Berca B.

…ortaya böyle bir şey çıkar herhalde. Tüm etkileşimlerin bu derece doğru kullanıldığı, içine yeteri kadar girilmediğinde düz bir thrash albümü olarak gözükse de yeteri kadar derine dalınca insanı şaşırtacak derecede farklılıklar barındıran, pek çok duygu patlaması yaşatabilen, sinirlendiren, korkutan, hüzünlendiren, eğlendiren kaç albüm vardır acaba?

Şu albüme bakıyorum ve soruyorum kendime, yaşıtları sayılabilecek ve şu an günümüz thrash metalinin klasikleri sayılan “…And Justice For All” ve “Rust In Peace“den aşağı kalır bir yanı var mı, onlarla birlikte adı geçmeyecek bir albüm mü bu? Objektif olmaya çalışıyorum inanın. Ancak her seferinde sorumun cevabı net; hayır, aşağı kalır hiçbir yanı yok.

Sonisphere sağ olsun önümüz arkamız Big Four muhabbetlerinden geçilmediğinden insan ister istemez Anthrax’ın yıllardır sallanan koltuğuna farklı farklı adaylar düşünüyor ve akla ilk gelen üç gruptan biri mutlaka Overkill oluyor (diğerleri Exodus ve Testament tabii ki).

Grup şu sıralar istikrarsız kariyerlerinin son büyük şaheseri “Ironbound“la eski günlere döner gibi olsun, biz de bugün grubun dönmeye çalıştığı o eski günlerin neye benzediğinden bahsedelim. Bayanlar baylar, karşınızda thrash metal tarihinin en muazzam albümlerinden biri, “The Years of Decay”.

Yazı boyunca bu tabiri hemen hemen her şarkı için kullanmak isterdim ancak hem açılış şarkısı olması, hem de başındaki nefis Blitz çığlığı hatrına hakkımı şimdi kullanacağım: “Overkill tarihinin en güzel şarkılarından biri” olan Time to Kill ile açılıyor şaheser. Albüm boyunca döktüren üç Bobby’den Gustafson olanının nefis rifleriyle adeta thrash nasıl icra edilmeli dersi alıyoruz altı dakika boyunca. Hafif progresif dokunuşlarıyla ve şizofrenik tatlar veren bölümleriyle de ayrı hoşluklar hissetmemek elde değil. Aslında bu hoşluklar albümün geneline yayılmış da denebilir. Albüm boyunca bu progresif yapı korunuyor ve sert riflerle güzel bir uyum yakalanıyor.

Aslına bakarsanız albüm iki bölümden oluşuyor diyebilirim: Skullcrusher’dan öncesi ve sonrası. Skullcrusher’a kadar olan bölüm nispeten daha enerjik ve hızlıyken, Skullcrusher’ın adeta doom’a göz kırpan temposuyla hem Black Sabbath’a selam ediyoruz, hem de albümün devamının derinleşeceği ve daha çok orta tempo sularında yüzeceği sinyalini alıyoruz. Albümün ilk yarısından az önce bahsettiğim Time to Kill dışında Elimination’dan da ciddi anlamda Metallica etkileşimleri almak mümkün fakat şarkılar hiçbir şekilde “Metallica’nın kullanmak istemeyeceği şarkıları” gibi tınlamıyor, aksine oldukça yaratıcı bölümleriyle pek çok Metallica şarkısını da solluyor.

İyiden iyiye riflerden bahsetmeye başlamışken Bobby Gustafson için de ayrı bir parantez açayım artık. Bilmeyenler için şöyle söyleyeyim; kendisi Overkill’ı tam 20 yıl önce terk etmiş olmasına rağmen grubun gördüğü en önemli gitaristtir. Yalnızca dört albümde çalmış olmasına rağmen her birinde ayrı ayrı izler bırakmış, bir acayip yetenek abidesidir. Öyle ki, grubu terk ettiğinde yerine 2 gitarist almak zorunda kalmıştır Overkill. Hem catchy, hem de teknik sayılabilecek riflerle Overkill’a yepyeni yollar açmıştır adeta. Daha önce de bahsettiğim gibi, kimi zaman Metallica’yı andıran rifleri olsa da, O bundan çok daha ötesidir ve metal müziği bırakması çok büyük bir kayıptır. Bu albümde hissedilen farklı farklı duyguların Blitz ile birlikte en büyük sorumlusudur. Grubu terk etmese Overkill bu kadar istikrarsız bir kariyere sahip olur muydu, sanmıyorum. Benim gözümde ufak çaplı bir Cliff Burton vakasıdır kendisi. Böylesi ağıt-vari satırlardan sonra bir Elimination açayım bari. Sonra da bir I Hate patlatayım tam olsun oh.

