Berca B.

Şu anda çok üzgünüm sevgili okurlar, ayrıca kendimle hiç de gurur duymuyorum. Yaklaşık olarak 3,5 yaşında başlayan metal yolculuğum boyunca pek çok grup keşfetmiş, pek çok tarza aşina olmuş, pek çok unutulmaz an yaşamış biri olarak şu anda kendimi çok çaresiz ve zavallı hissediyorum. Sen kalk onca gereksiz grubun peşinden koştur, taa Meksika’dan Venezüella’dan falan istihbarat al, kim stüdyoya girmiş kim stüdyodan çıkmış hepsinden haberin olsun, henüz demodan bile öteye gidememiş bazı grupların favori yiyeceklerine kadar her şeyin çetelesini tut, ama yıllarca ısrarla Spiritual Beggars dinleme. Ayıp lan bana.

Evet, her elemanı bir şekilde gönlümde ayrı ayrı yer etmiş olan müzisyenlerden kurulu bu gruptan elbette ki haberim vardı. Fakat nedense bir güç beni sürekli olarak bu gruptan uzak tutuyordu. Tam dinleyecek olurken, her seferinde elim başka bir şeye gidiyordu. Gruptan o kadar da övgüyle bahsediliyordu halbuki. Ve sonunda, tam 1 hafta önce, kendi içimde yaşadığım bir iç çatışmanın sonucunda, “suyunun çok soğuk olduğu düşünüldüğü için girmekten çekinilen deniz” muamelesi yaptığım Spiritual Beggars’a hazır yeni albümleri de çıkmışken dalmaya karar verdim. Ne de güzel yaptım. Yıllarca göz ardı ettiğim bu grup, uzun zamandır aradığım bir şeyi yapıyormuş halbuki.

“Return to Zero”, Spiritual Beggars diskografisinin yedinci ürünü ve Janne Christoffersson’ın yerine vokallere geçen Firewind vokalisti Apollo Papathanasio ile kaydettikleri ilk albüm. Önceki albümlere henüz sıra gelmediği için Janne ve kendisinden önceki vokalist Christian “Spice” Sjöstrand (ki yine hayranı olduğum Kayser’in vokalisti şu aralar) için yorum yapamayacağım ve karşılaştırma imkanım maalesef yok, fakat Apollo muhteşem bir vokalist ve Spiritual Beggars sound’una çok çok uygun bir sesi var. Hard rock/heavy metal gırtlağı, çeşitli vokal oyunları derken albüm boyunca -çok belli olmasa da- bayağı zengin bir performans sergiliyor. Yine de detaya girmeyelim ve önce başka bir konuya açıklık getirelim.

Spiritual Beggars sound’u nedir? Grubun yeni bir dinleyicisi olarak basitçe tarif etmeye çalışacak olursam, stoner rock ile heavy/klasik rock’ın bir karışımı olarak görebileceğimiz bu sound, her daim hastası olduğum retro bir prodüksiyonla, Michael Amott imzalı, kimi zaman ağır tempolu, kimi zaman da enerjik/melodik riflerle ve Per Wiberg’in adeta sihir yaparak kullandığı piyano ve organ’ıyla (özellikle Hammond konusunda tam bir canavar) gayet yoğun ve atmosferik bir müzik sunuyor.

Bu üç ana elemente bir de Apollo’nun power metalden ziyade klasik rock ve heavy metale daha uygun olduğunu düşündüğüm vokali, Sharlee D’Angelo’nun türlü bas numaraları ve Ludwig Witt’in olgun davulculuğu eklenince ortaya gayet güzel bir şölen çıkıyor. Apollo’nun Firewind’de söylediğini bilenler ilk olarak “Lan power metal grubunun vokalistinin bu grupta işi ne?” gibi düşüncelerle boğuşmuş olabilirler fakat Apollo aynı zamanda öyle “geleneksel” bir sese de sahip ki, hiç sırıtmadan pek çok ünlü heavy metal grubunun şarkılarını da söyleyebilir. Sesinin power ve heavy metal’e uygunluğu bakımından ben kendisini biraz Jorn Lande ekolünden gördüm. Zaten ikisinin ses renkleri, seslerini çatallaştırdıkları zaman baya benzerlik gösteriyor.

Şarkı yazımına baktığımız zaman basit, kalıpların dışına çok da çıkmayan fakat bir hayli olgun bir çalışma görüyoruz. Şurası açıkça belli ki, gruptaki tüm elemanlar gençlik heyecanlarından çoktan sıyrılmışlar ve kasmadan, yapmaları gerekenin ne eksiğini ne de fazlasını yapıyorlar. Hiçbir enstrumanda abartılı bir kullanım yok, şov kesinlikle yok, aksine herkes şarkıların atmosferine seviye atlatmak için çalışıyor. Tabii şov yok dedim ancak, Michael Amott’un kimi soloları yine bazılarımızın aklını alabilir. Aynı şekilde yeni imajıyla adeta entel bir ressama dönüşen Per Wiberg de organ ve piyano kullanımında şahane bir iş çıkarıyor. Hatta dinlediğim kadarını biraz düşündüğüm zaman, kariyerinin en iyi performanslarından birini bu albümde sergilediğini söyleyebilirim. Bu kalibrede 6-7 albüm daha çıkardığı zaman yavaş yavaş efsane olarak anılabileceğini düşünüyorum Wiberg’in.

Albüm hakkında çok da fazla bir şey söylemek istemiyorum açıkçası. Bu müzikle tanışalı henüz 1 hafta gibi kısa bir süre olduğu için halen daha yeni bir şey keşfetmenin keyfini çıkarıyorum, bunu sizin de az çok yaşamanızı isterim. Yine de harika ana rifiyle albümün vurucu hitlerinden olan Star Born’a, space rock’a göz kırpan Spirit of the Wind’e, nefis melodileriyle Coming Home’a, sonlarına doğru her elemanın yavaş yavaş cozuttuğu Believe in Me’ye ve SON YILLARDA DUYDUĞUM EN GÜZEL şarkılardan olan The Road Less Travelled’a dikkat edin diyor, huzurlarınızdan çekiliyorum.

İyi dinlemeler.