İşte bir gecikmiş promo daha. Albümün promosu bize ulaşalı 10 yıl, albüm çıkalıysa nereden baksan 7-8 yıl oldu, biz daha yeni yazıyoruz. Ama en azından yazıyoruz. Ne demişler, geç olsun (may the force be not with you). Evet. Aynen böyle demişler.

Wikipedia MOSE GIGANTICUS için synth punk / heavy metal grubu diyor. Grubun önceki albümlerini dinlemişliğim olmadığından bu konunun derinlerine inesim yok, ancak bildiğim bir şey var ki o da MOSE GIGANTICUS’un bu albümünde bilinçli olarak daha sert bir yöne kaydığı. Diyeceksin ki öncekileri dinlemeden nerenden uyduruyorsun, ben de diyeceğim ki grubun açıklaması bu yönde.

Grup dememe bakmayın. MOSE GIGANTICUS Matt Garfield adlı arkadaşın bir nevi solo projesi. Hardcore davulcusu olarak başladığı müzik hayatını, MOSE GIGANTICUS’un tüm şarkılarını yazan, klavyelerini çalan ve vokallerini yapan kişi olarak sürdürüyor. O yüzden yazıda grup olarak geçen her yerde sadece Garfield’dan bahsettiğimi anlayabilirsiniz. Zaten alttaki fotoğraflardan “grup” dediğim şeyin aslında ne olduğu görülebilir.

MOSE GIGANTICUS’un sertleşme kararının tek sebebi Viagra’yla yaptıkları sponsorluk anlaşması değil elbet. Asıl önemli sebep grubun önceki işlerinde adını fazlaca duyuramamış oluşu ve sert müziğin günümüzde hayli prim yapıyor olması diye düşünüyorum. Diğer sebepse, hmm nasıl ifade etsem… En kaba tabiriyle, MASTODON.

MASTODON’un son dört beş yıldır ortaya çıkan sayısız Amerikan grubunu ne ölçüde etkilediği hepimizin malûmu. Azıcık, miniminnacık bir sludge etkisi barındıran her grup, ne yapıp ediyor MASTODON’sal bir havaya kucak açmayı bir şekilde başarıyor; ya gitar, ya vokal babında MASTODON’dan etkilenmeyi ya da kopya çekmeyi ihmâl etmiyor. MOSE GIGANTICUS bu gruplardan biri. On yıllık bir oluşum olmasına rağmen, demek ki kendilerine özgü bir sound oturtamamışlar ve her albümde farklı bir yola gitmeyi uygun görmüşler.

Lâkin grubu “MASTODON çakması” olarak özetlemek de insanfsızlık olur. Etki bariz (Üstteki şarkının girişi? Blood and Thunder?), ancak ortada “MASTODON’un yapacağı türde şarkılar yapalım” hissiyatı da yok. Bir kere grup MASTODON kadar teknik değil; yani isteseler de yapamazlar. Üstteki klipten görebileceğiniz düzeyde agresif bir havaları var, ancak grubu MASTODON sound’undan ayıran en büyük özellik olan klavye ve synth tatlar sayesinde müzik arada bir neşe pınarı, renk cümbüşü haline de gelebiliyor. MASTODON’dan etkilenip de MASTODON’un başlıca ilham kaynaklarından biri olan MELVINS’den etkilenmemek de olmaz tabii. Gerçi etkilenmek biraz masum bir tabir oldu. Üstteki klibi izlediyseniz ve şarkı yapısı hâlâ kafanızdaysa, bir de şuna bakın derim. Eğer gizli bir tribute değilse, ortada ayan beyan bir çalıp çırpma olduğu aşikâr.

Yine en üstteki klipten görebileceğiniz üzere Garfield’ın vokalleri de Troy Sanders’ın bağırmalı vokallerine yakın bir yerde duruyor. Bu haliyle MASTODON’un “Remission” ve “Leviathan” dönemlerindeki havayı bulmak mümkün. Zaten albüm kapağında altta duran atı da sanırım bir yerlerden hatırlamışsınızdır. Şarkı isimlerindeki benzerliklerden bahsetmiyorum bile (“Workhorse / White Horse” ve “Iron Tusk / Demon Tusk”)

Kısacası, MASTODON sevmiyorsanız MOSE GIGANTICUS’u sevmeniz çok düşük bir olasılık. Lâkin MASTODON seviyorsanız ve grubun progresifleşme dalgasından ziyade eski çiğ halini tercih ediyorsanız, “Gift Horse”a bir şans tanıyabilirsiniz. Albüme baştan sona hayran kalacağınızı sanmam, ancak aradan bazı şarkıları çok sevmeniz de olası.

Yine de, bir albümün, kendisine dair bir kritikte bu kadar fazla başka grup adının geçmesine mahâl vermesi, hatta yorumlayan kişiyi buna mecbur bırakması da hoş bir şey değil. Onu da eklemeden edemeyeceğim. (Edemedim gördünüz.)