Aynılaşan melodik death metal grubu sendromundan muzdarip grubumuz SOILWORK’ün belki de en farklı reaksiyonlarla karşılanan albümüydü “Figure Number Five”. Grubun en başından beri dikkat ettiği nakaratlarının “A Predator’s Portrait”le clean vokal kullanımına da açılması, SOILWORK’ün “trademark” denen olayı haline gelmiş ve grup bu sayede çok daha geniş bir kitleye hitap eder olmuştu bildiğimiz gibi.

Speed tarafından “daha iyi olabilirdi” şeklinde yorumlanan albüm, genel yorumlarda da biraz aceleye getirilmiş havasında değerlendirilmişti. Şarkıların hep aynı formülü izlemesi ve aynı kalıba dökülmüş farklı çeşitte kekler gibi tat vermeleri (evet açım şu an), pek çok kişinin tadını kaçırmış, albüme yüksek not veren yazılar pek bir azınlıkta kalmıştı.

Şöyle bir bakıldığında gerçekten de öyleydi. Şarkılar hep benzer tür bir giriş, ardından gelen stakato gitarlı bir verse kısmı ve öncesinden hazırlandığımız türde bir nakaratla devam ediyor, solo ve nakarat tekrarlarıyla son buluyordu. Nakaratların böylesi öne çıkarılması, şarkıların özellikle verse kısımlarını adeta bekleme evrelerine çeviriyor, parçaların köprü kısmına gelene kadarki bölümleri, sanki yer değiştirilse sırıtmayacak düzeyde formülize geliyordu.

Klavyeci Sven Karlsson’un şarkı yazımına ilk kez bu denli müdahil olduğu albüm, azalan gitar melodileri ve artan klavye ve clean vokalleriyle de SOILWORK sound’unda bir milat olarak görülebilir. Her ne kadar grubun en büyük patlaması olan “Natural Born Chaos”ta bunların hepsi yapılmıştıysa da, olay “Figure Number Five”daki kadar matematiksel değildi. Bu açıdan, “Figure Number Five”ı grubun en düz, en az varyasyonlu ve en tek tip albümü olarak görebiliriz.

Ben bu albümü çok seviyorum. Yukarıda saydığım ve hepsi de gerçek olan tüm bu olumsuzluklara rağmen, “Figure Number Five”da kaç şarkı varsa, neredeyse o kadar sayıda hit şarkı olduğunu, SOILWORK’ün yazdığı en akılda kalıcı nakaratların çoğunun bu albümde olduğunu düşünüyorum. Buna katılan da var, katılmayan, hatta albümü çok kötü bulan da var, biliyorum. Ama şöyle bir baktığımda, neredeyse bire bir aynı beste formülünü kullanan ama bunda son derece başarılı olan, gayet yaratıcı bir albüm görüyorum.

Misal bir Rejection Role; bence her anıyla nefis bir parça. Tüm vokalleri, grupla son kaydını yapan Henry Ranta’nın çok iyi davulları, düzenlemesi… Bu şarkıyı arabada yalnızken kaç sefer anıra anıra müzikle birlikte söylemişimdir bilmiyorum. Veya bence yine grubun yazdığı en iyi şarkılardan olan The Mindmaker, Figure Number Five ve Cranking the Sirens. Ama biz duyan olmamış olabilir diye bir bonus parça koyalım.

Bu noktada olaya girmek istiyorum. Her ne kadar albüm son derece akılda kalıcı, gaza getirici ve eşlik edilesi olursa olsun, SOILWORK’ün bir stüdyo grubu olduğu gerçeği şarkıların uzun ömürlü olmalarına sekte vuran bir durum. Grubu canlı izlemiş biri olarak, SOILWORK’ün konserlerde albümdeki etkisine asla yaklaşamadığını söylemem gerekiyor. Neden? Çünkü Devin Townsend.

Bu albümde bir iş yapmayan Townsend’in “Natural Born Chaos”ta grubu himayesine alıp SOILWORK’ü herhangi bir grup olmaktan çıkarması, onlara hiç akıllarına gelmeyecek büyüklükte şeyler öğretmesi, vizyon kazandırması, grubu teknolojik imkânlar dahilinde dev bir gruba dönüştürdüyse de, SOILWORK’ün canlı performansta bu ölçüde büyük bir iş yapması mümkün değil. Aşağıdaki Rejection Role’e bakın. Speed’in nasıl zorlandığını, nefesini ayarlamak için nasıl kastığını görün. Bence bu onun bir ayıbı ya da kabiliyetsizliği değil, stüdyodayken canlı çalındığında çok zorlayacak işlere girmesidir. Yine de grubu çoğu pop şarkıcısı gibi %99 stüdyo mucizesi gibi de görmeyelim, sadece albümdekinin aynısını canlı yapmaları mümkün değil diyelim yetsin.

İlginç -ve gıcık- olan, SOILWORK’ü bu albümle bir janr altına sokmanın anlamsızlığı ve imkânsızlığı. Death metal olmadığı kesin. Heavy metal desek o da fazla klasik kaçıyor. Diğer yandan nu metal olmadığı gibi, core özellikler taşımadığı için metalcore da değil. O yüzden, IN FLAMES’in son dönemine de ithaf edilen saçmalar saçması “modern metal” kalıbını reddediyor ve aşağıdaki tag kısmında tür kısmını boş bırakıyorum. Melodik diyelim yetsin.

Kapatırken, “Figure Number Five”a dair bir fikir birliği sağlamanın ve çeşitli mantıksal gerekçeler sunarak albümü beğenmeyenlerin fikirlerini değiştirmenin mümkün olduğunu sanmıyorum, bunun da pek bir önemi yok zaten. Bana göre “Figure Number Five”, sonradan IN FLAMES’in de öykündüğü ve kanımca çoğu son dönem albümünde aynı oranda başarılı olamadığı “şarkıyı sağlam bir nakarat üzerine kurma” fikrinin en iyi işlediği albümdür. Evet, tek olayı budur, ama onu da mükemmel yapmaktadır.