Aaaa bu zor bak. Bu cidden zor. Bir şekilde olacak ama illâ ki kastıracak. Neyse bir girişelim, elbet sonu gelir.
Öncesinde çıkan tüm MEGADETH albümlerini hatmetmiş ve son çıkan “Cryptic Writings”i de genel anlamda seven biri olarak gitmiştim “Risk”i almaya. Saat 20.00 sularıydı. Albümü evime on dakika mesafedeki bir yerden aldım, eve geldim. 20.30 sularında dinlemeye başladım.
Uyandığımda saat 23.00′e geliyordu. Tıpkı “Virtual XI” gibi, bir albümü, hem de tapındığım bir grubun yeni albümünü dinlerken uyuyakalmıştım. Şarkılara dönüp şöyle bir baktım, The Doctor is Calling’den sonrasını hatırlamıyordum; orada kaymışım.
“Risk”in çıktığı dönem ülkemizdeki yazılı rock/metal basınındaki populist söylemleri cidden umursamadım. “Yeni bir pop grubumuz oldu!”, “Megadeth artık bir pop grubudur!” türündeki parlak manşetleri görmezden gelip albümü anlamaya çalıştım. Elbette ki “Risk” tam bir metal albümü değildi, elbette ki MEGADETH, hayranlarının çok çok büyük bir kısmının istemeyeceği bir yöne kayma emareleri gösteriyordu. Ancak bu, MEGADETH’in artık yok olacağını, metalin yüz karası olarak nitelenecek bir grup haline geleceğini mi gösteriyordu? Ne bileyim lan ben. Ne gösteriyorsa gösteriyordu. Sonuçta ben albümü dinlerken uyumuştum ve bu benim adıma iyiye işaret değildi.
Güçlü bir kariyeri olan gruplara dair en geyik durumlardan birini görüyoruz “Risk”te: “X yapsa güzel derdik ama bunlar yapınca olmamış, yakışmamış.” Bu yorumun iki adet cevabı var:
1) “Evet doğru diyosun abi.”
2) “Lan yarraam, MEGADETH’e neyin yakışıp yakışmayacağını sen mi bileceksin?”
İkisi de kendi için manâlı, bilimsel olmaya yakın tutarlılıkta cevaplar.
“Risk”in neden böyle olduğuna dair bir sürü şey zırvalamamdansa, sorunun cevabını olayı bizden biraz daha iyi bilen biri versin.
“O albümün adı, gerçekten de büyük bir risk aldığım için “Risk” olarak kondu. Bunun bir kariyer katili olacağını bilsem de, “Cryptic…”in radyolar tarafından çok tutulmuş olmasının büyüsüne kapıldım. O sıralarda farkında olmadığım şeyse, bir albümün radyoda çok çalınmasının albüm satışlarına her zaman yansımadığıydı; bu piyasada var olabilmeniz için gerekli olan albüm satışları…
“Risk” bittiğinde, albümün harika olduğunu düşündüm. Harika bir albümdü, ama bir MEGADETH albümü değildi. Marty bana, kendisinin, şirket yönetiminin ve Capitol Records’daki A&R departmanının MEGADETH’i daha “alternatif” bir müzikal yöne sokmaya çalıştıklarını itiraf etti (A&R: Şirkete yeni yetenekler kazandıran ve mevcut sanatçılarla şirket arasındaki bağlantıyı sağlayan birim -- Artists and Repertoire). Ben de önceki albümlerdeki grup içi tiranlığımı bir kenara bırakıp, ölümcül sonuçlar doğuracak bu demokratik liderliğe soyundum. Kısacası teslim oldum.
“Risk” çıkıp da hayranlar bunun MEGADETH olmadığı gerekçesiyle ortalığı yıkınca, ben de şöyle dedim: “Hemen bir metal albümü yapmamız lazım, evet bir metal albümü yapacağız”. Marty’nin ayrılma sebebinin de bu olduğuna inanıyorum. Ona sorsanız tabii ki “Risk”teki şarkılar çok basitti, sözler çok karanlıktı gibi bir sürü gerekçe sıralayacaktır, ama eminim ki Marty MEGADETH’in alternatif rock’a kaymasından mutluydu (Marty’nin solo albümü “Future Addict” için kaydettiği Breadline yorumunu bir duyun derim. -Ahmet). Tüm bu gerginliğin üstüne tüy diken olay ise, yapımcı Dann Huff’ın, benim Marty’nin albümdeki sololarından birini silip yerine kendi yazdığım bir soloyu koyduğumu Marty’den gizli tutuyor oluşunu bana söylememiş olmasıydı. Ben, Marty bu konudan haberdar diye bu olaydan bahsettiğim anda, Marty’nin bir anda çok bozulduğunu gördüm. Mahvolmuş gibiydi. Zaten aramız pamuk ipliğine bağlıydı, bu olay da bardağı taşıran son damla oldu. Ardından da Marty’nin sinir krizi geldi.”
