Levent MUKAN

Sene 2004 sonları, 2005 başları, tinercilikten hafif şoparlığa terfi eden ve kesinlikle belime kadar uzatmaya kararlı olduğum saçlarım ve Opeth tişörtümle dersanede pinekliyorum. Yanıma kısa saçlı, saçını beline kadar uzatmaya kararlı olduğu belli (son baktığımda saçı kıçını az geçmişti) bir başka adam geliyor ve oturmakta olduğum masaya “aranızda metal seven var mı?” türevi alakasız bir soru yöneltiyor. Tüm başlar bana dönünce de bana şu an incelemekte olduğum albümü uzatıyor, bir bak diyor.

Ben albümü alıp evime götürüyorum, Zetite’nin girmesi ile 4. saniyesinde CD’yi çıkartıyorum “ANANI” diyerek ve uzun bir süre unutuluyor Illnath benim için. Bu arada saçlar uzuyor, üniversiteye giriliyor, kafalar kırılıyor ve blast beat veya brutal vokal benim için güzel şeylere dönüşüyor. 1-2 sene sonra albümü tekrar buluyorum ve alışmış kulakla tekrardan dinlemeye başlıyorum. O zamandan beri de ara ara dinleyip nostaljik oluyorum.

Danimarkalı bir senfonik veya melodik takısı da eklenebilecek black metal grubu Illnath. 1997′de “Flagellation” adıyla kuruluyorlar ve ilk EP’lerini ancak 2001′de kendi çabalarıyla çıkarabiliyorlar (“Angelic Voices Calling”). Bu arada isimlerini de “Illnath” olarak değiştiriyorlar. EP’deki nispeten amatör prodüksiyonlu ve drum machine ile davulları yazılmış şarkılardan birkaçını “Cast Into Fields of Evil Pleasure” albümünde gerçek davullarla dinlemek mümkün. Aslında grubun tarihçesini (?) burada kesmem gerekse de iş ilginçleştiğinden devam edeceğim.

Şu an incelediğim ilk albümleri ve dört sene gibi uzun bir zaman sonrasında, sadece Japonya’da çok az sayıda çıkabilen ikinci albümleri “Second Skin of Harlequin”i yayınlayan World Chaos Productions adındaki adı sanı duyulmamış Japon firmanın işi geciktirmesi, ikinci albümü az sayıda ve sadece Japonya’da piyasa sürmesi gibi nedenlerden dolayı firmayla grup mahkemelik oluyor ve sonrasında Deathlike Records ile anlaşarak yola devam kararı alıyorlar. Bildiğim kadarıyla dava hala sürüyor ve üçüncü albüm bir ara çıkacak. Hatta fanlarından “Second Skin of Harlequin”i ne şekilde edinebildikleri konusunda bilgi bile istiyorlar mahkemede kullanabilmek için.

Bu karışık sayılabilecek tarihçeden sıyrılıp albüme dönelim. Öncelikle kendi çabaları ile çıkardıkları “Angelic Voices Calling”ten sonra hafifçe hissedilen potansiyel bu albümle tam olarak ortaya çıkıyor, bunda artık programlama olmayan ve fena de denilemeyecek davulların da payı var.

Davullar gerektiği kadar, ne twin’lere gereksiz asılma var ne de çeşit yapamadım bari blast atayım mantığı var, hepsi tadında. Albüm Zetite’nin bana zamanında oha dedirten ama şimdi çok da etkilenmediğim atağı ile başlıyor. Zetite’nin adının aslında “S” ile başlaması gerekiyor, ancak White Wolf ile çıkan sıkıntılar şarkının adının Setite olmasını engellemiş. Gene de davullar orta seviyede kalıyor aslında, ekstra bir dikkat çekicilikleri yok.

Gitarlarda albüme yayılmış diyebileceğimiz halde güzel rif kullanımları mevcut. Yine çok büyük işler çıkmamış ama akılda kalıcı 2-3 kısım mutlaka olacaktır ilk dinlemede bile. Baslar ise maalesef klasikleşmiş şekilde gitarların arasından arada sırada kendisini gösterebiliyor, ritim gitarın arkasına saklanmış durumda kendisi.

Albümün asıl numarası vokallerde ortaya çıkıyor. Her ne kadar Cradle of Filth sevmiyor olsam da Cradle of Filth benzeri çığlıklarla death metalden devşirilmiş brutal vokalleri grup güzel harmanlamış. Muhtemelen bir sürü adam burun kıvırdı şu an ama o kadar kötü değil aslında, çünkü Cradle of Filth’teki en azından beni irite eden küçük çocuk sesi çıkmıyor vokalistten. Aslında vokalistlerden birinden, çünkü haliyle 2 adet vokal mevcut. Gerçi yer yer bir ablamız da eşlik etmiş clean vokaliyle bazı şarkılarda, fena da olmamış. Kısacası vokaller güzel ve albümün en öne çıkarılabilecek yanı.

Son olarak genelde gitarları bile boğabilen bir klavye kullanımı mevcut, ama yer yer çok iyi kullanıldığını da söylemem lazım. Metal dinlerken klavyeden pek hazzetmesem de (piyanoyu kenara alıyorum burada tabii) fena olmuş da diyemem.

E artık bitirelim ufaktan. Genel olarak iyi kötü “olmuş” bir albüm olsa da başyapıt denemeyecek bir albüm “Cast Into Fields of Evil Pleasure”. Hani böyle bazı gruplarda potansiyel vardır ama tam bir olgunlaşma yoktur, oradan buradan etkilenmişlerdir ama sonradan toplayacaklardır diye umut edersiniz ya, o aralardan bir albüm kendisi. Dimmu Borgir, Cradle of Filth ve türevleri melodik/senfonik/vesaire black metalden hoşlananlar en azından bir deneyebilir.