Klasik mertebesine ulaşmış ilk albümleri “A Celebration of Guilt”in ardından birbirinden güzel iki albüm çıkarmış olan Arsis, önceki iki albümleriyle fena kapışabilecek, biz metalseverlerin 2010’a içten bir “bismillah” ile başlamasını sağlayan bereketli bir albümle karşımızda. Melodik death ve progresif metali güzelcene blendırdan geçirerek karşımıza güçlü bir kokteyl sunan grubun şimdiki albümü “Starve For The Devil”, enerji içeceği Powerthirst ayarında.

Arsis’in bestelerini yazan, parça düzenlemelerini ayarlayan, yani neredeyse her şeyi olan James Malone, özellikle bu albümde, etkilendiği birçok gruptan ve müzisyenden biraz biraz koparıp, bu materyalleri bir araya getirip, üzerine kendi yorumunu katarak saydığı müzisyenlerin adeta tek vücutta, tek grupta buluşmasını sağlamış ve ortaya dinlemeye doyamayacağımız bir albüm çıkarmış. Tek faktör James Malone değil tabii, davullarda Mike Van Dyne ile önceki albüm “We Are The Nightmare“den daha iyi bir prodüksiyon işi çıkaran Chris “Zeuss” Harris’in de bu güzellikteki payı büyük.

Grubun her albümünde bu çeşitlilik abidesi artıyor. Arsis temelde melodik death ve progresif metal yapsa da özellikle “Starve For The Devil”da zaman zaman thrash/ rock gibi türleri araya sokuşturuyor, üstelik bunu dinleyeni nereden geldiği belli olmayan bir rahatsızlık oluşturacak, “dinleyicide kekremsi bir tat bırakacak” bir kompozisyonla da yapmıyor. Bunun yerine kişiyi susturup doğrudan kafa sallamasını sağlıyor. Bu da bence grup için en büyük artılardan biri (yazı hayatım boyunca “kekremsi bir tat bırakmak” klişesine hep girmek istemiştim. Artık huzurluyum.) Hani bazı rifler ya da bölümler vardır, çok sevmişinizdir de sanki şarkı içinde biraz havada kalmıştır, işte Arsis’te bu durumu yaşamıyorsunuz.

Bu tür gelişmeleri ben ne kadar takdir etsem de, özellikle bu albümde aralara sokuşturulan, hatta klip çekilen parçada tümden hakimiyet sağlayan hard rock riflerinden memnun olmayan çevreler olduğu da bir gerçek. Açıkçası ben böyle durumlarda “ne yapıldığı”ndan çok “nasıl yapıldığı” ile ilgileniyorum ve bu çevrelerden de aynı şeyi yapmalarını umuyorum. Arsis’in bunu içinden gelmeyerek, sırf ilgi toplamak için yaptığını söyleyen varsa şöyle bir yamacıma gelsin.

James Malone Seri Rif Üretimi Limited Şirketi’nin, bu albümde etkilendiği isimlere Arch Enemy’nin de eklendiği farkediliyor. “We Are The Nightmare”de de ufaktan görülen bu etkilenme bu albümde azıcık daha artmış. Arch Enemy deyince şu anki Arch Enemy’den ziyade, en verimli Arch Enemy dönemi gelsin aklınıza. Bu özellikle Beyond Forlorn parçasının girişinde belli. Onun dışında bu etkilenme parçaların içinde yine ufaktan ufaktan; tam olması gerektiği kadar.

“Starve For The Devil”, kanımca “United In Regret”ten daha olgun, “We Are The Nightmare”den de prodüksiyon konusunda (kısmen) daha başarılı bir albüm. Bu durum “Starve For The Devil’ı bu iki albümden daha iyi yapmaya yetmiyor tabii. Önceki iki albümün “Starve For The Devil”dan daha iyi yönleri var elbet, ancak “Starve For The Devil”ın da kimi yönleri daha iyi.

Bana göre “United In Regret” ve “We Are The Nightmare” progresiflik açısından, “Starve For The Devil” da akılda kalıcılık yönünde daha fazla öne çıkıyor. Ancak böyle bir kıyaslamanın bile dinleyenler arasında değişebileceğini bilmek gerekir.

Özet olarak her Arsis albümünde farklı bir tat mevcut ve genel olarak üç albüm de ayrı ayrı favori olarak seçilebiliyor (“A Celebration of Guilt”i ayrı tutuyorum). O yüzden aslında diğer albümlerle böyle kıyaslama yapıp bunun da üstüne şikayet etmek yerine olayın keyfini çıkarmak daha faydalı.

“Starve For The Devil”, biri kusursuz, diğer ikisi kusursuza yakın üç albüme sahip Arsis’in diskografisine yakışan, her şeyi yerli yerinde bir albüm.

duraganyolcu