Aslında “Risk”in özeti bundan ibaret. Mustaine bunlar haricinde, yapımcılardan birinin Crush ‘Em’i yazmak için kendisinin yanına başka bir şarkı yazarı ayarladığından, aynı yapımcının kendisini o sene Amerika’da yılın country şarkıcısı seçilen bir kızın yanına yollayıp birkaç hafta birlikte takılıp yeni MEGADETH şarkıları için ilham almasını sağlamaya çalıştığından falan da bahsediyor. Kısacası olay, çoğunluğun “Mustaine METALLICA’nın “Load/ReLoad”una özendi de yumuşadı” yorumundan çok daha fazlasını içeriyor. Belki de Mustaine, Lars Ulrich’in “MEGADETH artık müziğinde risk almaya başlamalı” yorumundan hakikaten de gereğinden fazla etkilenmiştir, bilemeyiz. Öyle ya da böyle “Risk”in her açıdan pek çok yanlış karar içerdiği aşikâr.
Şahsi görüşlerimi de işin içine katıp toparlayayım.
Bence “Risk”, içinde güzel şarkılar da bulunan, ancak MEGADETH diskografisinde yeri olmasaydı pek fazla kişinin üzülmeyeceği bir albüm. Çok sevenleri de var evet, ben de ara ara dinlerim (yılda bir). Kimi şarkılar gerçekten de orijinal bir hava taşırlar. Ama nihayetinde “Risk”, Mustaine’in de dediği gibi “bir hatadır”. Müzikal olarak değil, MEGADETH olarak bir hatadır. Şahsen “Risk”in, “The World Needs a Hero”dan da, “United Abominations”dan da daha iyi, daha samimi bir albüm olduğunu düşünüyorum. Elbet onlar kadar metal değil, ancak bizi ilgilendiren kısım “ne kadar metal” olmasından ziyade, müziğin “ne kadar kaliteli” olduğu herhalde.
Gayet sıradan ve MEGADETH’e hiç yakışmayan bir davulcu olduğunu düşündüğüm Jimmy DeGrasso’dan tutun da, albümün, içinde eski MEGADETH şarkılarından bazılarını barındıran “No Risk Disk” adlı bir CD içeren çift CD’lik versiyonu olmasına dek, “Risk” genel olarak “denenmemiş olması daha hayırlı olurdu” diye düşündürten bir deneme.
Duygusal bakmamayı becerdiğinizde dahi, “Risk”in MEGADETH tarafından yapılmış oluşu gerçeği, ne yazık ki albümün değerini arttırmıyor. İçinde bence Breadline gibi gayet güzel ve Jimmy DeGrasso’nun aşırı derecede nefret ettiğini söylediği Crush ‘Em gibi gayet berbat şarkılar olan bu albüme, ne daha fazla, ne de daha az puan verebiliyorum.
Loading ...
bugüne değin kritiğini yaptığın belki de her grubun ucundan kıyısından hastası olmuş ya da kritiği okuyup da; “oha lan ben bunu nasıl keşfedemedim” tadında iç geçirmişliğim vardır ahmet bey(bey dedik ya çok ciddi bir yazıya girer gibi oldu artık).
neyse, ben altı yaşımdan beri metal dinliyorum huleayn anlamına getirmeden demek istediğim aslında şu: thrash metal piyasasının belki de halen en taşaklı grubu olarak gördüğüm megadeth’ in ciddi ciddi yaptığı hiçbir albümden ya da şarkıdan hazetmedim. doğal değildir ama; bu adamın ergen çocuk kıvamındaki vokali hep tüylerimi diken etmiştir. ancak adamın koskoca diskografisinde puanlama yapacak olsam on üzerinden en az dokuz vereceğim bir countdown to extinction bir de risk vardı. şimdi risk’in kritiğini okurken üzüldüm, bu kadar mı kalitesizdi yoksa bende mi bir sorun var dedim. tek bir güzel yanı oldu lakin; aklıma getirdin açtım bir güzel dinliyorum tekrar.
29.04.2010
@chicken fried, albümün kalitesiz olduğunu söylemedim aslında yazıda. Orta karar bir albüm, ama Megadeth gibi bir grubun diskografisi adına bence hata olduğunu söyledim. Grup Risk’ten sonra yine o tarz bir şeyler yapsaydı, hatta şu anda bi southern rock grubuna dönüşmüş olsaydı yine gayet kabul edilir bir şey olurdu ama arada sırıtan tek bi albüm olunca, sadece “deneme” olarak kalıyor mecburen. Ki Mustaine’in bile “büyük bir hataydı” dediği bir şeyi ne derece övebilirim bilmiyorum.
Yazıda da dedim zaten: ““Risk”, Mustaine’in de dediği gibi “bir hatadır”. Müzikal olarak değil, MEGADETH olarak bir hatadır.”
bence hata değil bilerek yapılmış deneysel bir albüm olduğunu düşünüyorum ben,ve hiçde bir megadeth-thrash sever olarak yadırgamıyorum,,,”hayatında klişelikten kurtul bir kerede değişik bir şey yapmayı dene”sözüne itaat etmek olarak yorumluyorum….aynı şeyi KREATOR-endorrama hakında da düşünmekteyim.
Hazır bu tarz albümlere girmişken bir Load, Sound Of White Noise, Divine Intervention tarzı albümlerin kritiklerini görsek güzel olur aslında.
