Kurucusu olmasa da dokunuşuyla depresif black dinleyicisini ihya eden Neige şarkıcısının da bünyesinde olduğu şahane bir grup Lantlôs. “Bir lisan bir insan” vecizesini alnına dövme olarak yaptırmasını dilediğim Neige’in parçaları Almanca olarak terennüm eylediği grubun ikinci albümü, türün geneline göre daha kanlı canlı bir içeriğe sahip. Vokal icrası da buna paralel olarak daha yırtıcı ve Neige’in Alcest, Amesoeurs gibi baldan tatlı projelerinde tercih ettiğinin aksine daha provokatif.

Herbst ve Angrrau mahlaslı şahısların 2005 yılında kurduğu Lantlôs (“yersiz yurtsuz”), 2007 civarında Neige’i ekibe dahil edince işin seyri değişiyor ve grup amatör demo ve ev stüdyosu sevdasından profesyonelliğe terfi ediyor. Bu noktada “grubun beyni şu kişidir” demek zor, ancak Neige’in el attığı her şey meclisteki dayınızın bürokrasiye müdahalesi misali ivme kazandığından, grup da tanınırlığını ve buhranlı kara metal sahnesindeki saygınlığını sağlamlaştırıyor. Bunlar Neige’in koca burnunun hürmetine olmuyor elbet. Kusursuza yakın fenalık getirici (iltifat ettim) gitarlar ve bıkkınlıkla çarpan kalbinizi göğsünüze gömen davuldan sorumlu kişilerin gençliklerinde türün atasının nadide örneklerini yalayıp yutmuş, bir güzel de sindirmiş olduğunu da söylemek lazım.

Bu müzik o evlerden ırak hissi yaşamak için hasret duyan bunalımlı ve şehirli şımarık ruhlarımızı alıp götürmek ya da geçmişe saplamak için efektlerden fazlasına ihtiyaç duyuyor. Ben bu tiksinti uyandırıcı şahane şeyi, huyunu suyunu şu monitörümün gecenin köründe bozuk gözlerime aksettiği ucube web sayfalarından bildiğim Neige’e bağlarım arkadaş. Şu fotoğraftaki Ankara Meşrutiyet Caddesi köprüsü tandansını sadece piksellerde değil, notalarda da buluyorsam vardır bir hikmet.

Adamdan bahsedip duruyorum ama bu nihayetinde bir Alman grubu ve dinleyiciyi sarıp sarmalayan büyük ihtimalle Fransız cazibesi değil Alman soğukluğu olacaktır. Tane tane duyulan bas tonlar ve nadiren karşımıza çıkan durağan anların kahramanı akustik gitarlar da bunu destekliyor.

Grubun adını ilk okuduğumda lokum gibi yumuşak Frenk melankolisi bulacağımı sanmıştım ama Cermenlere has, güçlü bir bezdiricilikte fakat yeknesaklıktan uzak bir müzikle karşılaştım. Davulun çoğu zaman çiğleştiği ve her bir kelimeye virgül koyarcasına net şekilde ayrıldığı anlarda bunu daha iyi hissedeceksiniz.

İmajıyla, adıyla, kadrosuyla hatta tür için gelenekselleşmiş logosuyla depresif black metal diye yaftalanıp bu kadar hareketli ve canhıraş ezgileri vücuda getirmek de zor iş. Gel gör ki duru bir ifadeyle black metal desek çok şey eksik kalacak.

Lantlôs tadınızı kaçıran yanlış anlaşılmalarınızdan çok, taptaze önünüzde duran ve çözüm bekleyen sıkıntılarınıza dair beyin fırtınalarınızda size eşlik etmesi halinde verim alabileceğiniz, zihinsel bitkinlik sonrası enerji toplama albümü.