Hep dolapların döndüğü, huzurun anlık ve kısa dönemler halinde hissedildiği bir grup oldu MEGADETH. Dave Mustaine gibi dengesiz bir metal tanrısının elinde, onun anlık ruh hallerine göre bir oraya bir buraya savruldular. Tarihin en önemli birkaç metal grubundan biri olsalar da, Mustaine’in sivriliği yüzünden, yaptıkları her şeyin bir de karşıtını, eleştirenini yaratan bir gidişatları oldu.
Şu an bu yazıyı okuyan büyük çoğunluk tarafından külliyatı bilinen MEGADETH’in bundan önce ne yapıp ettiğini fazla kurcalamadan son dönemdeki haline bakalım.
“The System Has Failed”i birkaç iyi şarkısı olan ortalama bir albüm olarak gören bir insanım; “United Abominations”dan ise hiç ama hiç hoşlanmıyor, vasatlık anlamında “Risk” ve “The World Needs a Hero”yla bile yarışabilir görüyorum. Bir önceki albüme dair fikirlerim böyle olunca, “Endgame”den de bir beklentim yoktu. Orta karar, birkaç iyi şarkı barındıran, öylesine bir albüm olur diye düşünüyordum. Chris Broderick’in gruba katılması, iyi değerlendirilirse gayet hoş sonuçlar vereceği gibi, adı geçen şahsın hayvani yeteneklerinin sömürülmesi halindeyse çok can sıkıcı yerlere gidebilirdi. Şu metal aleminde dilililülülü diye dakikalarca süren çılgın sololarla göz boyama olayını yemeyecek bir kitle varsa, o da thrash dinleyicileridir. Acaba Dave bunu göz önünde bulunduracak mıydı, yoksa genç dimağların aklını alma çabasıyla verecek miydi soloyu, verecek miydi dilülülüyü.
Megadeth’in “Risk”e kadar olan kısmını çocuğum gibi severim. Mustaine’i de severim. Ama bu onun gerçek bir lavuk olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Zamanında, sadece satanist söylemleri olduğu gerekçesiyle DISSECTION ve ROTTING CHRIST’ı kendisinin de yer aldığı festivallerin kadrosundan çıkarttıracak kadar küçülen Mustaine, sonrasında tanrıyla kanka olup onun ağzından konuşmaya da başlayınca, kaybedilen değerlerimiz listesinde kendine ön sıradan yer bulmuştu.
MEGADETH ve Mustaine’le ilgili böyle bilmiş bilmiş konuşmak garip geliyor aslında. Thrash metale bundan yirmi beş yıl önce şekil vermeye başlayan bir adam hakkında böyle ahkâmlar kesmek her ne kadar bize düşmese de, kırk sekiz yaşındaki Mustaine’in “susarsa ölecek hastalığı”ndan muzdarip oluşu ve her fırsatta, her şey hakkında, hiç durmadan konuşması ve kimi zaman iki sene önce kurulmuş yeni yetme bir grubun ergenlikten çıkası olan frontman’i gibi davranması, tüm bunları makûl kılıyor tuhaf bir şekilde.
“Endgame”in çıkıyor olma şerefine son dönemdeki demeçlerinin ardı arkası kesilmeyen bu kızıl saçlı Fransız İrlandalı Alman melezi çilli ibiş, artık yadırganamayacak düzeyde alışılagelen sözel tartışmalarını, METALLICA’yla olsun, SLAYER’la olsun, hâlâ sürdürmekte. Ne pis adammışsın be Musti bi rahat duramadın be oğlum… Otuz yıl oldu lan.
Daha fazla uzatmadan, bugün itibariyle Almanya’da satışa sunulan, dolayısıyla da piyasaya çıkmış olan “Endgame”e gelelim (haydi birlikte gelelim). “Endgame” iyi bir albüm. Eli yüzü düzgün, yeterince yaratıcı rif, vokal melodisi, müzisyenlik ve taze fikir barındıran, şahsen 1994′te çıkan “Youthanasia”dan beri çıkan en iyi MEGADETH albümü olarak gösterebileceğim bir albüm. “Cryptic Writings”le kıyaslanabilir, kişiden kişiye değişen bir sonuç elde edilebilir. Bence “Endgame” daha “MEGADETH” bir albüm.
Devam edelim. “Rust in Peace” ve “Countdown to Extinction” gibi klasikler yaratmış bir insan olan Mustaine, doğal olarak “Endgame” için “hayatımda yaptığım en iyi albüm” diyor son röportajlarında. Olabilir, bunun aksini diyecek, hatta albüm çıkışı öncesinde böyle bir yorum yapma gereği duymayacak tek bir grup yoktur dünyada. Ama adı geçen albümler düşünüldüğünde, böyle iddialı çıkışlar albümün değerini azaltmaktan öteye gitmiyor, zira insanları, hiç niyetleri olmasa dahi bir karşılaştırma yapmaya itmiş oluyorsunuz. Yine de yırtıyor Mustaine. Birazdan.
