Yıllardır sahnede olan Kuzeyli devleri ve imza attıkları işlerin ölümsüzlüğünü bir kenara koyarsak, Dødheimsgard efsanesinin ardından avangard black metal açısından yapılabilecek en tatmin edici ve az ama öz işlerin sahibidir Code. Dødheimsgard referansının oluşturduğu dev merak ve beklenti ikinci albümde de vuslata ermiş ve İngiltereli topluluk deli dolu bir eser sunmuş.

İlk albüm “Nouveau Gloaming“den sonra dört yıl bekleten albümün bu dört yıl boyunca harika gözlem ve deneyimlerle harmanlanarak oluşturulmuş olduğu ortada. Adının hakkını veren “Resplendent Grotesque”, black metal üzerine inşa edilmiş, fakat değişik türlerle örtüşen pek çok yanı bulunuyor. Klasik rock’a, hatta punk’a göz kırpılmış, thrash’imsi riflerle bezeli gaz bölümler, hardcore’vari nakaratlar da mevcut. Bu noktada Possession is the Medicine parçası öne çıkıyor. Özgünlüğüne laf etmek gibi bir niyetim yok, fakat parçalarda Arcturus, Emperor, Opeth ve daha nice grubun verdiği hissi yaşatan melodiler usta bir müzisyenlikle vücuda gelmiş.

İçten patlamalı süpersonik davulun karşısında saygı duruşuna geçip bir yandan da kafa sallama moduna bağlamamak elde değil. En hoş yanı da her dakikası atraksiyonla dolu olmaktan ziyade ayakları yere basan ve oldukça temiz bir yazımı olması. Ne demişler, blast beat insanı vezir de eder rezil de (ya da ben diyim şimdi, olamaz mı?). Bas gitarın baskınlığının albüme yayılmış olmaması hoşuma gitmese de tadına varabildiğimiz anlarda oldukça yumuşak bir tona sahip olduğunu söylemek mümkün. Fırtına öncesi sessizliklerin baş kahramanı olmuş ama daha bir “buradayım” deseymiş keşke. Fakat o gitar…! Albüme dair en iyi 10 şey listesi yapsam ilk üç madde “gitar!” olur herhalde. Grotesk nedir, sanat sanat için mi, neden mizah sorularının tümünü cevaplıyor adeta.

Vokalde kimi zaman Opeth tadında duygulu bir terennüm söz konusu fakat genelde sorgulayıcı ve iç karartıcı bir haşinlikten geri kalır tarafı yok. Birkaç dinlemeden sonra akılda kalıcı melodilerin de yardımıyla rahatlıkla eşlik edebilirsiniz bağıra çağıra. Parçaların çoğunda yer alan sakin fakat ürpertici anlar ve beraberinde sürüklediği anıları sadistçe paramparça eden brutal vokal fevkalade. Scream’e de az kaçmıyor hani. Zaman zaman Primordial’ı yadettiğimi söylemeden geçemeyeceğim vokal tarzı adına.

Çok fazla başka grup adına yer verdim farkındayım fakat ismini kültleştireceğini düşündüğüm bir grup ve çalışmaları da uzun bir geçmişe dayalı deneyimlerin ürünü. Dikkat çekici parçalar ilk dinlemede büyük ölçüde kendini belli etse de “öylesine” olan tek bir parça yok ve parçaların tümü ne bir dolgu malzemesi ne de başka bir desteğe ihtiyaç duyulmaksızın son derece oturaklı bir yapıya büründürülmüş. Klavye olmaksızın sağlanan kasvetli ve yoğun ambiyans da cabası.

Böyle misler gibi bir albüm için yapılan albüm kapağını pek anlamlı bulamadım ama bu da minimalist yaklaşımlarının bir sonucu olabilir. Fazla yatkın olmadığım türün, gözümde Klasik Türk Sanat Müziği ağırlığında bir yere gelmesini sağladı bu albüm.

Avangard black metale sempatisi olanların başucu albümlerinden biri olma iddiasına sahip bir eser.