Bir albümün klasik olduğu nasıl anlaşılır, hangi kıstaslar yerine getirildiğinde o albümün bir başyapıt olduğundan söz edilebilir, açıkçası bilmiyorum. Bir albümü çok sevmek o albümün aslında gerçekten de çok iyi olduğu anlamına gelmez belki ama, bazı albümler, bir şekilde bunu size hissettirirler. İlk dinlediğiniz an aldığınız haz, on küsür yıl sonra dinlediğinizde de bir nebze olsun azalmıyorsa; o ilk dinlemede ürperen tüyleriniz, on beş yıl sonra, belki de beş yüzüncü dinlemenizde dahi aynı şekilde dikiliyorsa, ben o albüme klasik derim arkadaş.

“Dead Winter Dead” dinlediğim ilk SAVATAGE albümüdür. Grubu bilmeden, kardeşime doğum günü hediyesi olarak almış, ilk kez oturup birlikte dinlemiş ve grupla tanıştığımız bu süreçte, her şarkıda istemsiz olarak göz göze gelmiş, “oha bu da neymiş böyle” tadında birbirimize gülümsemiş, yıllar sonra bile hayranlıkla dinleyeceğimizi bildiğimiz bir şeyle karşılaşmanın verdiği mutlulukla sırıtmıştık.

Bu sırıtmalar anlıktı elbet. Zira “Dead Winter Dead”, konusu ve bu konuyu müzikal anlamda işleyiş tarzıyla pek de öyle gülücükler dağıtan, insanı neşeye gark eden bir albüm değildi. Bosna dramını konu eden albüm, Sırp genci Serdjan Aleskovic ile müslüman kızı Katrina Brasic arasındaki ilişkiyi, Bosna Savaşı ekseninde anlatmaktaydı bildiğiniz gibi. Dinlediğim en iyi konsept albümlerden biri olmasının yanı sıra, SAVATAGE’ın da en iyi albümü olduğunu düşündüğüm “Dead Winter Dead”, kapağındaki taştan gargoyl gibi soğuk, her şarkısında gözünüzün önüne imgeler getiren, bahsettiği hikayeyi müzikal anlamda da mükemmel besleyen bi çalışma.

Jon Oliva’nın albüm öncesinde dersine iyi çalıştığı, albümün her anından belli oluyor. Örneğin “Starlight”ta, Serdjan’ın karşı tarafa havan topuyla saldırdığı ve havada uçan top mermilerini “yıldız ışığı” şeklinde betimleyecek kadar sanatsal bir yaklaşımı olması, bu saldırı temasını pekiştirmek için müziğin tansiyonun da coşması; veyahut Serdjan’ın Aralık’ın son günlerinde, bombalanmış bir okul önündeki çocuk cesetlerini gördüğü ve içsel hezeyanlara sürüklendiği “One Child”da muhteşem kanonlarla üst üste binen seslerin yarattığı kafa karışıklığı betimlemesi, hepsi planlanmış, hepsi konsepte hizmet eden çok yerinde fikirler.

Albümdeki müzisyen performansından bahsedelim azıcık da. Heavy metal ile progresif metalin tam kıvamında bir birlikteliğini içeren, yine konsept gereği klasik müzik etkilenimleri ve atıfları içeren parçaları, metalin gelmiş geçmiş en karakterli seslerinden Zachary Stevens’ın epik yorumu, gruba yeni giren Al Pitrelli ile gruba geri dönen Chris Caffery’nin nefis uyumu ve alemlerin en yetenekli obezi Jon Oliva’nın enfes beste kabiliyetiyle “Dead Winter Dead”, duygu ile tekniğin belki de en iyi birleştiği albümlerden biri.

Herhangi bir şeyle uğraşırken dinlediğinizde gerçek tadını asla alamayacağınız “Dead Winter Dead, her ne kadar SAVATAGE hayranları tarafından fikir birliği edilmişçesine bir başyapıt olarak görülmese de, her anlamda etkileyici, sarsıcı ve ilham verici bir eser.

Müzik tarihi, satış rakamları ne der, başka kaç kişi bu albümü böyle görür bilmem, ama benim zevkime ve müzik dinleme sürecimdeki önemine göre baktığımda, evet; “Dead Winter Dead” bir başyapttır.