Bugünkü konuğumuz, daha ikinci albümünden adını günümüz metalinin önemli grupları arasına yazdırmış, kendine has sound’larıyla duyulduğu anda kendilerini belli eden Amerikalı sludge grubu BARONESS.

Aslında sludge grubu diyerek biraz fazla yüzeysel geçmiş olduk, zira BARONESS müziği, tıpkı albüm kapağında olduğu gibi çeşit çeşit ayrıntıyla dolu. İngilizce’de hem mavi, hem de hüzün anlamına gelen blue’nun farklı tonlarını gördüğümüz kapak gibi, müzik de içinde nefis bir hüzün-coşku kombinasyonu barındırıyor. Güneyli olduklarını her notalarından belli eden rifler, başka çok az grupta duyacağınız türde melodiler ve her ne kadar akla gelmeden duramayan bir MASTODON ilhamı olsa da, BARONESS gerçekten de çok özel, özgün bir sound oturtmayı başarmış.

Amerikan yol filmleri olur. İçinde cahil, yoksul, ancak hayatı seven mutlu köylüler olan bir kamyonet, olanca ciciliğiyle Georgia’daki o çayırların, bozkırların arasındaki yollardan ilerler güneş kıpkırmızı batarken. “Blue Album” o tebessümlü hüznünü işte bu tattan alıyor. Çoşkusunu ise, kızdılar mı ellerinde meşalelerle kapıya dayanıp “Arazimizi terk et” diyen o muhafazâkar redneck köylülerinin sinirinden. Böyle tuhaf ancak leziz bir sentez var ortamda. George Clooney’nin ünlü filmi “Oh Brother, Where Art Thou?” var ya, işte bu albüm o filmin metalik soundtrack’i gibi. Kimi yorumlarda gruptan progresif sludge metal olarak bahsediliyor, ancak bana bunlarla gelmeyin.

Albümde çok iyi bir müzisyenlik ve bu müzisyenlikleri ayrı ayrı öne çıkaran harika bir prodüksiyon var. Gitarlar tam olması gerektiği çamurlulukta, her notası mükemmel olarak duyulan bas gitar olsun, böylesi “atmosferli” müzikler için çok önemli olduğunu düşündüğüm davulun trampet sound’u olsun, her şey “Daha iyi kotarılamazmış” denecek cinsten. BARONESS’in ve diğer kimi meşhur grupların tüm görsellerini yapan vokalist gitarist John Baizley’in sesi de tüm bu enfes altyapıyı tamamlayan bir yapıda. Bilen varsa TORCHE vokalisti Steve Brooks’un daha bir kırçıllısı diyebilirim.

“Blue Record” müzikal olarak, bir önceki “Red Album”da hissedilen “Bir şeyler geliyor, bu adamlar bir şeyler yapacak” fikirlerini boşa çıkarmayan bir gelişimle dolu. “Red Album”e göre daha olgun olduğunu düşündüğüm, sludge metal sınırlarını zorlayarak bazı anlarda bir hayli progresifleşen, ancak bunu en olumlu anlamda yapan albüm, birbirinden yaratıcı şarkılarla dolu. Hatta, albümde öylesine yapılmış hissi veren tek bir şarkı, tek bir aranjman yok.

Kafaları ne denli iyiyken yazdılar bilmiyorum, ama albümde cidden “İnsan böyle bir düzenlemeyi ayık kafayla kurgulayamaz” dedirten çok acayip yerler var. Kullanılan ustaca gitar efektleri sayesinde bu saykodeliğe göz kırpan ama sludge gücünü daima koruyan tatlar da daha bir öne çıkar, daha bir sevilir olmuş. Albümü bugüne kadar yüzden fazla kez dinledim ve şu an bu cümleyi yazarken dahi arkada çalan bazı bölümlerde “Nasıl güzel bir şey bu arkadaşım” diye düşündürüp “Ay bana bi haller oluyo” gibisinden ürperebiliyorum.

Son kelâmlarda belirtmeden geçemeyeceğim şey ise, hayatımda gördüklerimin en iyilerinden biri olan albüm kapağı. Aşmış detaylarıyla, ince işçiliğiyle, renk paletiyle, tek kelimeyle bir sanat eseri. John Baizley müzisyenlikte ne kadar iyiyse, ressamlıkta da bir o kadar iyi.

Decibel gibi kimi önemli metal dergileri tarafından 2009′un en iyi albümü seçilen “Blue Record”, benim de geçen seneden dinlediğim en iyi üç albümden biriydi. Kaliteli, içten, ölümüne özenilmiş ve daha da önemlisi zeki insanlar tarafından yaratıldığı her anından belli olan “Blue Record”u, müziğin dünyadaki en güzel şeylerden biri olduğunu düşünen herkese öneririm.