Aslında hiç Anthrax albümü olmaması kritikler içerisinde eksikliktir bana kalırsa ama o başka bir tartışmanın konusu tabi :)
“risk budur” başlığını görmediğimden dolayı ultra memnnunum. adamdan sayılmayacak bi albümde olsa breadline’ın büyük bir fanıyım.
ohaa!Mustaine’in saçlar gidince bizim berberden farkı kalmamış…
http://media.tumblr.com/tumblr_lepygqqyde1qdj5g3.jpg
08.01.2011
@Avcı, ya da mika hakkinen dave mustaine’e çok benziyor diyelim.
08.01.2011
@Ahmet Saraçoğlu, abi siz bunu haber yapın.iyi reklam getirir (:
buna söven buna da sövdü:
bkz: endorama. pardon fuckorama :)
insomnia ve breadline fena değil aslında ama onların dışında olmamış pek.
gayet sıradışı ve deneysel bir megadeth albümü. bence asla öyle itin götüne sokulacak bir çalışma değil, ortalama ve iyi arası bir yerde duruyor
megadeth sevmeyen insanın beğenmeyeceği bir albüm tabii
08.08.2013
@demir bakire, aynen lafi agzimdan aldin evet megadeth hastasi biri dinler de dinler dinler de dinler fakat hayrani olmayan dinlemez
Ne Dave’in yaratıcı riffleri, ne de Marty’nin leziz soloları… Hiçbirini aramayın yok. Ayrıca DeGrasso’nun bahsedildiği kadar kötü bi davulcu olduğunu düşünmüyorum. TWNAH’daki performansı gayet iyidir. Crush’em, I’ll be there belki biraz da time serisi dışında çok sıkıcı bi albüm. Megadeth’i ne kadar sevsem de 4 vermekten kendimi alamadım.
Crush ‘Em isimli şeyi çok seviyorum. Özellikle sonları bir harika. kritikte her ne kadar ”berbat” olarak bahsedilse de…
Breadline çok özel ve güzel bir şarkı. bazen bunu dinlerken, dave’in sesinin thrash metalde değilde, alternatif rock da çok daha iyi olduğunu düşünüyorum.
Megadeth’e yakışıp yakışmadığı ayrı konu ama,ki Nick Menza’dan sonra Megadeth’e en çok yakışan adamdır gözümde,”gayet sıradan” demek acımasızlık olur Jimmy DeGrasso için. Y&T/Musically Incorrect ve Suicidal Tendencies/Suicidal For Life albümlerinde tiril tiril tuşesiyle, şahane çalmıştır abimiz. DeGrasso’nun Megadeth’teyken çaldığı albümler vasat olsa da kendisi vasatın üstünde bir davulcudur.
Ben bayılıyorum bu albüme. Breadline, The Doctor Is Calling, Wanderlust, Ecstasy, Time’lar, Insomnia… Keyifli ve hoş parçalar. Megadeth diskografisi içinde değerlendirdiğim zaman bile değerini kaybetmiyor gözümde. Guilty pleasure olamayacak kadar gururla dinliyorum hatta. Kedi sahiplendim de oynatırken birden aklıma geldi.
20.01.2021
@Horrendous, Parçalara baktığın zaman 2000lerdeki zorlama albümlerden çok daha iyi bir iş olduğu görülüyor, çok iyi şarkılar var, çok daha samimi işler. Metal değil de iyi müzik dinlemek olarak bakılınca keyif alınmayacak şeyler değil.
20.01.2021
@Boba Fett, B-Class Amerikan filmlerinde çok rahat kullanabilirsin her parçayı. O tadı veriyor bana albüm.
20.01.2021
@Horrendous, B-Class Amerikan filmleri demişken aklıma geldi, Ghost dinlerken 3. sınıf retro korku filmi tadı alıyorum.
20.01.2021
@Boba Fett, O halde şu sayfayı çok seveceğini düşünüyorum. Uzun zamandır takip ediyorum, kasten kötü film izlemek istediğim zaman deniz feneri oluyor. Arada çok kaliteli işler çıkıyor şansa. Yapay kan, body horror ve pornodan hallice oyunculuklar…
https://www.instagram.com/vcrofdeath/
Ps. David Cronenberg❤
90′ların ikinci yarısı (mtv etkisiyle de) metal gruplarındaki bu denemeler yüzünden süper bir dönem bence. yetenekli bestecilerin ister isteyerek ister şartlar dolayısıyla farklı sulara açılıp neler yapabileceğine dair işler var ortada ama at gözlüklerimiz nedeniyle ciddi ciddi kulak vermedik.
şeker gibi nakaratlar var burda da. bazen wanderlust’tır, breadline’dır, ecstacy’dir açıp eşlik etmek ayrı bir güzel oluyor (seven’ın 2:51′de giren kısmı bi şarkıyı feci andırıyor ama çözemedim gitti). rust in peace 1000 sene duracak orada kimse merak etmesin.
90′ların artık şartlar sebebiyle kendi içinde “özel albüm” mertebesine erişmiş bir işidir risk. iyi ki böyle albümler yapılmış. cillop.