VINNIE MOORE, 1996′daki “Out of Nowhere” albümüyle tanıdığım ve akıcı tarzıyla benimsediğim bir gitarist. Her albümünden belli başlı parçaları bilsem de, açıkçası gerçek bir VINNIE MOORE hayranı olduğum da söylenemez. Sadece severim o kadar.

11 Şubat akşamı saat 21.00′da Jolly Joker Balans’ta olma gafletinde bulunduğuma pişman olsam da, sonuçta güzel bir bir buçuk saat geçirdiğimi de söyleyebilirim. Pişman olduğum kısım yalnızca saat 21.00′da orada olmakla ilgili, zira kapılar 21.00′de açılıyor ve konser 23.00′te başlıyorsa, insanın tadı biraz kaçıyor. Her neyse o kısma da geliriz.

23.00 sularında sahneye çıktı VINNIE MOORE. “Umarım Over the Flow’la konsere girmez” diyordum, ancak maalesef düşündüğüm gibi oldu ve konser Over the Flow’la başladı. Konser, hastası olduğum bu şarkıyla açılınca, daha oturmamış sound’un kurbanı oldu ve gitarlar epey az duyuldu. Neyse naapalım deyip devam ettik.

Mekanın neredeyse tümüyle dolu oluşu yüzleri güldürse de, konser öncesindeki o iki saatlik bekleyişte insanlar elbet gerildi; VINNIE MOORE sağdaki merdivenden sahneye indiği sırada dahi yuhalamalar ufak çaplı da olsa devam ediyordu, ancak bir tatsızlık da çıkmadı (gerçi seyircilerden biri, sebebini anlayamadığım bir durumdan dolayı bar görevlileriyle sert bir tartışmaya girişti ama neyse).

Over the Flow’un ardından ilk albümünden Daydream’i çaldı VINNIE MOORE. Cillop gitar sound’u ve MOORE’un akıcı tarzı sayesinde albüm kalitesinde bir gitar performansı izleme şansı bulduk. Ardından salondakilerin büyük ilgisiyle karşılaşan progresif yapılı The Maze geldi. Bu tarz konserlerde seyirci genelde müzisyenlik izlemeye geldiğinden seyircide pek bir hareket yoktu, ancak sanırım olması gereken de buydu. MOORE’un sweep attığı bölümlerde nasıl çaldığını görebilmek adına bir anda uzayan boylardan, mekanda gitar çalan çok insan olduğu da belli oluyordu.

Ne olduğunu çıkaramadığım bir cover’ın ardından yine salonu coşturan duygu seli Rain ve hemen ardından da tempoyu yükselten Ridin’ High geldi. Bu arada klavye çalmakta olan Mike DiMeo da kimi şarkılara vokaliyle eşlik etti. Eski HELLOWEEN gitaristi Roland Grapow’un yıldızlar karması grubu MASTERPLAN’in Jorn Lande’den yoksun son albümü “MK II”da vokal yapan Mike DiMeo’nun güçlü sesi, onu sadece klavyeci sananlar tarafından sanırım bir sürpriz oldu, zira başlarda VINNIE MOORE’un “klavye ve vokalde Mike DiMeo!” sunuşuna orta karar bir “helelööööööö!” ile cevap veren seyirci, DiMeo’nun on küsür saniyelik çığlıklarının ardından “ohareeeeeey!” tarzı bir nümayişe büründü.

Aquiles Priester’ın iyice bir davul solosu ve arkasından gelen bir diğer cover’ın ardından, Saved By a Miracle ve Midnight Rain çalındı. Bu arada basçı Lars Lehmann da seyirciyi coşturmaması imkânsız slap oyunlarıyla alkış almayı bildi. Sanırım bu insanlığın asla kaçınamayacağı bir şey. Herhangi bir basçının slap bas çalıp da seyirciden oluplu tepki alamaması diye bir şey olabileceğini sanmıyorum. Müziksever ırkı olarak bu tekniğe hiçbirimiz kayıtsız kalamıyoruz nedense.

Bir parça daha çalan grup sahneden iner (çıkar?) gibi olduysa da, merdivenin başına kadar gidip “abi şimdi merdivenden çık, iki dakika bekle geri in uğraşmayalım, bisi de yapıp öyle gidelim” diye düşünüp hemen tekrar yerlerini aldılar. Jimi Hendrix’den ne olduğunu çıkaramadığım bir şarkıyı da DiMeo vokalleriyle icra eden grup, son olarak da MOORE’un son albümü “To the Core”dan adını hatırlamadığım bir parçayı çalarak sahneyi terk etti.

Bu önemli gitaristi getirdiği için MOOD Production’ı, mekanın iyi ses kalitesi ve “Bira isteyen?” demekle görevli arkadaşların eskisi kadar ortalıkta dolanmaması açısından da Jolly Joker Balans’ı tebrik ediyor, akıllarda MOORE’un şerbet gibi akıcı, tertemiz tekniği ile, bis için döndüklerinde söylediği “hafız demin o gazla bütün penaları attım ama şimdi elde pena kalmadı, biriniz bi tane verin bari de son şarkıları çalayım, bitince geri vericem cidden bak” sözü eşliğinde mekanı ve yazıyı terk ediyoruz.