“Over the Madness” belgeselinden hatırladığım kadarıyla ”Herkes elinden geldiğince hızlı çalmaya çalışırken biz yavaş çalmak istedik” düsturuyla yola çıkmış olan Paradise Lost, geneli itibariyle vasat bir albüm olsa da “Lost Paradise”la slow motion death metalin -doom/death- tarifini vermişti.

Aynı çizgide devam eden ikinci albümleri “Gothic”te bu tarifin üzerine klavye partisyonları ve soprano vokal de ekleyerek 90′ların ikinci yarısında türeyecek gruplara (Theatre of Tragedy, Tristania, The Sins of Thy Beloved…) yol göstermişti. Yeni bir türün doğumuna sebep olan ve ismini veren “Gothic”te besteler albümün klasik kabul edilmesini sağlayacak kadar iyiydi.

Aşağıda biryerlerde sıradışı (ve bence mükemmel) kapağıyla sizi selamlayan “Shades of God”, yakalayıcı bir şarkı olan Mortals Watch the Day’le açılıyor. Önceki albümlerinin aksine “Shades of God”ın prodüksiyonu gayet iyi. Holmes bu albümde en iyi performanslarından birini sergiliyor. Vokal eskisine oranla daha az brutal, bağırarak söylemeye (misal Tom Araya) daha yakın. “Gothic”le başlayan Sabbath-vari rifler bu albümde yoğunlaşarak devam ediyor. Mackintosh’sa sololarıyla artık iyiden iyiye markasını oluşturmaya başlıyor.

Albümde yine yer yer thrash rifleriyle karşılaşıyoruz hatta Mortals Watch the Day’de Fade to Black’i hatırlıyoruz.

İki klasik albüm arasında kalma talihsizliğine uğrayan “Shades of God” genelde geçiş albümü olarak kabul ediliyor. Konserlerin değişmez şarkılarından olan Pity the Sadness ve Paradise Lost marşlarından As I Die tam albümden sıkılmak üzereyken imdadınıza yetişiyor. Daylight Torn ve Your Hand In Mine diğer öne çıkan parçalar.

Albüm bestecilik açısından ortalama seviyede olsa da sound’un orijinalliği, içerdiği klasikler ve benim açımdan albümü en çekici kılan şey olan eski tarz heavy rifler albümü daha dinlenilebilir kılıyor. Grubun en iyi albümlerinden olmasa da eski Paradise Lost dinlemek istediğinde ilk aklıma gelen albüm oluyor Shades of God. As I Die klibinde ve “Harmony Breaks” DVD’sinde gördüğümüz gibi doom metal grubundan ziyade daha çok bir heavy metal grubu gibi olan duruşları gruba ayrı bir karizma kazandırıyor.

Paradise Lost bu albümle ilk dönemini (doom/death) kapatıyor. Daha mainstream daha ”Metallica” sulara doğru yelken açıyor ama sade ve dokunaklı müziğine devam ediyor.

thefakefloydian