Çünkü Martha geri döndü! E tabi The Accüsed de yine iş başında. Kariyerinin neredeyse otuz yılını deviren grup bu yedinci stüdyo albümünde yine geleneği bozmadı ve efsanevi zombi figür Martha’yı dile getirdi. Maiden’ın Eddie’si varsa crossover âlemlerinin de Martha’sı var.

The Accüsed var olduğu günden bu yana ya çok sevilen (ki fazla da kalabalık olmayan bir güruh tarafından) ya da hiç sevilmeyen (ki epeyce kalabalık bir güruh tarafından) bir grup oldu.

Bunda en büyük etken yaptıkları müziği dinlemenin epeyce “zor” olması. Zorluktan kastım alabildiğine küflü, kirli gitar tonları, bodoslama bas partisi, tangır tungur davul atakları, “belinden su alınmış, spastik”, sert, Bay Area havası solumuş NYHC delikanlısı vokaller, kısacası alabildiğine oldschool şarkılar yazmalarıydı.

Vakt-i zamanında metalcilerin punk, punk’ların da metal diye burun kıvırdığı grubun otuz yıldan beri yaptığı şeyi, özellikle kendilerini övgülere boğan bazı dalkavuklar nedeniyle herkesin Municipal Waste yaptığında hastası olması, ama The Accüsed dediğimde hırbomsu yorumlar duymam da gerçekten ironik.

Oysa çıkardığı her albüm birbirinden, “More Fun Than An Open Casket Funeral” ve “The Return of… Martha Splatterhead” de hepsinden iyidir.

Gelelim “The Curse Of Martha Splatterhead”e. Seksenlerden kalma bir adet stüdyo (Soundhouse: Iggy Pop, Blue Oyster Cult, Kultur Shock, Toxic Holocaust, Flipper, Mudhoney, 3 Inches Of Blood , Harvey Danger, Zeke…) bulunur. Oldschool kafalı bir adet prodüktör/ses mühendisi (Billy Anderson: Neurosis, Sick Of It All, Melvins, Impaled, Giant Squid, EyeHateGod, Cathedral, Brutal Truth…) alınır. Orijinal kadrodan kalan yegâne odun kafalı (bu iyi bir şey) insan Tommy’ye de aşçı kostümü giydirilir. Ana malzemelerimiz punk usulü kısacık ve de vurucu, metal usulü gaz ve de sert şarkılardır.

Elbette iş stüdyoda ya da prodüktörde bitmiyor. Alın bu albümleri. Binin zaman makinesine ya da Delorean’a. Gidin seksenlere. Herhangi bir metalhead’e ya da punk’a dinletin. Zerre gocunmayacaktır. Kalıbımı basarım.

Albüm beste yazımı konusunda nefis ama söz yazımı söz konusu olunca Blaine Cook’u ve hikâyeleştirdiği ırkçılık karşıtı seksizm yanlısı sözleri mumla arıyoruz.

On dört şarkıdan oluşan bu albümün ortalama şarkı uzunluğu bir buçuk dakika ve totalde yirmi beş dakikaya yaklaşıyor olması da ayrıca not düşülmeli.

Eğer oldschool müzik seven, hele de crossover/thrash mevzularından hoşlanan bir vatandaşsanız sizsiz bir eksiğiz diyor ve sizi The Accüsed sevmeye davet ediyoruz.

Ayşe Nur