Gelmiş geçmiş en önemli metal grubu kimdir bilmiyorum ama, IRON MAIDEN’ın bu sıfata en yakın birkaç gruptan biri olduğu kesin. Bruce Dickinson’ın ağzından “Scream for me Istanbul!” lafını duymayı yıllardır bekleyen bu milletin evlatlarından biri olarak, herkes gibi ben de o “kutlu” günü elbet bir gün gelecek diye endişeli bir hevesle beklemekteyim.

Böylesine canlı, seveniyle iç içe, milyonlarca insanın ortak coşkusuyla ayakta duran bir müzikte adı en çok anılan ve belge niteliği taşıyan başlıca şeyin, karanlık mı karanlık, iç boğucu, her sahnesi planlı programlı çekilmiş olan “Some Kind of Monster” olması ilginç bir durum. Yine gelmiş geçmiş en önemli metal gruplarından birini konu etse de, “Some Kind of Monster” genel olarak “tatsız” bir ürün.

Onun ardından Sam Dunn’ın elinden çıkma “Metal: A Headbanger’s Journey” ve “Global Metal” geliyor. Metalin gerçek yüzünü gördüğümüz bu coşkulu filmler, bizim kadar IRON MAIDEN’daki amcaların da hoşuna gitmiş olacak ki, 2008 içerisinde gerçekleştirdikleri efsanevi Somewhere Back in Time turnesini bir belgesele dönüştürmeye karar vermişler. İyi de etmişler.

Baştan söyleyeyim, dünyanın en büyük IRON MAIDEN hayranı değilim. Grubu çok severim, kimi parçaları daha velet sayılacak yaşta aklımı başımdan almış, beni büyülemiştir falan, ama çok sık dinlediğim, vazgeçemediğim bir grup değildir. Genelde fazla öne çıkmayan şarkılarını daha çok seven, herkes “Fiir ov dı daaark” diye gezerken “koot samveeriiin taaaaaaym” diye gezen bir kişiyim. Diğer yandan gruba karşı sonsuz bir saygı beslemekten de geri kalmam.

Her neyse, konumuza dönelim. Öncelikle “Iron Maiden: Flight 666″ bir grup DVD’si değil. Bu yüzden içinde fazla bonus materyal, ıvır zıvır yok. İki saate yakın süren bir belgesel film dışında elimize geçen, belgeselde performans örnekleri verilen parçaların toplandığı konser CD’si. Olayı özel ve değerli kılansa, bu iki saate yakın süre içerisinde olup bitenlerin aşmışlığı.

Nedir bunlar… Bir kere elimizde dünyanın en aşmış uçağı var. Bakmaya doyulmayacak güzellikte, metal kavramını şu kadarcık seven birini bile tebessüm ettirecek bu Eddie armalı uçak, filmin de başrollerinden biri konumunda. Onun dışında, Ed Force One adlı uçağımızın pilot koltuğunda dünyanın en yetenekli vokalistlerinden biri oturuyor. Bu nasıl güzel bir histir, o uçakta olmak için neler verilmez, bunlar ayrı konular (uçağımızın sarışın hostesi de ayrı bir konu, şimdilik girmeyelim).

Onun haricinde bulduğu her fırsatta komiklikler yapan, hayatı çok sevdiği her halinden belli bir Nicko McBrain var (onun da tüm vücudunu saran aşırı dar taytına girmeyelim). Ve tabii ki diğer grup üyeleri ile hayatlarını IRON MAIDEN’la geçiren kadrolu elemanlar var.

Bana kalırsa olayın en ilginç kısmını Bruce Dickinson oluşturuyor. 45 günlük bir süreçte 11 ülkede 23 konser veren ve toplamda yarım milyon kişiye ulaşan bu canazor turnede, Bruce Dickinson sahnedeki yerinde duramaz performansının yanı sıra bir de pilot kabininde 80.000 kilometre yol yapıyor.

Böylece okuyunca çok bir şey değilmiş gibi gelebilir, ama Dickinson’ı pilot üniforması ve elinde valiziyle uçaktan çıkıp otele girerken görüp, bir de aynı akşam nasıl dehşet bir canlı performans sunduğuna tanık olunca, üstelik devasa bir stadyum konserinin ertesi sabahı tekrar binlerce kilometre yol yapıyor olduğu görünce, helal demekten kendinizi alıkoyamıyorsunuz. Bu yaşta bu güç, bu heyecan, gerçekten de hayran olunası.

Diğer elemanlara bakarsak, genelde sessiz sakin takıldıklarını, yok efendim golf oynamaktır, tarihi yer gezmektir bu tip sofistike uğraşlarla turnelerin konserden arta kalan zamanlarını değerlendirdiklerini görüyoruz.

Şu iki saat bile, IRON MAIDEN’daki elemanların gerçekten de kıskanılası düzeyde zevkli ve mutlu bir hayat sürdüklerini görmeye yetiyor. Her gece bir stadyum dolduruyorsunuz, milyonlarca kişi adınızı haykırıyor, kendi uçağınızla dünyanın istediğiniz her noktasına gidebiliyorsunuz ve üstüne de birkaç neslinize yetecek kadar para alıyorsunuz. Daha mükemmel bir hayat nasıl olur bilmiyorum.

Yazıyı paketlemek gerekirse, “Flight 666: The Film” IRON MAIDEN seven herkesin aklını başından alacak güzellikte, tüyleri diken diken eden, çok sevdiğimiz bu müziğe en çok emeği geçen gruplardan birinin bunca yıl sonra bile neden el üstünde tutlduğunun, ufak bir kesim tarafından bile eleştirilmediğinin ve hep saygı duyulduğunun kanıtı niteliğinde bir yapım. Metal dinleyen, konser atmosferini seven herkesin izlemesi gereken arşivlik bir eser.

Son olarak, “nerelere gidiyolar buraya gelmiyolar” geyiği yapmayacağım, gelmiyorlarsa bir sebebi vardır elbet. Gerekli koşullar oluştuğunda buraya da gelirler. Gelmezlerse de o bizim hatamız olur; sonuçta grubun Türkiye’ye bir garezi falan yok.

Daha bir son olarak, bu yazıyı IRON MAIDEN konserine gitmesine izin verilmeyince istifa edip konsere koşan Kolombiyalı arkadaşa adıyorum. Kral bir insanmışsın Miguel… Ya da Alfonzo… Ya da Fernando… Adını bilmiyorum.

En son olarak, sayın Steve Harris, kızlarınızdan şu en naif görünen, en çıtıpıtı olana talibim. Cidden bak. Türkiye’ye gelmeyecekseniz gelmeyin tamam ama şu konuyu bi konuşmamız lazım gözünü seveyim.