Odamı bir anda mis gibi bir korku sardı. Sağa sola bakınmaya başladım titreyerek, etrafımda kimse yoktu.
“Aslında kendi başımayken korkmazdım hiç ama nerden çıktı bu şimdi” diye söylenirken player’ımdan birisi “Heaven or Hell…what is this place?… Don’t you remember little brother? We died, we’re dead…” şeklinde fısıldamaya başladı. O an anladım ki, evet bu kişi Heavy Metal’in iblisi, hayaleti, katili ve bilimum diğer kötü maskelerini takmış, yıllarını (uzun yıllarını) bizleri korkutmaya adamış olan, müthiş ses KING DIAMOND.
Tam korkumun sebebini anlamışken bir anda harika bir giriş solosu ve aklı baştan alıcı bir ritimle başladı “Give Me Your Soul… Please” albümü. Çalan şarkı Never Ending Hill. Ancak bu kadar güzel bir giriş şarkısı seçilebilirdi diyorum. Her bir yanı melodik sololarla bezeli bu şarkı da diğerleri gibi bir Andy LaRocque şaheseri.
Death’in en önemli albümlerinin başında gelen “Individual Thought Patterns” albümünde de ustalığını konuşturmuş bu adam için ne söylenebilir ki! Tony Iommi için “Rif Ustası” derler ya hani, işte ben bunu hep Andy Larocque için düşünmüşümdür. KING DIAMOND (Kim Bendix Petersen) için yarattığı vokal boşlukları, güçlü tuşesiyle davulla harika uyumlu ritimleri zaman zaman insanda (o insan ben oluyorum) öyle bir etki bırakıyor ki elleriniz havada hayali bir gitar çalmadan edemiyor. Demek istediğimi daha iyi anlamak için tavsiyem Mirror Mirror isimli şarkıyı bir an önce dinlemenizdir.
King Diamond kurulduğundan beri asıl elemanlarından olan Andy Larocque’tan bahsetmişken, grubun vokal iblisi KING DIAMOND için konuşmanın tam yeri bence. Bu albümde de sözleri inanılmaz yaratıcı ve edebi demeyeceğim tabii ki. Yine hep yaptığı geyikleri yapıyor ve kendi hayal aleminde korku masalları anlatıyor. Ölen büyükannenin mezardan ettiği telefonlar, ay ışığında ormana at süren adam, kilerde tek başına oturan üstü başı kan içindeki küçük şirin kız çocuğu, kara kediler… Bildiğiniz şeyler işte. Peki bu adamın korku filmlerinden çıkmış kılığında, muhtemelen “Şeytan! Şeytan!” diye gezmekten hafif kafayı sıyırmış bir deli olduğu gerçeğinde, onu sevmemi sağlayan ne olabilir ki?
İlk cevap: O bir şov adamı. O günümüz grupları aksine hiç de samimi değil, o hiç sevimli değil, o Heavy Metal’in gerçek bir tiyatrocusu. Kendine bir konsept yaratmış ve bu dramayı bizlere vahşi bir müzikle sunuyor. İkinci cevabım: Yazdığı sözlere, yaptığı şarkılara bu kadar güzel oturan vokal partileri yazabiliyor olması. Sık sık kullandığı kafa sesi, diyafram sesinin yanında onun için imza olmuş diyebilirim. Şüphesiz bu müziğin en komplike vokallerinden biri kendisi.
Bu “Ailemizin Hayaleti”nin davullarında ise Matt Thompson var. Birkaç davulcu arkadaşımdan da bildiğim gibi, çoğu zaman orta tempo bas davulları çalmak, hızlı ataklara göre daha zor. Ayakların kontrolünün önemli bir tuşe ve vurgu istemekte. Mickey Dee gibi Matt Thompson da bu işin fazlasıyla hakkını veren bir davulcu. Davulun tonu ise çok yerinde ve başarılı. Özellikle bas davulun bas gitarla uyumu beni çok etkiledi. Sonrasında ise trampet karakteri.
Baslarda ise Hal Patino var. O da olması gerektiği gibi bir bas performansı sergilemiş. İsmi komik, o yüzden yazdım onu da. Livia Zita isimli hatun da albümde konuk vokal.
Şöyle bir toparlamak gerekirse bu ustalardan iyi bir iş çıkmasını bekliyordum ve hiç hayal kırıklığına uğramadım. Şarkılardaki kompozisyon, saldırganlık, tamamen zamanı yakalayan ve ders alınması gereken bir albümü oluşturmuş. Derhal dinlemenizi öneririm. Uykularınız kaçar, rüyalarınıza girerse, korkmayın, o KING DIAMOND.
