“Souvenirs d’un Autre Monde” – yani, “başka bir dünyadan hatıralar” ismi, albümü tanımlamak için yeterli. İncelemem bu kadarerörerö. Gerçekten de isminin hakkını veren bir albüm diyebilirim.
Kırk bir dakika boyunca sizi alıp başka diyarlara götüren, resmen ruhunuzdan akıp giden bir şaheser.
Ömrümde bu kadar huzurlu, adeta uçuyormuş hissi veren bir şey daha duymadım. Shoegaze’miş, şuymuş, buymuş anlamam ben, Black Metal ve Post-Rock’ın buluştuğu nokta neresiyse bu albüm de orada.
Evet ilginç ama öyle bir nokta varmış. Sağolsun Neige (“nej” okunur) bize bunu kanıtladı.
Üç kişilik bir Blakk Methul projesi olarak yola çıktıktan sonra Neige, Alcest’i daha farklı bir yöne çevirmek istemesiyle bu yola tek başına devam etmeye karar vermiş.
Albümün daha sonradan karşılaştığı tepkiler ise böyle bir karara varmasının sebebini açıklıyor.
Daha evvelden bir çok Black Metal projesinde yer almış olan Neige, Alcest ile neredeyse Black Metal çevrelerinden aforoz edildi.
Bağnaz bir kitlenin peri masalı tadındaki bir esere sıcak bakmayacağı çok da ön görülemez bir şey değil zaten.
Farkındayım, peri masalı tanımını kullanarak bir çok kişinin ilgisini kaybettim şu an, çünkü peri masalları hiç de “metal” ya da “tr00” değil. Varsın olmasın değil mi? Bol klasik gitar, hafif distortion, tremolo picking, blast beat, post-rock sound’u ve derinden gelen huzurlu, Fransızca bir vokal. İlginç bir karışım olmanın yanı sıra kısık ateşte pişince çok leziz bir müzik oluyormuş. Düşsel, atmosferik ve akıcı.
Özellikle tek bir şarkıya, “Les Iris”e dikkat çekmek istiyorum.
Sonlarına doğru “yükselen” şarkı, tüyler ürpertici, ayakları yerden kesen bir havaya bürünüyor. Bu şarkıda bir şeyler hissedememek büyük ihtimalde sizde bir sorun olduğunun göstergesi olabilir.
Özgün, şairane, hayali, çocukça, gerçeküstü, masalsı… Hepsi bu albümü anlatan, ama hiçbiri tanımlamaya yetmeyen sıfatlar. Eşi benzeri olmayan bir albüm, eşi benzeri olmayan bir deneyim. Bir kere bu deneyimi yaşamadan ölmemeleri, özelikle Agalloch severlere kuvvetle tavsiye olunur.
Beni resmen naneli şeker gibi ferahlatıyor bu albüm, başka bu etkiyi veren albüm bilmiyorum duymadım. Yeşili gayet seven bir insan olarak çok hoş yeşil tonlarının kullanıldığı albüm kapağı da bunda etkili bence, ne zaman dinlesem direkt kafamda canlanıyor.
Neige’nin black metal ile shoegaze’i (bence post-rock’dan ziyade shoegaze) bu kadar başarılı birleştirmesi de ayrı bir mevzu tabi. Alcest gibi içi ferahlatmasalar da Post-rock black metal sentezi için sitede incelemesi de bulunan Fen’e bakılabilir, ancak demolarında daha belirgin post-rock/black metal şeysi.
albüm, black metal tekniğiyle icra edilen shoegaze olarak nitelendirilebilir… fikir çok orijinal… ben sevdim, pure ya da true black metal sevdalılarına önermem, 8/10…
albümün bazı yerleri özellikle akustik pasajları opeth morningrise’ı hatırlatıyor. alcest’i çok fazla sevemedim ama bu albümün hakkını veririm. zor sentezleri kolaylıkla becerebilmiş başyapıt bir eser.
En sevdiğim Alcest albümü. Enstrümanlarda daha cesur davranarak bu albümdeki hissiyatı barındıran albümler yapsalar da gerek duygu gerek atmosfer açısından en özel gördüğüm albümleri bu. Albüm kapaklarını da en az müzikleri kadar seviyorum ve bence renk tonları ve yazı stilinin en tatlı olduğu albüm kapağı bu. Müthiş bir şey.
(8.41/10, Toplam oy: 118)
Loading ...
Cidden çok acayip bir albümdür. Huzura mı ereyim, dağılıp en dibe mi gideyim bilemiyor insan. Bir yorumda “positive sad music” denmişti.
Sağlam kafayla dinleyin.Uçurur…
Beni resmen naneli şeker gibi ferahlatıyor bu albüm, başka bu etkiyi veren albüm bilmiyorum duymadım. Yeşili gayet seven bir insan olarak çok hoş yeşil tonlarının kullanıldığı albüm kapağı da bunda etkili bence, ne zaman dinlesem direkt kafamda canlanıyor.
Neige’nin black metal ile shoegaze’i (bence post-rock’dan ziyade shoegaze) bu kadar başarılı birleştirmesi de ayrı bir mevzu tabi. Alcest gibi içi ferahlatmasalar da Post-rock black metal sentezi için sitede incelemesi de bulunan Fen’e bakılabilir, ancak demolarında daha belirgin post-rock/black metal şeysi.
olsa olsa ölümün huzuru olabilir böyle de enteresan
çok çirkin bir müzik, çok itici.
herkesin her müziği beğenmesi beklenemez zaten. mesela ben bi türlü sevemedim, çok itici gelir neurosis örneğin.
bu arada albüm sakinleştirici gibi arkadaşlar, kafa dinlemek için. sert kardeşler sevmeyebilir…
bundan sonra Jon Lajoie kritiği yapıcam zaten ^^
bravo
cidden çok rahatlatıcı.pasif agresif bana grup öğretmeye devam ediyor :)
Jon Lajoie kraldır lan laf söyletmem.
Bu albümü dinlemedim ancak bu senenin en iyilerinden olan yeni albümü ‘Écailles de lune’ insanı hüzün deryasında yüzdüyor.
tek kelımeyle muhtesem grubu burda tanımıs olmamdan dolayıda katkısı gecenlere cok tesekkurler
harika albüm ben les discrets(winterhalter) ile devam etmelerini şiddetle temenni ediyorum yeni apres l’ombre parçaları bekliyorum
Albümün adını taşıyan parça ile ”Sur L’autre Rive Je T’attendrai” nin hastasıyım.
albüm, black metal tekniğiyle icra edilen shoegaze olarak nitelendirilebilir… fikir çok orijinal… ben sevdim, pure ya da true black metal sevdalılarına önermem, 8/10…
albümün bazı yerleri özellikle akustik pasajları opeth morningrise’ı hatırlatıyor. alcest’i çok fazla sevemedim ama bu albümün hakkını veririm. zor sentezleri kolaylıkla becerebilmiş başyapıt bir eser.
En sevdiğim Alcest albümü. Enstrümanlarda daha cesur davranarak bu albümdeki hissiyatı barındıran albümler yapsalar da gerek duygu gerek atmosfer açısından en özel gördüğüm albümleri bu. Albüm kapaklarını da en az müzikleri kadar seviyorum ve bence renk tonları ve yazı stilinin en tatlı olduğu albüm kapağı bu. Müthiş bir şey.
sur l’autre rive je t’attendrai
Dinledikçe zaman-mekan algısı kayboluyor insanın.
Şimdiye kadar 1 tane bile Alcest şarkısını baştan sona dinlemedim galiba. Bu haftayı Alcest’e ayırmaya karar verdim.