İmaj ve müzik dışı faktörler konusu, dinlediğimiz bu müzik içerisinde en çok black metalde kendisini gösteriyor. Günümüzde çeşitli şekillerde makyaj yapan ve black metal yapmayan grupları (misal BEHEMOTH), bu ilginç yanlarından dolayı “makyaj yapıyor” diye nitelerken, konu black metal olduğundaysa makyajsız grupları bu şekilde öne çıkarıyor, yine bir ilginçlikmişçesine, “Black metal ama makyaj/corpse paint yapmıyorlar” diye niteliyoruz.

Günümüzde bu tarz gruplar özellikle Amerika’da epey revaçta. KRALLICE, WOLVES IN THE THRONE ROOM, LUDICRA, NACHTMYSTIUM bu tarz imaj yoksunu grupların en ön plandakilerinden. Yine bu gruplar, sözleriyle, fotoğraflarıyla ve konserlerindeki tavırlarıyla, “imajsız black metal” adına örnekler sergiliyorlar.

Diğer yandan DARK FUNERAL, ilk paragraftaki bu minimalist yaklaşımları tamamen karşısına alan, black metalin tüm stereotip özelliklerini bünyesinde barındıran, “Ben black metalim ulaaaaan!” diye yırtınan bir grup olarak karşımıza çıkıyor. Black metalden hoşlanmayanların dalga geçmek için epey malzeme çıkardığı, black metale çok büyük anlamlar yükleyenlerin ise sahte ve göstermelik olmakla suçladığı bir grup DARK FUNERAL.

Black metale karşı hiçbir önyargısı olmayan biri olarak, DARK FUNERAL’ın olaya kattığı gotik öğeler, seksi hatun konseptleri ve bu gibi şekilcilikler dışında iyi bir müzik yaptığına inanan bir kişiyim. Evet grubun her tarafından şekilcilik akıyor, neredeyse karikatüristik düzeyde bir black metal imajı çiziyorlar, ama bence gayet hoş bir müzik icra ediyorlar.

Kimi yorumlarda dünyanın en kötü gruplarından biri, kimilerinde ise gelmiş geçmiş en iyi black metal gruplarından biri olarak nitelenen DARK FUNERAL, bu tartışmalı kariyerinin beşinci albümüne geçen sene çıkardığı “Angelus Exuro pro Eternus” ile devam etti. “Melekleri Sonsuza Kadar Yakmak/Sonsuza Dek Yanan Melekler” gibi bir anlamı olan albüm ismi, her DARK FUNERAL albümünde olduğu gibi tarım ve hayvancılığın sorunlarından, buğday taban fiyatının neden bu kadar yüksek olduğundan ve modern seracılığın olmazsa olmazlarından bahsediyor.

Müzikâl olarak bakıldığında grubun “Diabolis Interium”daki kadar MARDUK’ça işler yapmadığı ve blast beat anlamında insafa geldiğini görüyoruz. Gayet güzel melodileri ve orta tempo şarkılarıyla, grup MARDUK’tan ziyade NAGLFAR’ı anımsatan bir profil çiziyor. Bu açıdan bakıldığında “Angelus Exuro pro Eternus”u DARK FUNERAL’ın en kolay dinlenen ve en kolay alışılır albümü olarak niteleyebiliriz.

Gruba bu albümde gelen AEON ve SANCTIFICATION davulcusu Nils Fjellström’ü nihayet düzgün bir davul sound’uyla dinleyebildiğimiz, kaydın yapıldığı The Abyss stüdyolarının ve dolayısıyla da Peter Tagtgren imzalı sound’u albümün ilk notasından itibaren hissettiğimiz, grubun tek orijinal elemanı Lord Ahriman’ın soğuk melodileri be Magus Caligula’nın berbat şarkı sözlerini anlamamızı neyse ki önleyen vokal yorumuyla, objektif bakıldığında içinde epey şey bulunabilecek bir albüm “Angelus Exuro pro Eternus”.

Eğer DARK FUNERAL’ı görmezden gelen “troo” bir black metalciyseniz ve güçlü prodüksiyon, şatafatlı kostümler, lateksli kızlar, konserlerde domuz kafaları, kafesler, vesaire, size tüm canlı ırklarının yok olmasını isteyeceğiniz kadar batmıyorsa, DARK FUNERAL’ın tüm bu sirk atmosferi içerisinde aslında fena olmayan, hatta benim gibi bazıları için de gayet güzel bir müzik sunduğu gerçeğini görmeye çalışabilirsiniz.

Çalışmazsanız da sağlık olsun, birbirimizi mi kıracağız?