ediyorlar. Thrash metalin sahip olması gereken o enerji, o kırıp dökme hissi “Infected Nations”da maalesef mevcut değil. Daha ziyade, tekdüze ve -bir albüm için bu tabiri çok kullanmam ama- antipatik bir tat barındırıyor. Vokal eski James Hetfield ekolünden olsa da, Drake’in bağırmalı vokalini bir yerden sonra bayık buluyorum.

Rifler kendi içlerinde anlık progresiflikler barındırsalar da, birkaç şarkı dışında bütün olarak öne çıkan, Thrasher gibi bir “EVILE klasiği” göremiyorum. Bunun başlıca sebebini, Ol ve Matt kardeşlerin gayet iyi gitarist olmalarına rağmen albümde belli perdeler arasına sıkışmışçasına rif yazmış olmalarını olarak görüyorum. Gergin, soğuk bir hava yaratma çabası, sadece en üst tellin en kalın altı perdesi içerisinde sınırlanmış rif bileşimleriyle olmamalı.

Albümün bana göre öne çıkan şarkıları, yukarki eleştirilerimi kırmayı başaran ve gayet iyi bulduğum klip şarkısı Infected Nation ve Now Demolition. Umarım EVILE bir sonraki albümde “Infected Nations”da yaptığı gibi olgunluk peşinde koşmaz ve epik olmak adına yavaş ve oturaklı çalmanın hiç belli etmeden bayıklığa da göz kırptığını unutmaz.

Meşhur oldukları Thrasher gibi parçalar hem onlara daha çok yakışacaktır, hem de bizi EVILE dinlemeye daha çok itecektir.