Gelelim thrash metal tarihinin gördüğü en özgün seslerden biri olan Blitz’e. Tıpkı Zetro gibi farklı, yağlı, böyle vıcık vıcık bir sese sahip olduğu için kimileri tarafından çekilmez bulunsa da Blitz’in bu müzik türünün en kuvvetlilerinden olduğu aşikar. Kariyeri boyunca pek çok zorluk yaşamasına rağmen (ileri derecede kötü huylu bir kansere yakalanıp iyileşmesi, kariyerinin başında kullandığı yanlış teknik yüzünden sesini neredeyse kaybediyor olması gibi) inatla nefis vokaller yapmaya devam eden Blitz’in gücünden şüphe duyanlar önce 1989 çıkışlı bu albüme, sonra da 2010 çıkışlı “Ironbound”a baksın. Herhangi bir fark var mı? Yok. Böylesine karakteristik bir sese sahip, adamı duygudan duyguya koşturan, şarkıları şekilden şekile sokma ve kimlik kazandırma ustası başka kaç vokalist aklınıza getirebiliyorsunuz? Albümle aynı ismi taşıyan muazzam şarkının başı gibi duygusal olabilip, sonra da tüm zamanların en iyi “son şarkı” isimlerinden birine sahip E.vil N.ever D.ies’daki gibi adamı adeta telaşlandıran bir vokali yapabilen kaç kişi tanıyorsunuz? Eminim fazla değildir. Blitz’ler kolay yetişmiyor, değerini bilelim.

Albümün ritim yükünü çeken ikili D.D. Verni ve Bobby Sid Falck da diğer elemanlardan geri kalan bir performans sergilemiyorlar. Özellikle Verni’nin orgazmik bas tonu ve kimi zaman ortaya çıkardığı muazzam slap atakları (Nothing to Die For’a özellikle dikkat diyorum) bas çalan arkadaşları delirtebilir. Pek çok başka basçının aksine Verni’yi sürekli “duyuyorsunuz” ve bundan acayip keyif alıyorsunuz. Ritm gitarın arkasına saklanan basçılara duyurulur, işte kendinize örnek alabileceğiniz biri. Falck da yaratıcı denebilecek bir davul performansı ortaya koymuş. Müziğin teknikleştiği ve kesik/dur kalklı riflere gayet iyi uyum sağlamış. Söylenecek kötü söz yok ikisi için de.

Prodüksiyon ise çıktığı tarihin en iyilerinden. Her şey gayet net, çok rahat duyuluyor. Bunun yanında basın fevkalade tonu ayrı bir artı olmuş. Sadece bazı anlarda ritm gitarın biraz geri kaldığını düşünebilirsiniz, o da sürekli değil, bazı şarkıların bazı anlarında. Yine de önceki üç albüme nazaran çok daha temiz bir çalışma var. Bu arada prodüksiyon koltuğundaki Terry Date’in Pantera’nın da prodüktörlüğünü yaptığını hatırlatalım. Kimi zamanlarda sound’lar birbirlerini andırmıyorlar da değil hani.

Toparlayacak olursak sadece Overkill’ın değil, thrash tarihinin de en kıymetli albümlerinden biridir “The Years of Decay”. Konu Overkill olunca genelde uzlaşma sağlanılamaz, çünkü Overkill’ın karakteristik öğeleri herkesin hoşuna gitmeyebilir ancak seven de hakikaten çok sever. “The Years of Decay” de kaideyi bozmayan bir albüm. Bazıları Blitz’in sesini sevmeyebilir, farklı etkileşimlerden hoşlanmayabilir, Skullcrusher’ı aşırı uzun bulup sıkıcı diyebilir fakat geri kalan çoğunluğun da her notasına tapınacağı bir albümdür bu. Overkill’a saygı duruşu mahiyetinde yazdığım ve dinlenmemesine imkan vermediğim bu albümü eğer hakikaten HALA dinlemediyseniz, kaybecedek pek bir şeyiniz yok, hemen edinip dinleyin. Sevmezseniz, kaybettiğiniz topu topu bir 60 dakika olacak. Severseniz, hayatınızdan matematiğinizin yetmeyeceği sayıda dakikaları çıkarmaya hazır olun.