Genelde öküz grupların adresi olarak bildiğimiz Relapse Records’dan gelen promolar arasında en çok dikkat çekenlerden biri, kesinlikle bu basit kapaklı albüm değildi. Onca renk cümbüşü albüm kapağı arasında, dikkatli bakılmadığı takdirde ne olduğu anlaşılmayan bir figür barındıran bu sade kapaklı albüm, diğer promoların arasında öylecene duruyordu.

Jenks Miller adlı arkadaşın pek çok projesinden biri HORSEBACK. Kendisi farklı isimler altında pek çok farklı türde müzik yapan ve çok sayıda enstrüman çalabilen, gayet yetenekli bir arkadaş. HORSEBACK’in bizlere sunduğu şeyler nicelik olarak kısıtlı, ancak nitelik olarak epey fazla olduğundan, çok uzatmadan bu albümü tanıtıp inime çekilmeyi düşünüyorum.

HORSEBACK, post-rock, psychodelic, black metal, drone, doom metal, trance, 70′ler rock’ı gibi çeşitli referansları bir potada eriten, ancak bunu birinden diğerine atlamadan, aynı anda yapabilmeyi başaran bir proje. Dört şarkının yer aldığı “The Invisible Mountain”, otuz küsür dakikalık süresi boyunca size kendi içinde su gibi akan bir duygular bütünü sunuyor.

Öncelikle bahsedilmesi gereken şey, HORSEBACK’in mutlaka özen isteyen bir grup oluşu. Şarkıları baştan sona, kendinizi vererek dinlemedikçe, verilmek isteneni alabileceğinizi sanmıyorum. Buhranlı gitar melodileri ve arkalarında devam eden akorlar, hep aynı kederli havaya hizmet etmek için yazılmışlar. Distortion’lı bas gitar ve çoğunlukla hep aynı rifi çalan gitarlar, şarkıları etkileyici, olumlu bir monotonluğa sürüklüyorlar ve bu da amaçlanan trans duygusunu alttan alttan besliyor.

Drone tabirini görüp gruptan ilk andan soğuyanlar da gönüllerini ferah tutsunlar. Ortada bir drone etkilenimi olsa da, örneğin bir SUNN O))) veya EARTH benzeri bir ağırlık, ezici düzeyde bir iç karartma yok. HORSEBACK onlara oranla daha müzikal bir içerik sunuyor.

SUMMONING/BURZUM tarzı bir black metal vokalinin yer aldığı “The Invisible Mountain”, dinleyici perspektifini de bu noktada belirleyecektir diye düşünüyorum. Her ne kadar bu black metal vokalleri ta derinlerden ve bir hayli boğuk gelseler de, THE DOORS’u dahi akıllara getiren müzikal yapının arkasında, kimileri için rahatsız edici olabilirler. Aksi takdirde müziğe son derece başarılı yedirildiklerini söyleyebilirim.

Albümdeki dört şarkıdan öne çıkanlar, açılışı yapan Invokation ve albümle aynı isimdeki üçüncü parça. Invokation, trance/psychodelic tarzındaki kendini tekrar eden yapısıyla, nasıl bir albümle karşı karşıya olduğunuzu size ilk andan gösteriyor. Zira yedi dakika civarındaki bu parça sadece iki adet farklı gitar bölümü barındırıyor ve ilk rif beş dakikadan uzun süre boyunca neredeyse hiç değişmeden devam ediyor. Akıllara Varg Vikernes’i de getiren parça, bas gitar, klavye ve bilhassa güçlü kaydedilmiş davullarla etkileyici bir hal alıyor.

Ancak albümün tavan yaptığı ve HORSEBACK’i sevip sevmeyeceğinizi anlamanıza yarayacak şarkı, muhakkak ki albümle aynı addaki parça. HORSEBACK ileride adı daha çok anılan bir grup olursa, bu şarkı illâ ki grubun klasikleri arasında sayılacaktır diye düşünüyorum. Zira HORSEBACK’e dair ne varsa bu şarkıda bulmak mümkün. Dinleyin kararınızı verin.

Sonda ise on altı dakikalık davulsuz bassız bir sesler yığını var. Hatecloud Dissolving into Nothing adlı bu parça, albümün dumanlı anlarının belki de en yoğununu yaşatmasının dışında, albümdeki en deneysel çalışma olarak da nitelendirilebilir. Yine de Invokation ve The Invisible Mountain’ın ardından çok da bayıldığımı söyleyemem.

Velhasıl kelam, HORSEBACK bu ikinci albümüyle güzel bir iş yapmış. Türü adına son zamanlarda dinlediğim iyi albümlerden biri olan “The Invisible Mountain”ı, fırsat bulursanız yalnız başınıza, bir şeyle meşgul değilken, içine girmeye çalışarak dinleyin. Ben işlerin yoğunluğundan öyle yapamadım, ancak yapılsa kesin çok daha tatlı bir hale gelecektir; bunu da müziğin her detayından anlamak mümkün.