Ülkemizde epey tanınan ve 30 yıldır müzik hayatına devam eden emektar Alman grup GRAVE DIGGER’da sıra. Heavy metal ile power metalin klasik bir karışımı diyebileceğimiz türde müzik yapan grup, on üç albümlük kariyerinin son ürününü geçen sene çıkardığı “Ballads of a Hangman”le vermişti.

Doksanlarda zirve yapan power metal alemleri içerisinde “Tunes of War” ve “Excalibur” gibi iki önemli albüm çıkaran GRAVE DIGGER, iki senede bir albüm çıkarma geleneğinin bir sonucu olarak, 2000′li yıllar içerisinde piyasaya sürdüğü beşinci albüm olan bu albümle de yıllardır devam ettirdikleri yolu aynen tekrarlamış ve takipçilerinin yüzünü güldürmüştü; diyerek resmi yazı girişimizi yapalım.

GRAVE DIGGER, klasik türlerden hoşlanmayanlar için elbette çok çekici gelmeyecektir diyerek başlayalım. Nasıl bir devirdeyiz yareppim? Sanki olması gerekeni, doğrusu diğer ekstrem türlermiş gibi, metalin asıl ve saf halini yapan gruplar “klasik türdekiler” diye ayırılır oldu. Her neyse, sonuçta grup tam anlamıyla heavy metal kokan, gayet eskiye sağdık bir müzik yapıyor.

Grubun tüm kimliğini belirleyen Chris Boltendahl’ın sesi ve yorumuyla kendini belli eden GRAVE DIGGER’ın, doksanlardaki yaratıcılığını iki binlere taşıyamadığını düşünen bir kişiyim. Elbet yine eşlik edilesi, saf heavy metal ateşiyle yanan şarkılar yapıyorlar, ancak akılda kalıcılık ve yaratıcılık adına eski güçlerini taşımadıklarına inanıyorum. Buna rağmen, verdiğim nottan grubun geçmişte ne düzeyde işler yaptığını anlayabilirsiniz sanırım.

Devam edelim. Albüm, GRAVE DIGGER’ın her zaman barındırdığı türde cayır cayır gitarlar, her notası duyulan bir bas gitar ve nispeten düz bir davul kullanımına sahip. Konserlerde eşlik edilsin diye yazılmış nakaratlar ve melodik kısımlar, şarkıların ana kimliklerini oluşturuyor. Kimi şarkılarda görülen gergin atmosfer ve bu sayede oluşan teatral hava da albüme tat ve varyasyon katan özellikler arasında kendilerine yer buluyorlar.

“Ballads of a Hangman”in belki de en ilginç tarafı, albümün, GRAVE DIGGER’ı tarihinde ilk kez iki gitaristle dinlediğimiz albüm olması. Albümden hemen önce gruba giren ve “Ballads of a Hangman”in yazım aşamasında da görev alan Thilo Hermann, albümden hemen sonra da aynı hızda gruptan çıkarılmış, yerine ise kimse alınmamıştı. Yerine kimse alınmamasıyla kalsa iyi, grubun dokuz yıllık gitaristi Manni Schmidt de albüm sonrasında GRAVE DIGGER’ı terk etmişti. Kısacası iki gün sonra grubu izlerken göreceğimiz gitarist, GRAVE DIGGER’la birlikte bir yıldır çalışan Axel Ritt olacak. Tabii konserlere ikinci bir gitaristle çıkıyorlarsa o kim olur bilemem.

Albüme dair derine inmelik, her bir yanını irdelemelik türde çok da fazla şey yok aslında, zira GRAVE DIGGER içerisinde minimum değişkenlik ve (sallamasyın kelime alarmı) daha da minimum progresivite barındıran bir müzik yapıyor, o yüzden “güzel heavy metal şarkıları” demek ve eski albümlerle olan farklarını sıralamakla yetinmek de gayet olası. Zaten konser sırasında da şarkıları duyar duymaz nasıl bir havaları olduğunu anlayacak, grubu veyahut bu son albümü daha duymadıysanız, çalan şeyi sevip sevmediğinizi hemen anlayacak, ilerde dinleyip dinlemeyeceğinizin kararını da o anda vereceksinizdir diye düşünüyorum.

Favori parçalarım nefis ana melodisiyle Ballad of a Hangman (konserde söylemeye hazır olun), yırtıcı rifleriyle Sorrow of the Dead, kendine özgü atmosferi ve yer yer IRON MAIDEN tatlarıyla Grave of the Addicted ile sırf giriş rifinden bile “Heavy metaaaaaaal!” diye bağırttıran ve single olarak da çıkan Pray. Kalan parçalar da, heavy metali seviyorsanız pek burun kıvıramayacağınız parçalar. Albüm kapağının da ne kadar mükemmel olduğunu söylememe gerek yok sanırım, ki söyledim bile.

Yılların deneyimiyle sahnede göreceğimiz GRAVE DIGGER, umarım bir sonraki albümünde bunu da aşarak nice otuz yıllara… (çüş).