“Chris Broderick bu gruba giren tartışmasız en iyi gitarist” dedi Mustaine bir röportajında. Teknik olarak öyle evet. Friedman’ın ne yaparsa yapsın çalamayacağı şeyler yapabiliyor Broderick. Cidden olağanüstü hızlı ve teknik bir gitarist. Ancak bir gitaristin iyilik ölçütü yalnızca çok deli solo atabilmesi mi acaba? İkisi de farklı anlamlarda pek çok takdir edilesi yönü olan gitaristler, ancak Dave ne yaparsa yapsın, MEGADETH gitaristi dendiğinde bundan 50 yıl sonra bile akla ilk olarak Marty gelecektir. Chris’i de beste yeteneği gelişmemiş olsa da gitarist olarak severim, ancak Mustaine Friedman ikilisi birlikte thrash metal, onu bırak metal tarihini değiştirecek albümler, şarkılar yaptılar ve… Ve’si de yok. Friedman lan işte. Tornado of Souls, Hangar 18, Youthanasia; daha ne diyeyim.
“Yine de yırtıyor Mustaine” kısmına gelelim. Mustaine albümü ne kadar överse övsün, grup üyelerini ne kadar öne çıkarmaya çalıştıkça çalışsın, “Endgame”in değerini düşürmeyi beceremiyor. Çünkü albüm hakikaten iyi. Bir kere Andy Sneap (sav) var olayın içinde. Krem peynir gibi, karamelli dondurma gibi bir sound vermiş albüme. Enstrümanlar öylesine dengeli, basılan her nota öylesine tertemiz ki, sevdikçe sevesim geliyor. Sırf sound’dan dolayı, çalan müziği öpmek istiyorum yahu nasıl bir şey bu (ya da ben nasıl bir şeyim).
Şarkılar fazla bir deneyselliğe kaçmadan, bir MEGADETH albümü nasıl olmalıysa o yönde şekillendiriyor albümü. “Rust in Peace” öykünmeli gaz thrash esintilerinden, oldschool havası ve “Countdown to Extinction” ruhu barındıran parçalara, her şarkı MEGADETH gibi. MEGADETH’in başka bir şey olmaya çalışmamasını görmek bile güzel bir şey. Tıpkı sırf bu yüzden, kendinden başka bir şey olmaya çalışmaması yüzünden daha olumlu karşılanan “Death Magnetic” gibi.
Basçı Lomenzo ve konser performanslarını çok yavan bulduğum Drover, özellikle üstünde durulası bir performans sergilemişler. Bas gitarın sesinin bir hayli yüksek oluşu, albümü daha bir canlı kılmış (üç rekat canlı kılmak), Drover da Mustaine’in kendisi için yazdıklarını gayet iyi çalmış. Diğer yandan, albüm öncesi vokal konusunda, artık ders midir, öneri midir bir şeyler aldığını söyleyen Mustaine’in sesi de kulağa gayet hoş geliyor. “Özellikle konserlerde benden hiç duymadığınız sesler duymaya hazır olun” diyor Mustaine.
Gitar konusuna ayrı bir, hatta iki paragraf açmak istiyorum. Şu an yazmakta olduğum ilk paragraf olsun mesela, bir de ikincisini yapalım aşağıya.
Metal dünyasının tartışmasız en iyi ritim gitaristlerinden olan Dave Mustaine ve gitar denen aleti göbek deliğiyle bile çalabilen hayvan çocuğu Chris Broderick, çok nefis, böyle nasıl desem şerbet gibi, lokum gibi bir uyum yakalamışlar. Konserlerde muhakkak ki daha iyi anlaşılacak olan bu durum, “Endgame”i “Endgame” yapan en belki de önemli unsur. Hızlı oldukları kadar melodik ve yaratıcı da olan bir sürü solo yazan Broderick ve bu soloların arkasında kendilerini hiç kaybettirmeyen yırtıcı Mustaine rifleriyle, özlenen MEGADETH havası yaratılmış olmuş.
