Avrupa ve özellikle Almanya’da en çok bilinen gruplardan biriyle karşı karşıyayız. Heaven Shall Burn, Caliban’la birlikte Avrupa’da metalcore’un yayılmasında önemi sorgulanamaz bir grup. 90′lı yılların ortalarından bu yana bu iki grubun da kat etmiş olduğu geniş bir yol var.

Grup bu ismi Marduk’un “Heaven Shall Burn… When We Are Gathered” albümünden etkilenerek aldığını belirtiyor. Bu ismi alırken düşündükleri şey ise insanların kafalarında sahte bir cennet yarattığı, gerçeği göremedikleri, gerçeğe ulaşmaları için de kafalarındaki bu sahte cenneti yok etmeleri gerektiği imiş.

Heaven Shall Burn’ü türünden ayıran çeşitli özellikler mevcut. Bunların en başında geleni sertlikten hiç taviz vermemeleri. Örneğin bu albümün introsuna bakın, resmen “büyük bir şeyler geliyor” diye düşünmenizi sağlayacak cinsten, fırtına öncesi sessizlik kıvamında, dinleyeni doğrudan kendine çekebilecek ve sonrasını merak etmesini sağlayacak yapıda. Ki bu “büyük bir şeyler geliyor” havası da zaten gaz ötesi Endzeit’la kesinlikle boş çıkmıyor. Emin olun ki bu şarkı için birçok kişinin yakıştırması “dinleyip de gaza gelmeyeni dövmekten beter ederiz” şeklinde. Yani grubun şarkılarında durmak bilmeyen bir gaz ve yıkıma yönelme var. O yoldan hiç sapılmıyor. Ama çok da başarılı.

Grubun ilginç yönlerinden biri ise black metal dinleyicilerine de hitap edebilecek bir müzik yapmaları. Barındırdığı kaos ortamı ve dur durak bilmeyen davulları, ve özellikle modern bir black metal grubunda sırıtmayacak vokali ile black metal dinleyicilerinin ilgisini çekecek olduğunu düşünüyorum. Vokal için ayrı bir parantez açayım, evet albüm kaydında fazla kanal kullanıyor olabilir ve hatta genel olarak grubun bu kadar çok kanal kullandığına göre canlı performanslarının düşük olacağını düşünenler olabilir. Şüphesiz ki böyle düşünenler hayvan gibi bir hata yapmaktadırlar ve derhal bu tarz düşünceleri cinleri kovarcasına kovmalıdırlar.

Albümdeki gitarlar için mırın kırın edenlere de rastlamak mümkün. Böyle bir albüm için gitar kaydını iyi bulmayanlara kocaman bir “OHA”dan başka bir yanıt veremiyorum. Gitar yönündeki şikayetler genel olarak palm mute’ların sesinin çok iyi gelmediği ve aslında adamların doğru düzgün palm mute yapamadığı yönünde. Bana kalırsa metalcore’da boku çıkarılmış ve göze göze sokulan palm mute’ları o tank gibi tonla biraz biraz boğmak şık bir hareket olmuş. Albümün havasına cuk oturuyor.

Grubun eleştirildiği yanlarından birisi de rif eksikliği. Ancak grup çok fazla rif değil de davul ve moda sokmaya odaklı olduğu için, ayrıca zaman zaman hiç de fena olmayan rifler taşıyan bölümlere sahip olduğu için önemsenecek bir mevzu değil. Yani Sumeriancore hayvanlığı ve yaratıcılığını beklemeyin, çok daha farklı bir modu var albümün.

Konser görüntülerini izleyenler Heaven Shall Burn’ün zaten tam bir “konser grubu” olduğunu rahatlıkla anlar. Özellikle Wacken’daki görüntülere bakarsak bu kadar çok seyirciyi bu kadar yüksek oranda gaza getirmelerindeki başarı göz ardı edilemez.

“Iconoclast”ta politik göndermelerde bulunan şarkı sözleri yazma alışkanlığı da devam ediyor. Bu durumun grubun popülerleşmesinde rolü olduğunu düşünüyorum, çünkü grup hem sözlerindeki verdiği mesaj ve vurguları müziğiyle çok başarılı bir biçimde birleştiriyor ve bu da doğrudan dikkatleri çekmesini sağlıyor.

“Iconoclast”, Heaven Shall Burn’ün “Deaf To Our Prayers” albümünde açtığı “Antigone”da geliştirdiği tarzının oturmuş hali ve hem benim, hem birçok kişi için grubun şu ana kadar yaptığı en iyi çalışma. Ancak bence grup istese bunun çok daha üstüne çıkabilir. Başlamasına sayılı günler kalan Unirock festivalimizde gruba önyargıyla yaklaşıp izlemeyecek olan arkadaşlara şimdiden geçmiş olsun diyorum. Ve son olarak;

“WE ARE THE FINAL RESIIIIISTEEEEEEENCEEEE!”

duraganyolcu