Bu bir ibret hikayesi. İlginç ismi olan bir grup ve ambient black metal akıl almaz bir kombinasyon değil elbet. Ama size diğerlerine benzemeyecek kadar absürd işler yapmış, kafadan sakat bir kadın ve adamın (ya da dissosiyatif kimlik bozukluğu olan bir adamın, meçhul) müziğinden bahsedeceğim.

Can Yücel’in şu adresten malumat edinebileceğiniz manalı bir sözü vardır. Bu grubun ucube bir geçmişi var fakat kafaları bulanıkken not ettikleri bir kaç şeyi ayıkken müziğe dönüştürmeyi başarabilmişler. Metal dinleyicisi kolay beğenmez, cinstir, çeşitli ortamlarda yadırganır hatta dışlanır ama en büyük vasfı her şeyi yememesidir. Her kompozisyonun aşk ve ayrılık acısına yaslanmış notalar bütünü olmadığını bilir bu müziği seven. Ve hastalıklı fikirlerden hastalıklı seslere dönüşeni de sanat olarak adlandırabilen, tercihen seçici geçirgen bir zihni vardır. Şimdi Yücel’in sözünü anarak ve daha fazlasını demeyerek gruptan bahsetmek istiyorum.

Vukuat listesi: ilk dönem demolarında çalıntı beste, çalıntı görsel kullanmak, FBI’ın terörist olarak sınıflandırdığı çevre dostu bir örgütle bağlantılı olmak, uyuşturucu kullanmak.

Ortancası bu olmak üzere son üç albüm sonuncu eylemden ve pasif şekilde dahil oldukları ekosofiden beslenmiş, hatta bunlara ithaf edilmiş. Minimal iniş çıkışları olan ve bir hayli eski gitarlarla kaydedilmiş titreşimler, türün en karakteristik davul icrası ve zaman zaman uzaktan gelen köpek havlamasını andıran hüzünbaz bir vokal. Ve bas, her yerde, drone drone. Hepsi de beynimize işlemesi için teknolojinin de yardımıyla, olabilecek en boğuk şekilde kaydedilmişler. (Bu noktada sandalyenize iyice yerleşmenizi öneriyorum) Bu albümde iyice ön plana çıkan bu sound’u daha önceki dönemlerde açıklarken, bölgedeki marangoz ve demircilere yaptırdıkları ve elektrik yerine dizelle çalışan bir çeşit gitarları olduğunu iddia edip bir hayli ilgi toplamışlar. Amaç; black metal seven kitlenin bir bölümünün kasıntılığına, elitist tavrına, aynı albümün on çeşit versiyonuna para verme zihniyetine turp sıkmak. Uyuşturucu mu, yoksa ufuk açan masum uyarıcılar mı kullanıyorlar belli değil.

Ormanları ve ilham verici iklimiyle meşhur memleketleri Portland’ın (bakınız Agalloch) izbe yerlerinde konserler veren grup, yazılanlara göre bu meymenetsiz, gudubet ve nursuz sanatlarını genç dimağlara başarılı performanslarla aşılıyormuş. İşin kötüsü/iyisi hayran sayısı da hiç de azımsanacak gibi değilmiş.

Katatoniye sürükleyici ve bağımlılık yapan (hmm..) gürültü fikri sıcak geliyorsa, gecenin bir vakti eşyaların kendi kendine gıcırdamasını, yağmurdan sonra ortaya çıkan solucanları ya da topkeki seviyorsanız bu albümü de sevebilirsiniz. Çünkü her şey görelidir, kötü çekilmiş bir fotoğraf, kadrajında sevdiklerimiz var diye çerçeveletilebilir. Demem o ki, bunlar bildiğimiz ev tipi PC başı black metalcisi değil, başka bir cins. Bu adamlar kayboldukları yolu seviyorlar. Black metalle bayağı paralel, ambiyans odaklı, hem karışık hem basit bir müzik ortaya koyuyorlar. Modern yaşam, yeni dünya düzeninden tiksiniyor (bunu iddia ediyor) ve bunu farklı boyutta bir olumsuzluklar silsilesi ile sıvayıp örtmeye çalışıyorlar. Bunu da hem gizem yaratıp veletçe, hem de olgunca yapıyorlar. Son derece zengin bir armatör (!) ya da orta yaş bunalımında tipler olabilirler. Olayı izah edebildiğimi umuyorum, istediklerini başarıyorlar, istediğimi ise kısmen.

Neden bu grubu “yorumlamaya” değer buldum? Çünkü çoğumuz bir grup ya da albümü değerlendirirken “kim”, “nereli”, “hangi dönem”, “neye benziyor” kriterlerine fazlaca takılıyoruz. Ben artık “neden” ve “nasıl”ı yazmak ve öğrenmek istiyorum. Neden? Çünkü insanlar sanatı, nesneyi, birbirlerini, doğayı hiçliğe sürüklenecek kadar sevebiliyor, saplantılara boğulabiliyorlar; yaratıcı olabilmek için kaybetmeyi, kendini mahvetmeyi arzulayabiliyorlar. Ben de insani olan her şeyi seviyorum.