Daha önceki yazılarda da bahsetmişliğim vardır, kötü yapıldı mı çok fena sonuçlar veren türlerden biri, muhakak ki teknik death metaldir. Ne yaptığını bilmeyen ve sadece iyi enstrüman hakimiyetini koz olarak kullanan adamların yaptığı şarkılar, çoğunlukla içeriksiz, birbirinden gereksiz sayısız notanın arka arkaya geldiği çöp şarkılar olarak müzik denen sonsuzluk içerisinde kendilerine yer bulurlar.

Kanada’nın death metal deryası Québec’ten çıkan sayısız grup arasından bir şekilde sıyrılan ve ufak da olsa sadık bir kitle yaratmayı başaran gruplardan biri elbette ki MARTYR. On beş yıl önce kurulan grup, şimdiye kadar dört albüm çıkarmış olsa da, bunların bence tartışmasız en iyisini, dört yıl önceki “Feeding the Abscess” ile vermişti.

MARTYR’le ilgili bilinmesi gereken ilk şey, grubun DEATH ekolünden geliyor olması. Her ne kadar şarkıların hiçbir anında bir DEATH çakmalığı görünmese de, genel hava, işe başlarkenki anlayış ve yaratılan ambiyans açısından DEATH’ten dersler çıkarılmış olduğu, Chuck’ın oluşturduğu kendine özgü tarza öykünüldüğü anlaşılıyor. Hemşehrileri VOIVOD’u da es geçmedikleri, kimi riflerdeki ufak nüanslardan anlaşılıyor. Özellikle harmonik akor yapısının kırıldığı anlar, bu tür cillobiyetlerin rastlandığı anlar olarak karşımıza çıkıyor.

MARTYR’in “Feeding the Abscess”te en iyi başardığı şey, müziğin beyin cerrahı havasındaki ince işçiliği ile buna kontrast oluşturan daha direkt anları çok iyi dengeleyerek, şarkıları matematik problemi sendromundan kurtarmış olması. Şarkılar sürekli değişen birbirinden yaratıcı riflerle bezeli olmalarına rağmen, ortada kendini gösterme amacı taşıyan adamlar olduğu fikrine kapılmıyorsunuz.

Zaten en güzeli de bu bence. Sadece teknik death metale gönül vermiş birkaç adamın, piyasaya çıkmayacak olsa bile, sadece kendi içlerindekini dökmek adına müzik yaptıklarını hissediyorsunuz; ki bu da ortaya bir saflık, bir samimiyet çıkarıyor.

Albümdeki müzisyenlerin enstrümanlarında ne denli etkin olduklarını söylememe gerek olmasa da, riske giriyorum ve söylüyorum: Albümdeki müzisyenler enstrümanlarında çok etkinler. Bunların başında şu eleman geliyor demek istemesem de, sıkıntıya giriyor ve diyorum: Bunların başında davulcu Patrice Hamelin geliyor. Hamelin’i QUO VADIS’le ülkemize gelmiş olmasından ve sahnede taktığı şapkasından tanıyor olabilirsiniz. Tanımak derken, “Bu bizim Patris değil mi lan? Şşş Patris naber olm” gibi değil de, “Evet evet hatırlıyorum sahnedeydi ve şapka takıyordu” gibisinden bir tanımadan söz ediyorum. Daha fazla bir tanışıklığı olanınız olduğunu sanmam ama varsa da saygı duymayı ihmâl etmem.

Uzatmadan, Patrice Hamelin albümde muazzam bir iş çıkartıyor. Çalmasını bırak, alışık olmayan kulaklar için dinlemesi bile zahmetli bu müziğe nasıl güzel ve umulmadık partisyonlar yazmış belli değil. Çok üst seviyede bir ritim takibi olan bu arkadaşımız, yine Québec sahnesini yakından takip edenlerin aşina olduğu Mongrain soyadlı kardeşler tarafından da hayvansal düzeyde destekleniyor. Kim bu Mongrain kardeşler, tabii ki MARTYR’i kuran ve Kanada’nın çok önemli -hatta en önemli- gruplarından bazılarında çalan isimler. Misal GORGUTS, VOIVOD, KATAKLYSM, QUO VADIS, CRYPTOPSY, vesaire.

Şarkılara bakınca klasik giriş-mısra-köprü-nakarat formülünü o kadar da zorlamasalar da, bir şekilde aralara sokulan ikircikli fikirlerle şarkılar hep bambaşka kimliklere sahip oluyorlar.

Tüm bu sebeplerden dolayı teknik death metal sevip de “Feeding the Abscess”ten bir şekilde zevk almayan birileri olacağını sanmıyorum. Farklı ve nispeten soğuk ve mekanik atmosferi yüzünden içine girmekte zorlanabilirsiniz, ancak albümü kendinizi vererek dinlerseniz, türün gereklerini kendine özgü bir şekilde yapan MARTYR’in bu son ve en iyi işine gerektirdiği değeri vereceksiniz diye düşünüyorum.