“The Great Southern Trendkill”in ardından hayvansal boyutta bir turneye çıkan PANTERA, bu arada kaydettiği birtakım performanslarını içeren ilk ve tek konser albümü “Official Live: 101 Proof”u piyasaya sürdü. Bir konser albümü olmasına rağmen Billboard listesine 15 numaradan giren çalışma, sayısız yorumda da metal müziğin gelmiş geçmiş en iyi konser albümlerinden biri olarak gösterilmişti. Her elemanın aşmış bir performans sergilediği albüm, şarkı listesi ile de tam bir PANTERA best of’u niteliğindeydi.

“Official Live: 101 Proof”un viski şişesi şeklinde tasarlanan kapağının altında “sürünün tersine giden saf Amerikan metali” yazarken, ortada ise viski şişelerindeki seri numarası gibi No: 5 yazmakta. Buradan da grubun seksenlerdeki albümlerini tümüyle yok saydığını tekrardan görüyoruz.

“Official Live: 101 Proof” canlı şarkıların haricinde iki de yeni şarkı içermekte. Single olarak çıkan Where You Come From ile I Can’t Hide adlı bu şarkılar da muhtemelen grubun yoldayken yazdığı ve bir sonraki albüme kadar bekletmek istemediği parçalardı.

Konser albümü olduğu için fazla uzatmaya gerek yok, “Official Live: 101 Proof” konser albümlerinden hoşlanmayan dinleyiciler tarafından bile sevilen ender albümlerinden biri olduğu gibi, grup elemanlarının kusursuz icraları ve cillop kaydı ile de yıllar sonra bile adamı duvardan duvara çarpacak bir eser olmayı sürdürecek.

01. A New Level
02. Walk
03. Becoming
04. 5 Minutes Alone
05. Sandblasted Skin
06. Suicide Note Pt. II
07. War Nerve
08. Strength Beyond Strength
09. Dom/Hollow
10. This Love
11. I’m Broken
12. Cowboys From Hell
13. Cemetery Gates
14. Fucking Hostile
15. Where You Come From [yeni şarkı]
16. I Can’t Hide [yeni şarkı]

Phil Anselmo’nun bitmek bilmeyen dertleri eşliğinde o ülkeden bu ükeye turlayarak geçen yılların ardından, grup bir şekilde kafasını topladı ve sıradaki albümünün hazırlıklarına başladı. Black metale olan ilgisi giderek artan Anselmo’nun bin türlü yan projeye giriştiği bu dönemin sonrasında PANTERA nihayet yeni albümünü piyasaya sürdü. 2000 yılında çıkan “Reinventing the Steel”, bir önceki “The Great Southern Trendkill” gibi yine dört numaradan Billboard listesine girdi. İnternet satışlarındaysa tüm dünyada beşinci sıradaydı.

Albümün hemen ardından çıkacağı turneyi Anselmo’nun düşüp kaburgalarını kırması yüzünden iptal eden grup, 2001′de çıktığı dünya turnesini ise 11 Eylül saldırıları yüzünden erken bitirip eve dönmek zorunda kaldı. Böylece PANTERA’nın konser kariyeri sonlanmış oldu.

Dönüşün ardından bir DVD, ertesi sene de bir albüm çıkarma planlarındaki grup, bilindiği gibi bunların hiçbirini yapamadı. Phil döner dönmez başka yan projelere bulaşırken, kardeşler de artık bıktıkları Anselmo’dan bir süreliğine uzak kalmayı seçtiler. Hayranlar için sıkıntılı geçen bir sürecin ardından, 2003 yılında PANTERA resmen dağıldığını açıkladı.

Şimdi “Reinventing the Steel”den de bahsedip beş gündür sürdürdüğümüz Dİmebag’i anma haftasını sonlandıralım.

“Reinventing the Steel”, şahsen PANTERA’nın en az hit barındıran, en sıradan albümü olarak gördüğüm, ancak içinde gayet sağlam şarkıları da içeren bir çalışmaydı. Grubun eskisi kadar hırslı olmaması ve söyleyecek daha az şeyi olması yüzünden genellikle kendileri, hayranları ve müzikleriyle ilgili sözler içeren albümde grubun o güne dek nasıl köklerine bağlı kaldığını (We’ll Grind That Axe for a Long Time) ve metal dünyasını nasıl etkilediklerini anlatan şarkılar vardı (I’ll Cast a Shadow). Kapanış solosunu Kerry King’in attığı Goddamn Electric ve You’ve Got to Belong to It ise hayranları ve gruba olan bağlılıklarını anlatıyordu.

“Reinventing the Steel” tarafımdan çok aşırı benimsenemeyen ve PANTERA gibi bir grup daha iyi bir veda edebilirdi gibi düşündürten bir albüm. Çok sevdiğim şarkıları olsa da (yukarıda adı geçenlerin yanı sıra Revolution is My Name, Death Rattle, Yesterday Don’t Mean Shit), PANTERA muhakkak ki daha iyisini yapabilirdi. Her neyse.

Madem bu kadar yazdım, kapanışı da azıcık kişisel yapalım.

PANTERA, sadece kendisini çok sevenlerin sahip olduğu özel bir sevgiyle sevilir. Kıyaslama yapmıyorum, ama METALLICA’yı, MEGADETH’i, SLAYER’ı herkes bilir, herkes dinler. PANTERA ise milyonlarca albüm satmış, milyonlarca kişiye canlı çalmış olmasına rağmen herkesçe bilinmez. Doksanların ikinci yarısındaki post-thrash ve nu-metal furyasına etki ettiği için eski tarz thrash dinleyicileri tarafından kimi zaman hor görülür, küçümsenir. Ancak hayranları tarafındansa her zaman sahiplenilir, her zaman farklı bir yerde tutulur. Şahsen hayatta en sevdiğim üç gruptan biri olan PANTERA benim için başka hiçbir grupta yaşamadığım duyguları yaşamamı sağlamış, gerektiğinde bana güç vermiş, coşkuma coşku katmış, gitara başlatmış, çok ama çok sevdiğim, tek kelimeyle taptığım bir gruptur.

Duygusal bir ibiş gibi görünmek istemem ama, yirmi üç yaşında bir insanı ağzından salyalar akıtarak ağlatan bir sonla aramızdan ayrılan Dimebag Darrell’ın beşinci ölüm yıldönümünde yazdığım bu PANTERA serisini sonlandırırken tek diyebileceğim, umarım Dimebag gibi, Chuck gibi insanların böylesi kötü şekilde öldüğünü daha fazla görmeyiz. Belli ki bu müzik hepimiz için fazlasıyla önemli ve böylesi kayıplar da bize başkalarının anlayamayacağı kadar çok koyuyor.

Basit bir hayranları olarak, bana ve benim gibilerine yaşattıkları bunca güzel şeyden dolayı başta Dimebag olmak üzere PANTERA’ya teşekkür ediyorum (evet, duygusal bir ibişim artık).

Ha bu arada Chuck demişken…