Bir insan, bir kesim tarafından bile yeryüzündeki en önemli hard rock vokalisti olarak gösteriliyorsa, bu önemli bir şey olsa gerek. İlk olarak ARK’ın “Burn the Sun”ıyla tanıştığım Jorn Lande, on yıldır devam ettiği kariyerinin orta yerinde, “The Duke” adlı bu albümü çıkarmıştı. Diğer solo albümlerini henüz dinleme şansı bulamadığımdan “The Duke”un JORN diskografisindeki yerinden ve öneminden bahsedemeyeceğim. O yüzden sadece “The Duke”a odaklanan bir yazı olacak.

Şahsen Jorn Lande’nin vokallerine ölüp biten biriyim. Teknik olarak üst düzey bir vokalist olan Lande’nin asıl etkileyiciliğinin yorum gücünden ileri geldiğine inanıyorum. Şarkılara kattığı ruh ve karakter, Lande’yi bir şekilde öne çıkarmaya ve onun aklınızda kalıcı olarak yer etmesine yetiyor. Eminim daha düşük oktavlı bir sesi olsaydı dahi bu yorum gücü sayesinde adından söz ettirmesini bilirdi.

Bunların üstüne bir de hard rock’ın o çiğliğini olanca güzelliğiyle betimleyen hafif çatallı, hafif bilgelik kokan, görmüş geçirmiş kırçıllı ses rengi eklenince, ortaya heavy metal seven birinin pek de hayır diyemeyeceği bir vokal gücü çıkıyor.

“The Duke” biri THIN LIZZY cover’ı, biri de ilk albümden bir şarkının uyarlaması olmak üzere on adet parça barındırıyor. Eğer melodik heavy metali seviyorsanız, cayır cayır gitarlar, kafanıza kafanıza vuran groove’lu davullar, köklerini yetmişler ve seksenlerden almış şarkı yapılarının modernize edilmiş halleri gibi ifadeler duymak bile hoşunuza gidiyorsa, “The Duke”ta mutlaka bir şeyler bulacaksınız.

David Coverdale’in modern versiyonu şeklinde özetlenen (zaman zaman küçümsenen) Lande’nin DIO’dan da çok şey kaptığını belli eden kükreyen vokalleri, elbette ki albümün baş kahramanı. Lande’ye çeşitli projelerinden alışık olanlar zaten bilirler, şarkıları adeta bir oyun parkı gibi kullanır kendisi. Yorum gücünü olabildiğince kullanarak anlattığı şeylerin daha gerçekçi gözükmesini sağlar, onu sanki sadece şarkı söylemiyormuş da bir rolü oynuyormuş gibi algılamanıza yol açar.

Albüm olanca cayır cayırlığına rağmen karanlık anlara da sahip. Bu kısımlarda müziğin bariz şekilde sertleştiğini görmek mümkün. Diğer yandan albümü sadece melodik heavy metal veya hard rock olarak görmeyi engelleyecek düzeyde progresif durumlar da söz konusu. Elbet DREAM THEATER veya muadili bir progresif metal grubunu dinliyormuş gibi hissetmiyorsunuz, lâkin müziğin AOR ve rock tabanını kırıp progresif rock/metal deryalarına boşaldığı nehirleri de, duyuldukları anda kendilerini belli ediyorlar.

Albümdeki pek çok şarkıyı çok sevsem de, favori şarkım açık arayla We Brought the Angels Down. Bence hem beste, hem düzenle, hem de vokaller başta olmak üzere tüm enstrümanlar adına kusursuz bir şarkı. Doymak bilmeden binlerce kez dinlemişimdir bugüne dek.

Daha önceki okur yorumlarından “Worldchanger”ı dinlemem önerilmişti ve ben o albümü hâlâ dinleyemedim. Dinleseydim belki “The Duke”a kadarki gelişimi daha iyi açıklayabilirdim. Naapalım şimdilik bu kadarlık olsun. Bir gün “Worldchanger”ı da yazarsak o zaman bahsederiz detaylı şekilde. Yine de “The Duke” Jorn Lande’nin yeteneğini görmek ve gayet hoş anlar yaşatan bir metal albümü dinlemek adına yerinde bir seçim olacaktır.