Kadro King Diamond: Vokal, klavye
Andy LaRocque: Gitar, klavye
Mike Wead: Gitar
Hal Patino: Bas
Matt Thompson: Davul
Livia Zita: Geri vokaller
Şarkılar 1. The Dead
2. Never Ending Hill
3. Is Anybody Here?
4. Black of Night
5. Mirror Mirror
6. The Cellar
7. Pictures in Red
8. Give Me Your Soul
9. The Floating Head
10. Cold As Ice
11. Shapes of Black
12. The Girl in the Bloody Dress
13. Moving On
melodiden ölüyor albüm. her melodi de kulak orgazmına neden oluyor nerdeyse.
heavy metal camiasının en orjinal gruplarından/adamlarından birine saygılar.
albümle ilgili bi de dikkatimi çeken never ending hill’in acayip derecede painkiller riff ine benziyo oluşu. bu da bi ayrı güzellik tabi.
king diamond un iki albümünü bilirim. abigail ve them, ki onları da baya seviyorum. gerisini dinlemeye pek fırsat bulamamıstım ama mirror mirror ve give me your soul un hastasıyım galiba bu albümden. gerisine bakayım bi. bide seyda babaoğlu heralde turkiyedeki en manyak king diamond fanı olmalı:)
Son zamanlarda dinlediğim en iyi albüm diyebilirim, bunu söylerken albümü işyerinde kendimin bile zorlukla duyabildiği bir ses seviyesinde dinlediğimi belirteyim.
Albümün gazıyla iki gündür sürekli King Diamond dinliyorum. Hakim biri de Abigail yazsın bari. Abigail’in sitede olmaması kabul edilemez bi ayıptır!!1!
Müthiş bir albüm bu ya, Never Ending Hill, Black of Night, Give Me Your Soul o kadar çok dinlememe rağmen halen eskitemediğim nefis şarkılar. King Diamond’un The Eye’dan sonra en sevdiğim albümü sanırım.
Loading ...
Davulların biraz tekdüze olması dışında bir kusur bulamıyorum ben bu albümle ilgii.
Melisaaaaaaaaaaaaaaaaaa…….
melodiden ölüyor albüm. her melodi de kulak orgazmına neden oluyor nerdeyse.
heavy metal camiasının en orjinal gruplarından/adamlarından birine saygılar.
albümle ilgili bi de dikkatimi çeken never ending hill’in acayip derecede painkiller riff ine benziyo oluşu. bu da bi ayrı güzellik tabi.
aah ah gelse de görsek babayı.
king diamond un iki albümünü bilirim. abigail ve them, ki onları da baya seviyorum. gerisini dinlemeye pek fırsat bulamamıstım ama mirror mirror ve give me your soul un hastasıyım galiba bu albümden. gerisine bakayım bi. bide seyda babaoğlu heralde turkiyedeki en manyak king diamond fanı olmalı:)
10.06.2010
@heat, Conspiracy’i de önermek lazım, King’in en komplike, en kaliteli albümüdür bana kalırsa.
SILİİİPLIIIS NAAAAYTS! hatta
Black of Night’ın 1.15′inci dakiklasında giren rif çok eğlenceli. Death’in Out of Touch’ının oynak rifi gibi. Andy LaRocque’un işi olduğu belli işte.
Black of Night’ın 1.15′inci dakiklasında giren rif çok eğlenceli. Death’in Out of Touch’ının oynak rifi gibi. Andy LaRocque’un işi olduğu belli işte.
abigail albümünü hala dinleyemediğim için (çok fazla scream beni bayıyo) ilk ve tek dinlediğim King Diamond albümü. Mükemmel bence.
@Bahadır ve Onur, Karamurat hanginiz?
Son zamanlarda dinlediğim en iyi albüm diyebilirim, bunu söylerken albümü işyerinde kendimin bile zorlukla duyabildiği bir ses seviyesinde dinlediğimi belirteyim.
Klip şarkısını çok seviyorum. Vokal yorumu nefis, bi de sololar çok güzel.
Bi de şu var pek hoş:
Albümün gazıyla iki gündür sürekli King Diamond dinliyorum. Hakim biri de Abigail yazsın bari. Abigail’in sitede olmaması kabul edilemez bi ayıptır!!1!
Bu arada Kara Murat benim.
11.06.2010
@Onur Altınay, ok. spam mail’lerin sevimli bir oyunu demek ki. Arada oluyo böyle acayip şeyler.
Oha lan hayır benim.
Black of Night’ın 1.15′inci dakiklasında giren rif çok eğlenceli. Death’in Out of Touch’ının oynak rifi gibi. Andy LaRocque’un işi olduğu belli işte.
grandmaaaaaaaaaaaaa
tutamadım kendimi :P
never ending hill’in son 1-2 dakikasindaki solo. son yillarda bundan daha çok ruhuma işleyen bir soloya rastlamadim.
25.06.2010
@Özgür, kimse bahsetmemiş sanırım ama o şarkı 2008′de Grammy adayıydı.
albümü merak edip dinleyeyim dedim. 1 haftadır başka bişey dinlemiyorum.
bir de Mercyful Fate kritiği yapılsa bayram edeceğim.
Müthiş bir albüm bu ya, Never Ending Hill, Black of Night, Give Me Your Soul o kadar çok dinlememe rağmen halen eskitemediğim nefis şarkılar. King Diamond’un The Eye’dan sonra en sevdiğim albümü sanırım.