Sitenin anasayfasına baktığım zaman “UNIROCK 2010 ÖZEL ŞEYSİ”lerini görmüş ve bu düzeni bozmamak için başka bir yazı yazmayı düşünmüştüm, ancak bir anda hislenmem dolayısıyla Theatre Of Tragedy’nin gotik metal türü için bir klasik kabul edilen bu albümünü dinlemeye başladım ve “bir de bununla ilgili bir yazı yazayım bari” dedim. Kişisel kısımları bitirdik, hadi başlamayı bir deneyeyim artık.

1993 yılında Norveç’ten yola çıkan Theatre Of Tragedy, incelemeye çalıştığımız bu güzide albümünü 1995 yılında çıkarmış, 2000 ile 2006 arasında azıcık sapıtan, 2006 albümleriyle köklerine hafiften dönmeye çalışıp atmosferik gotik metal olarak tanımlanan bir tarza yönelen, özünde iyi ve sağlam bir gotik metal grubu. Theatre Of Tragedy’nin gotik metale bayan vokal unsurunu ekleyen grupların başında geldiğini belirtmekte fayda var. Özellikle Liv Kristine… Yok bu başka bir konu, sonra döneceğiz buna.

Müzik olarak vermesi gereken melankoliyi yeterince veren grup, sözleriyse daha farklı şekilde yazıyor. Özellikle grubun ilk 3 albümünde sözler, modern İngilizce yerine Orta Çağ İngilizce’siyle yazılmış. Grubun özgün olmasındaki en büyük etken hiç şüphesiz bu, ancak grup bazı kesimler tarafından (özellikle çeviri delisi biz Türkler tarafından) şarkılarının sözlerini çevirmek neredeyse imkânsız olmasından dolayı eleştiriliyor (valla yalan da olabilir ama ben bunu gördüm ehehe). Raymond I. Rohonyi’nin yazdığı sözlerin işlediği temalar en genel haliyle “güzellik, karanlık, aşk, hayat” olarak belirtilebilir. Sözleri anlamak için genelde pek uğraşılmıyor tabii, o yüzden müzik kısmına değinmek daha mantıklı olacak.

Sözler yazılmış, anlaşılmıyor falan ama olsun, Liv Kristine Espanæs Krull isimli ablamız, o huzur verici ve mükemmel sesiyle bu sözlerin anlamları her ne olursa olsun, dinleyici üzerine bir melankoli bulutu (gecenin 2′sinde metafor yapayım dedim de olmadı sanki) çöktürmekte. Özellikle de piyano ve keman eşliğinde sadece kendisinin söylediği …A Distance There Is… parçasında bu “melankoli bulutu” daha da artmakta. Dinlediğiniz zaman daha iyi anlayacaksınız tabii ki. Şarkı şarkı analiz yapmayı pek sevmem, şarkı ayırt etmeyi de pek sevmem ancak Sweet Art Thou ve Dying, I Only Feel Apathy parçaları beni çok fazla etkilemekte. …A Distance There Is şarkısından bahsetmiyorum bile, onun yeri ayrı. Ancak albümde öne çıkan bir başka şarkı var ki, gotik metal denilince akla gelen ilk Theater of Tragedy şarkısı desem yalan olmaz sanırım. A Hamlet For A Slothful Vassal adlı parça, albümü mükemmel bir şekilde açmasının yanı sıra, her şeyiyle bir klasik olmayı kesinlikle hak ediyor diye düşünüyorum.

Piyanoları çalan arkadaşımızın adı Lorentz Aspen. Yerinde, dozunda ve olabildiğince harika bir şekilde kullanmış piyanosunu. Gitarlar gereken melankoliyi yeterince ve en iyi şekilde veriyor. Davullar bir hayli sade ama bir o kadar da mükemmel. Baslar ise… Eee şeyyy ben… Baslar metal müzikte ayırt edemediğim bir sestir nedense, bazı yerlerde duyabiliyorum net olarak ve kullanımı gayet iyi. Rohonyi’nin brutal vokalleri de çoğu yerde Liv ablamızla aynı anda gidiyor. Hem aynı sözleri söylüyorlarken hem de farklı sözleri aynı anda söylüyorlarken mükemmel bir uyum ortaya çıkıyor.

Kurulalı 2 (yazıyla iki) yıl olmuş bir grubun ilk albümünün, gotik metal türünde bir klasik olarak kabul edilmesi şaşırtıcı tabii ki, hatta bir kısım insan topluluğu bu başarının tesadüfi olduğunu düşünüyordu hiç şüphesiz. Ancak bu ulaşılması güç başarının tesadüfi olduğunu düşünen kesim ertesi sene çıkacak olan “Velvet Darkness They Fear” albümüyle susacaktı. O da ayrı bir klasik ama başka bir yazının konusu, kısmetse onu da ben yazacağım. Bir başka gotik yolculukta görüşebilmek üzere, esen kalın.

darth sidious