Geçen gece Ortaköy sahilinde tek başıma durmuş karizmatik bir şekilde ufka bakarken, bir yandan çevremi kesip acaba bu karizmatik halim dışarıdan da fark ediliyor mu diye düşünüyor, bir yandan da bir grubun kendine özgü bir sound’unun olması, o grubu algılarkenki beğeni skalamızda ne kadarlık bir yer tutuyor diye iç geçiriyordum. Acaba bir grubu sevip sevmeme kararını verirken, o grubun orijinal bir havasının olması mı, yoksa zaten sevdiğimiz kimi şeylerle olan benzerlikleri mi bizim o grubu benimsememizde daha büyük yer teşkil ediyordu.

Bir anda coşan denizden fırlayan azgın dalgalar büyük bir hızla üzerime doğru gelirken, kafamı kurcalayan bu soruya bir cevap bulmayı, etraftan yükselen “Denizaltı geçiyo lan kaçın su gelecek” telkinlerine yeğliyor, hareket etmeden olduğum yerde duruyordum.

Taksiye atladığım gibi geldiğim evimde, donum dahil ıslanan tüm giyeceklerimi değiştirirken, uykularımı kaçıran bu soruya dair cevabın yavaşça kendini belli etmeye başladığını fark ettim. Saç kurutma makinesinin gürültüsü arkada çalan müziği bastırsa da, solo gitar, çığlık vokal gibi kimi tiz sesler kendilerini belli ediyor, saç kurutma işlemimi bir an önce bitirip çalan müziği tam duyabilme isteğimi depreştiriyordu.

Kurumuş ve mutlu bir şekilde odama geldiğimde, çalmakta olan şarkının güzelliği ile bir süre odanın ortasında hareket etmeksizin kalakaldım. Yaklaşık elli altı dakika bu şekilde bir hüşû anı yaşadıktan sonra, koltuğuma oturdum ve düşüncelerimi kağıda dökmeye başladım.

“Kağıda yazdığım şeyleri siteye nasıl aktaracağım?” sorusu beynimi kemirirken, yanımda duran bilgisayarım gözüme ilişti. Kağıt da güzeldi, samimiydi, ancak teknoloji daha bir candı. Konforumuz için tasarlanmıştı. Ben de emektar klavyemi kucaklayıp yazmaya başladım. Ve şimdi buradayım.

COMMUNIC Norveç’in Krisitiansand adlı gudik isimli yerinden gelen bir progresif metal grubu. Yedi yıldır müzik yapan ve üç albümü olan grup, progresif metali bilinen en sert şekillerinden biriyle icra ediyor. Daha çok sert gruplarla çalışan Jacob Hansen elinden çıkma prodüksiyon tarafından da sağlanan bu sert sound, grubun daha dişli, daha tehditkâr bir hüviyete bürünmesini sağladığı gibi, progresif metal tabirinden arkasına bakmadan kaçan kişileri de cezbedebilecek bir ortam oluşmasını sağlıyor.

Öncelikle şunu belirtelim. Grubun birincil ilhâm kaynağı, yollarını gözlediğimiz, her notasına saygı duruşunda bulunduğumuz üstün insanlar topluluğu NEVERMORE. Grubun lideri konumundaki vokalist gitarist Oddleif Stensland’ın Warrel Dane‘i hem anımsatan, hem de ondan ilhâm alan bir sesi var. Sadece ilhâm alsa belki can sıkıcı durumlara gelebilecek bu olay, Stensland’ın ses rengini Dane’e gerçekten benzemesi sonucunda arkasında bir kötü niyet, bir gizli dolap arattırmıyor. Gitar kullanımının da gayet başarılı olduğu göz önünde bulundurulduğunda, zamanında SCARIOT‘da da söylemişliği olan Stensland’ın başarılı bir iş çıkardığı her şekilde belli oluyor. Üç kişilik bir grup için bir hayli dolu ve güçlü bir müzik barındıran “Waves of Visual Decay”de, basçı Erik Mortensen ve yine SCARIOT’da çalmışlığı olan davulcu Tor Atle Gabrielsen-Andersen (Do Nascimento Guiterrez Suarez De La Poritto) da gayet atarlı işler çıkarıyorlar.

“Waves of Visual Decay”, alışık olduğumuz klavyeli, sürekli değişim arayan ve zaman zaman bu arayışlar içinde hem gücünü, hem de odaklandığı noktayı kaybeden progresif metal albümlerinin aksine, yatırımını riflere ve melodilere yaptığından olacak, dağınık olmayan, karakterlerini son anlarına dek koruyan şarkılar ihtiva ediyor. Barındırdığı bu güçten dolayı power metal olarak da adlandırılan grup, power metal ifadesinden ürkenleri rahatlatacak şekilde, bu tabirin Amerikalılar’ca kullanılan halini andırıyor. Bilindiği gibi Amerikalılar, NEVERMORE, ICED EARTH, JAG PANZER türündeki heavy metal/thrash metal/progresif metal kırması grupları da power metal olarak niteliyorlar; COMMUNIC de bu açıdan bahsi geçen tanımlamada kendine yer bulabiliyor.

“Waves of Visual Decay”in rahatsız eden yanlarına baktığımızda karşımıza bahse değer tek bir engel çıkıyor. İçinde yedi adet şarkı bulunan bu albümün bir saatlik bir süresi olduğunu söylersem sanırım neden bahsettiğim anlaşılabilir. Tüm şarkıların yedi ila on dakika arasında değişen sürelere sahip olduğu “Waves of Visual Decay” bu açıdan biraz yorucu, yorucu olmasa da tekdüze gelebilir. Her ne kadar şarkılar içlerinde epey varyasyon ve uçarılık barındırıyorlarsa da, havasından suyundan hoşlanmadığınız bir şarkı olduğunda, bu şarkıyı sabırla beklemekten ziyade, uzun süresine dayanamayıp o şarkıyı geçme isteğiyle dolmanız da olası. Albümde kimi şarkılardan geride duran parçalar olduğunu düşünsem de, “bayık” diye nitelenecek bir şarkı olduğunu da söyleyemem.

Uzun lafın hastasıyız, kısasınınsa ustasıyız diyerek olayı özetlersek, “Waves of Visual Decay”, size hem kafa sallatacak, hem vokallerine eşlik etmek istetecek, hem güçlü prodüksiyonun da etkisiyle hareketlendirecek, hem de şarkıların uzun sürelerinden de anlayacağınız “daha bir epik olma” gayesinin bir sonucu olarak dikkat kesileceğiniz türde, iyi bir müzik sunuyor. Dünyanın en yaratıcı albümü değil, ancak gruptaki potansiyeli de tam anlamıyla yansıtan ve kendinden sonra çıkan “Payment of Existence”dan da daha iyi bir ürün.

Az sonra taksiye atladığım gibi havaalanına gideceğim ve ilk uçakla Tunus’a uçacağım. Ortaköy sahilinde tam anlamıyla düşünüp bir sonuca ulaşamadığım soruyu daha kuru bir ortamda, insan gibi düşünmek ve ulaşacağım sonuçla da metal dünyasında yeni bir çığır açmak istiyorum. Zor olacak, ama illâ ki olacak. Haydi bakalım.