Yapılmış en iyi metalcore albümlerinden biri olarak gördüğüm ve içinde türün en güzel örneklerinden bazılarını barındıran “The Fall of Ideals”dan sonra ALL THAT REMAINS’in ne yapacağını merak ediyordum. “The Fall of Ideals” hem fikir, hem müzisyenlik hem de türe katkı anlamında gayet iyi bir albümdü ve ALL THAT REMAINS adı, türün en büyük dört beş grubuyla birlikte anılmaya başlanmıştı. ALL THAT REMAINS ya bestelerini, tekniğini vesairesini kuvvetlendirerek daha güçlü gözükecek ve “metalkor olm bu metal diilki aq XD” diyen kesimin de takdirini kazanacak, ya da “madem adımızı bir sürü insan duydu, neden bu sayıyı bir anda on kat arttırmıyoruz?” diyerek müziğini güçsüzleştirecekti.

“Overcome”, millete “metalcore mu modern bir melodik death metal mi” diye sorular sordurtacak düzeyde güçlü “The Fall of Ideals”ın ardından, olaya metalcore 101 olarak giren ve metalcore’un en vıcıklaşmış, en yaratıcılıktan uzak yanını yüz bininci kez masamıza koyan bir albüm olarak karşımıza çıktı. “The Fall of Ideals”daki gayet gaz ve gücü içinde hissettiren parçalardan sonra, “Overcome” adeta bir “-mış gibi”ler, “-mışçasına”lar deryası hüviyetinde. Önceki albümlerde varyasyonlu sesiyle türün en iyilerinden biri olduğunu gösteren Philip Labonte’nin pamuk sesini istemediğimiz kadar duyduğumuz, aşırı derecede bilgisayar kokan cilalı bir prodüksiyon ve birkaç yıl sonra sadece grubun fanboy/fangirl’lerinin hatırlayacağı şarkılar.

İyi olmayan bir albümü yazarken kötü sıfatlar kullanmak, “öf be bıktık” çerçevesinde dolanan şeyler söyleyerek bahsi geçen albümü yermek gayet kolaydır. Bu yüzden bunu yapmak istemiyorum. Evet albüm kötü ve içerisinde birkaç hoş şarkı haricinde bahsetmeye değer bir şey barındırmıyor. Ha bir de kapağı tek kelimeyle rezalet. O yüzden uzun uzun müzik kötülemek gibi bir şeye girmeyelim burada. Ama kısaca bahsetmek istediğim bir mevzu var.

“Overcome” gibi, bir grubun “adlarını biraz duyurunca yumuşadılar bozdular” şeklinde yaptığı albümlerde, o grubun, kötü niyet denemese de “dolaplar çevirdiği” izlenimine kapılıyorum ben. Tamam ortada tümüyle radyoya, MTV’ye oynayan bir albüm yok. Ama bir önceki işlerini duyunca, grubun yeteneklerini, yapabileceklerini sınırladığını, daha çok insanın beğenmesi için daha kolay algılanır ve çabuk sevilir şeyler yapmaya çalıştığını fark edebiliyorsunuz. Zira ortada IN FLAMES gibi bir “kalıp kırma” çabası yok. Kimse bana IN FLAMES daha çok para kazanmak için “Reroute to Remains”i yaptı demesin. IN FLAMES, yaratımına katkısı olduğu bir türün kilitlerinin giderek kendi üstüne de kapandığını fark ederek gerçek anlamda bir açılım yaptı.

Burada karşımıza çıkansa art niyet aratıyor bana. Yırtıcılık gitmiş, hayvan gibi yaratıcı sololar cicileşmiş, sound desen her yerinden ProTools vesaire akıyor. Türdaş gruplardan AS I LAY DYING’e bakıyorum, “Shadows are Security” gibi manyakça patlayan bir albümün ardından “An Ocean Between Us” gibi riskler de içeren ama gayet cesur, hatta en başarılı albümleri olarak gördüğüm bir iş yaptılar. O yüzden, zamanında şöyle şeyler de yapmış bir grubun yaptığı “Overcome” gibi bir ucuzluğa karşı asla sempati besleyemiyorum.

Yine de albümde iyi şarkılar da yok değil.

Son bir not, clean vokalle söylenen nakarat cümlesini hemen arkasından böğüren vokalle de tekrarlamak neden hâlâ “cool” bir şey olarak görülüyor biri açıklasın yahu.