Metalci Finler’in çizgi film karakterleri kadar renkli, Sünger Bob’a taş çıkarırcasına ağır içkici ve bunun sonucunda süper işler çıkaran yaratıcı cancişler olduğunu düşünüyorum. Finntroll bugün bana “Thrash metalin Big Four’u varsa, Folk metalin de Funny/Boozy Four’u olabilir” diye düşündürttü.

Şahsen böylesi bir dörtlüye Finntroll’le birlikte Korpiklaani, Ensiferum ve nispeten az tanınan Trollfest’i dahil edecek olsam da, sanırım bu anket ya da tartışma konusu olacak kadar ses getirecek bir şey olmazdı, ya da olur muydu yea… Folk metal gönül işidir, dileyen bu yazının altında tartışsın diyerek albüme geçiyorum.

Finntroll çoğu kişinin ismini duyup yeterince vakit ayırmadığı ya da bir şekilde sıkıldığı bir grup gibime geliyor. Oysa her albümünde halay için yeterli materyal barındıran, epiklikten geri kalmayan, Avrupalı folk grupları içerisinde parlayan bir kılıç gibi adeta (folk grubu anlatırken betimlemelerin o biçim olması). Finlandiyalı olmasına rağmen İsveççe şarkı sözleri yazmayı tercih eden grubun son albümü Nifelvind (yeraltı/öte dünya rüzgarı), kuduruk içkici müziklerin yanı sıra heybetli vokalle ve ağır tempolu fakat dolgun riflerle ön plana çıkan destansı parçalar da içeriyor. Senfonik öğelere de yer verilen, eğlenceli fakat insanın yüreğine dokunan korolar içeren bir eser. Klavye desteğinin önemli rol sahibi olduğunu söyleyebiliriz, ancak sıkmayacak derecede kullanılan yerel enstrümanların yerini alacak ya da esas melodiyi bastıracak kadar abartılmadığının altını çizmek isterim.

Akustik parçalarda doğal bir his yaratmak için bilinçli şekilde hafif detone bir clean vokal tercih edilmiş. Daha baskın kompozisyonlarda ise kısa “hoy hoy”lar (hey hey demek istiyor) ile desteklenen zafer kutlamaları tadını alıyoruz. Önceki albümlerin aksine tamamen humppa‘ya adanmış bölümler bulmak ise zor (Under Bergets Rot ve onun varyasyonu olan bonus parça Under Dvärgens Fot). Parçaların genelde giriş kısımlarında ilgi çekme amaçlı kısa bölümler olarak yer buluyor bu folk melodileri. Lâkin bu durum, şarkıları hem pür dikkat, hem de çakırkeyif bir kafayla dinleme etkisi yaratıyor. Humppa’nın azalması şahsen pek işime gelmiyor, ama çoğu kişi için bunun daha çekici olacağını tahmin ediyorum. Bu açıdan grubun gidişatında şakacı gülmeceli tavırdan ağır abiliğe doğru hafif bir kayma sezmiyor değilim. Örneğin Mot Skuggornas Värld parçasındaki sert senfonik yapının yanı sıra, cazgır kesik rifler ve Amon Amarth’ı anımsatan türden bir öfke dikkat çekiyor.

Bu albümde bir Trollhammaren yok, ancak önceki tüm albümlerde yer alan o bir oynak/bir öfkeli/bir senfonik parça paternini bulmak mümkün. Bunları bir arada barındıran Ett Norrskensdåd ise Trollhammaren kadar hit olabilecek nitelikte olmasa da, albümün en akılda kalıcı parçası (Başındaki melodiyi sevenlere Fejd grubunu ve Vintersorg’un uzun zaman önce askıya aldığı Otyg isimli projesini tavsiye ederim).

Albüme bir “hikaye” anlatısı havası katan efektler ve hareketli parçalar içerisindeki birkaç akustik pasaj, “Nifelvind”i eksiksiz ve dengeli bir folk metal albümü bütünlüğüne kavuşturuyor. Nihayetinde aklımı başımdan aldı diyemesem de, bekleneni veriyor, ne azını ne fazlasını.