Metalin en farklı yönlerinden biri MANOWAR. Her şeylerinin abartılı olması, müziklerinin çoğu insana tekdüze gelmesi bir yana, metal kültürü içerisinde muhakkak ki önemli bir yer tutmaktalar. MANOWAR’un küçümsenmesine sempatiyle bakmayan biriyim. Şahsen ateşli bir MANOWAR hayranı olmasam da, grubu severim. Neden, çünkü MANOWAR, dalga geçenlerce görmezden gelinen önemli albümlere, çok çok iyi şarkılara ve metalin en gösterişçi (tam Türkçe’si olmadığı için “kitsch” diyelim) tavrına sahip güruhtur.

Evet kaslıdırlar ve deriler giyerler. Sürekli aynı şeylerden bahseder, bunu da yirmi kelimelik bir dağarcıkla yaparlar. Evet kendilerini her zaman en iyi olarak görürler. Ve evet, küçük görenler olsa da MANOWAR metalin tanımlarından biridir. Bu hor görme durumu biraz da doksanların ortalarından sonraki durgunluk dönemleri nedeniyle yaşansa da, seksenlerde ergenliğini yaşamakta olan ve o yıllarda metalle tanışan bünyeler için MANOWAR’un manevi yönü, bugün “MANOWAR ehuehue” diyenlerin anlayamayacağı derinliktedir.

Hayatımda dinlediğim ilk metal şarkısı Spirit Horse of the Cherokee’dir. Şu an bahsetmeye çalıştığım albümün çıktığı 1992′tde, dayımla birlikte yaptığım bir yolculuk sırasında dinletmişti bana. Hayatında metal diye bir kavramın varlığından haberdar olmayan birine şu aşağıdaki şarkı dinletildiğinde nasıl bir zevk alabileceğini tahmin edersiniz sanırım. Gerçi insafsız dayım bu şarkının hemen arkasından önce şunu, sonra da bunu dinleterek tüm hayatımı değiştirdiyse de, o gün ve sonrasındaki günlerde aklımdan çıkmayan başlıca şey, Spirit Horse of the Cherokee’nin o meşhur “vauvaaa”larıydı.

Albüme geçelim. “The Triumph of Steel” bence seksenlerde birçok başarılı albüm çıkaran MANOWAR’un kariyerindeki en iyi albümlerinden biridir. Öncelikle MANOWAR’un başka hiçbir döneminde denemediği düzeyde varyasyonlu, değişken ve deneysel bir çalışmadır. Albüm sekiz parçadan oluşan, yirmi sekiz dakikalık epik mi epik Achilles, Agony and Ecstasy in Eight Part ile açılır. Karagouna adlı eski Yunan halk şarkısının modifiye edilmiş haliyle giren ve adından da anlaşılacağı gibi o meşhur Yunan destanını konu eden parça, içerisinde dakikalar süren davul, bas ve gitar soloları barındırmasıyla daha en baştan MANOWAR’un ne olduğunu insanın gözünün içine sokan o meşhur yaklaşımıyla karşılar bizleri. Albümü yirmi sekiz dakikalık bir parçayla açmak, hem de Atlantic gibi büyük bir şirketin altındayken açmak, öyle her isteyen grubun yapamayacağı bir şey gibi geliyor bana.

Bu şarkının ardından, albümün genel havasına ters düşen ve MANOWAR’un metal aşkını dizginleyemediğini gösteren Metal Warriors gelir. Klasik bir konser parçası olan bu şarkının arkasındansa, “The Triumph of Steel” eteğindekileri dökmeye başlar. Her biri birbirinden farklı, MANOWAR’un alışmadığımız pek çok yanını gösteren altı adet nefis şarkı vardır burada bizleri bekleyen. Dediğim gibi Spirit Horse of the Cherokee, ölene dek en sevdiğim şarkılar arasında yer alacak şahane bir eser. Kızılderililer’in toplanışını yansıtan tamtamsı temposu, beyaz adamı kovarkenki savaş çığlıkları, sonunda da zaferi kutlamaları, hepsi de Joey DeMaio elinden çıkma bu eserin içinde itinayla yer alır. Onun haricinde yine grubun hiç alışık olmadığımız bir yönünü gösteren Burning, gaz mı gaz Ride the Dragon ve metal tarihinin en güzel ballad’larından biri olduğunu düşündüğüm Master of the Wind. Hepsi bu albümdedir.

“The Triumph of Steel”in MANOWAR’un en “progresif” albümü olmasının sebeplerinden diğer ikisi de, grupla birlikte yalnız bu albümde çalmışlıkları olan davulcu Rhino ve gitarist David Shankle’dır. MANOWAR davullarını bilenler, çoğunlukla tekdüze power metal davulu olduklarının farkındadırlar. Rhino neden mi farklıdır? Aşağıdaki Armor of the Gods’a alalım sizi.

David Shankle da, her ne kadar şimdilerde kendi adıyla yaptığı müziği hiç sevmesem de, “The Triumph of Steel”de gerçekten de nefis ve akılda kalıcı sololar yazmış, albümü hep tek tip gittiği anlarda dahi yukarılara taşımış. Keşke daha çok MANOWAR albümünde dinleyebilseydik kendisini. Yine bahsedilesi isimlerden Eric Adams, seksenlerdeki çığlıklarını ve yüksek oktavlarını bir nebze aratsa da, bu kez de yorum gücü ile şarkılara karakter katmayı bilmiş, eşlik etmesi manyak zevkli birçok bölüme imza atmış.

Müziğin büyük kısmından sorumlu olan Joey DeMaio da, müzikle birlikte sözlerde de öne çıkmış ve belki de MANOWAR’un şimdiye kadarki en iyi ve “farklı” şarkı sözlerini bu albüm için yazmış.

MANOWAR’un ne olduğu bellidir, o yüzden uzatmaya gerek yok. “The Triumph of Steel”, kariyerinde çok iyi albümler de, orta karar albümler de, kötü albümler de olan, ancak kimsenin inkâr edemeyeceği düzeyde güzel ve önemli şarkılar yaparak metal tarihinin üst sıralarına adını yazdıran bir grubun en iyi albümlerinden biridir. Dediğim gibi şahsen en çok bunu severimi ancak seksenlerdeki albümler de unutulacak gibi değildir.

Son olarak, metal içerisinde MANOWAR gibi bir grup olması bence önemlidir. Herkesin en cool olmaya çalıştığı bu müzik akımında, neredeyse otuz yıldır kimseyi sallamadan kendi yolunda giden, “olayımız budur hacı kabul ediyosan et, etmiyosan da siktir git” diyen, yine başkalarının düşündüklerine hiç kulak asmadan “metalin en iyisi biziz” diye bağırıp milyonlarca insanı peşlerinden sürükleyebilen, ve hem metalin tüm klişelerini olduklarından bile daha abartı hale getirerek sunan, hem de buna ölesiye inanmış oldukları için tüm bunlarda samimi olduklarını hissettiren bir grup olması, hoş, hatta belki de “gerekli” bir şey.

Seviyorum seni Menıvor.

Not 1: Menovır?

Not 2: Dayı valla sağol ya bu metal bayağı güzel bir şeymiş.