Abdul Alhazred adlı çılgın ve kurmaca Arap tarafından yazılan, dolayısıyla da yine kurmaca olan Necronomicon adlı kitabı duymuşsunuzdur.

H.P. Lovecraft elinden çıkma, Cthulhu Mitosu ile de ilişkili bu kitap ve yaratıcısı Abdul, Lovecraft tarafından zamanında öylesine güzel karakterize edilmiş ve detaylandırılmış ki, günümüzde gerçekten de Necronomicon diye bir kitap olduğuna, bu kitaptaki büyülerle ölülerin dünyasıyla iletişim kurulabileceğine inanan sayısız insan var.

Lovecraft über yaratıcı bir abidir. 14 yaşında yazdığı hikayelerde dahi çok tuhaf, tanımlanması güç bir gerginlik vardır. Sanatın her alanına ilhâm verdiği, yazın olarak belki çok güçlü olmasa da, tasvirleri ve yarattığı ortam ve karakterlerle pek çok yazarı etkilediği de bilinir.

Bugün, Lovecraft gibi başkalarını etkilemeyen, aksine başkalarından epey fazla etkilenen bir gruptan söz edeceğiz.

NECRONOMICON’u 2005 yılında Kanada’da canlı olarak izledim. BEHEMOTH’un ön grubuydular ve şu an fotoğraflarda gördüğünüz gibi makyajlı değillerdi. Gayet kütür kütür bir death metal yapıyorlar ve tam karşılarından kendilerini izleyen bendenizi de ziyadesiyle etkiliyorlardı.

Şimdi ise bakıyorum ve pek haz etmediğim Star Wars’un daha da haz etmediğim filmi “Episode II: Attack of the Clones”u hatırlıyorum. Evet arkadaşlar. Star Wars’u sevmememden dolayı bana ettiğiniz küfürleriniz bittiyse başlayabiliriz. Karşınızda, -artık- BEHEMOTH/DIMMU BORGIR klonu bir grup olamya karar veren NECRONOMICON.

Feyz alınan gruplar böylesine etkin isimler olunca, olayı iki ana başlıkta incelemekte fayda var.

İlk olarak müzikten söz edelim.

Kurulalı 20 yıl olan NECRONOMICON, death metalin sözlükteki karşılığını yapıyor diyerek başlayalım. Vokallerde, her ne kadar bilinçli olmasa da, söyleyiş tarzından kaynaklanan bir Randy Blythe benzerliği var. Bu vokaller bence albümün en güzel kısmını oluşturuyor. Davul ve gitar namına NECRONOMICON türün gerektirdiklerinden öteye gitmiyor. Dinlerken “Oharg o neydi lan?” falan diyeceğiniz bir bölüm olacağını sanmıyorum. Kahretsin, hepimiz o kadar tecrübeliyiz ki artık hiçbir şey bizi şaşırtamıyor. :((((((((((((((((((((((((((((((((((((

Çift kros giden davullar ve BEHEMOTH’sal gitar oyunları albümün her yerini sarmış. Aynı notanın iki farklı oktavını aynı anda çalınca ortaya çıkan ve “MORBID ANGEL tadı” olarak bildiğimiz, OPETH’ten BEHEMOTH’a sayısız grup tarafından kullanılan o rif kalıbı, “The Return of the Witch”i de istila etmiş durumda. Gitarsal anlamda söylemem gereken en büyük olumsuzluk albümdeki sololar. İlk olarak sololar iyi değil. İyi yazılmamışlar yani. Açık açık söyleyebilirim. İkinci ve bence affedilmez olansa, soloların bildiğin tam çalınamamış olmaları. Sweep’ler, birtakım hızlı bölümler, prodüksiyon zaaflarından da kaynaklı şekilde o kadar kirliler ki, “vriliyüuv” şeklinde bir nota çorbası duyduğunuzda anlıyorsunuz ki o bir sweep’miş meğersem. Elemanlar enstrümanlarında kazma demiyorum elbet, gayet güzel çalıyorlar genel olarak, ancak temiz sweep atamayan birinin sırf grubu daha güçlü göstermek adına sweep atması, bu gibi nahoş durumlara vesile olabiliyor. Solo gitar tonu da buna tuz biber, hatta kekik, dereotu gibi çeşitli ot ve baharatlar ekiyor.

Şarkılar arasından favorim dördüncü sıradaki Necropolis. Başlarındaki radyo efektli DIMMU BORGIR öykünmeli vokal bölümünü görmezden gelirsek, parça genel olarak başarılı bir fikir üzerine kurulmuş. Ne o fikir? Piyano üstüne brutal vokal. Höst dediğinizi duymaz gibiyim, zira dolabımda saklananınız yoksa, evde yalnız olduğumu sanıyorum (fakat o tıkırtı?). Her neyse, grup bu şarkıda hoş bir hava yakalamayı başarmış. Böyle kontrastlar metalde her zaman işe yarıyor sanki. Brutal vokal/kadın vokal düeti (Insanity’s Crescendo), akustik gitar üstüne brutal vokal (Unto Others) ve bu şarkıdaki gibi narin piyano dokunuşları üstüne ayısal brutaller. Klip şarkısı Time is Now akılda kalıcılığıyla, 7 dakikalık The Order of the Moon da yine içindeki bayağı güzel piyano bölümleriyle coşan, cidden enfes anlar barındıran bir eser.

Nihayetinde “BEHEMOTH sevmeyen adam bunu asla sevmez” gibi bir gerçekle kaşılaşıyoruz. Lakin bunu hiç sevmeyip BEHEMOTH sevmeniz mümkün. Neden, çünkü NECRONOMICON boyundan büyük bir işe kalkışıyor. Olayın özeti de bu aslında. Misal sondaki şarkı Seven’a bakın. Şarkı resmen “BEHEMOOOOTH!!” diye bağıran bir rifle giriyor. Olabilir, tamam. Ancak ardından gelen kısımda hanyayı konyayı görüyoruz. BEHEMOTH olsa Inferno’nun hayvanlar gibi bir blast’le girip ortalığı yakıp yıkacağı türde bir bölümle devam eden şarkı, NECRONOMICON’un blast olmayan, sadece hızlı davullarıyla bir anda sönüveriyor. Hayır, davulcu eleman gayet blast de atabilen bir kişi, ancak etkilenimlerinizi bu kadar bariz sound’lu gruplardan seçerseniz, böylesi bir beklenti oluşuyor insanda ve aynı gücü bulamadığınız anda da “I-ıh, olmamış” deyiveriyorsunuz.

Azıcık da ikinci husustan söz edip bitirelim.

İmaj.

Eğer benzemeye çalıştığınız grubun imajı şöyleyse;

Ve sizin yapabildiğiniz de şuysa;

Canım, yapmayın. Hakkaten. Olmuyo yani. Görkemli ve ihtişamlı görünebilen bir grubu örnek alıyorsanız, fakat sadece korkunç görünmeye çalışan normal adamlarsanız, yemiyo yani. Baksana şuna yahu resmen normal adam bu.

Daha fazla uzatmayalım, grup normal bir imajla çıkmış olsaydı şu puandan 1 puan fazlasını verirdim, ancak bir grubu, bir albümü dinlerken hep bir “-mış gibi”lik, hep bir “-mışçasına”lık hissediyorsanız, ortada bir sorun var demektir. NECRONOMICON kötü bir grup değil, ancak bu albümde olmadıkları, olamayacakları bir şeye benzemeye çalıştıkları da ortada.

Umarım bir sonrakinde hatalarından dönerler, çünkü şu halleriyle pazarda satılan ADISAS ayakkabı gibiler.