Şöyle birkaç yorum okuduğumda, albümdeki her şarkının birileri tarafından favori gösterildiğini gördüm ki, bu da “Endgame”in olmuş bir albüm olduğunu anlamak adına yeterli gibi. Kırk beş dakikalık süresi boyunca, “şu şarkı da ne bayıkmış yahu geçeyim bir sonrakini dinleyeyim” dediğiniz bir şarkı olmadığı gibi, bazı nakaratlar için “biraz daha tekrar etseydiniz ya doyamadım” dediğim dahi oldu. Yırtıcı kısımlar, melodik kısımlar, daha rock ‘n roll kısımlar ve tam gözünün ortasına vurması amacıyla yazılmış sert kısımlar gerçekten çok iyi dengelenmiş ve bu sayede her şarkı kulağa taptaze geliyor. Hiç şarkı adı verme… yok aslında bir tane vereceğim az sonra mecburen, şarkı listesi açıklandığında isminden dolayı “eyvah” dedirten The Hardest Part of Letting Go… Sealed With a Kiss (aha verdim) dahi, hiç beklendiği gibi A Tout Le Monde çakması bir sevgi seli değil, gayet bilinçli ve bu işteki tecrübesinin sınırları belirsiz bir üstaddan (ıyk…) geldiğini belli eden bir şarkı. Şahsen beğenmediğim parça olmadığı gibi, hastası olduğum, ayılıp bayıldığım şarkılar da var. Hatta daha ileri gidip, buradaki bazı şarkıların “Youthanasia”daki bazı şarkılardan iyi olduklarını bile söyleyebilirim. Ancak “Endgame” “Youthanasia”dan iyi değil; o kadar da coşmayalım.
Sadede geldiğimizde, son dönemdeki tüm röportaj ve demeçlerini okuduğum/izlediğim Mustaine üstünden kısa bir analiz yapma niyetindeyim. Daha bugün (09.09.09) kendi sitesine yaptığı uzun açıklamanın final kısmında “Endgame”in Amerika’da beğenilmesini çok ama çok istediğini söylüyor Dave. Satış açısından devasa rakamlar beklemiyorum, ancak takdir edilmesi benim için çok önemli diyor. O böyle dese de, eminim satışlar konusunda da çok heyecanlı. LAMB OF GOD, TRIVIUM gibi yeni nesil grupların ilk haftalarında çok çok iyi satan albümlerini de görünce, metal müziğe bugünkü şeklini veren gruplardan biri olup da bunca yıl sonra, üstelik de bu kadar inandığı bir albümün ne kadar talep göreceğini eminim o da çok merak ediyordur. Şahsen “Endgame”in LAMB OF GOD – “Wrath”ın ilk haftasında 68.000 satıp Billboard listesine ikinci sıradan girmesi gibi çılgın bir şey yapacağını sanmıyorum, ancak üzerinde çok emek harcandığı belli bu albüm komik sayılarda satarsa da cidden üzülürüm. Roadrunner son üç, dört aydır manyak bir promosyon yapıyor ve umarım bir şekilde emeklerinin karşılığını alırlar.
Son paragrafta da tek cümlelik bir METALLICA mı MEGADETH mi yorumuyla olaya nokta koyalım. “Death Magnetic” yazısında da dediğim gibi, “‘Death Magnetic’i ilk üç dinlemede çok iyi, sonraki dört beş dinlemede iyi, sonraki dinlemelerde de çok iyi şarkıları olan ortalama üstü, ama iyiye daha yakın bir albüm olarak…” bulmuştum.
“Endgame”de ise süreç tam tersi gelişti. İlk birkaç dinlemede çok iyi şarkıları olan ortalama üstü, ama iyiye daha yakın bir albüm olarak algıladığım “Endgame”, sonraki her dinlemeyle birlikte bana sandığımdan çok daha fazlasını barındırdığını gösteren bir albüm olarak karşıma çıktı.
Sonuçta “Endgame” mi daha iyi, “Death Magnetic” mi?
Kadro Dave Mustaine - Gitar, vokal
Chris Broderick - Gitar
James LoMenzo - Bas
Shawn Drover - Davul
Şarkılar 01. Dialect Of Chaos
02. This Day We Fight!
03. 44 Minutes
04. 1,320
05. Bite The Hand
06. Bodies
07. Endgame
08. The Hardest Part Of Letting Go... Sealed With A Kiss
09. Headcrusher
10. How The Story Ends
11. The Right to Go Insane
death magnetic’in zorlama notalarına karşılık bu albüm dolu dolu olmuş. rust in peace’i ilk dinlediğim zaman demiştim bu mustaine değişik bir herif. ara sıra dengesizlik falan yapsa da farklı bir tarzı oldu gerçek. metallica-megadeth ekseninde müziğin progresifliği de en çok megadeth’e yakışıyor bence. yazıya binayen metallica mı megadeth mi, “death magnetic” mi “endgame” mi sorusuna cevap olarak tabii ki megadeth “endgame” demekten kendimi alamıyorum. ürün bütün açıklığıyla ortada. :)
öncelikle gayet üst düzey bir albüm olduğu ortada. yani mustaine’nin içinde keşke şurasını da şöle yapsaydık dediği bir bölüm olduğunu sanmıyorum.
ancak benim de kafama takılan 3 konu var.
1)kariyenin hiç bir bölümünde teknik bi gitarist olarak anılmamış hatta hetfield kadar teknik sahibi olmayan, zamanında ayrıldığı exodus’ta bugün büyük ihtimal kolay kolay çalamayacak olan ama metallica’ya da çok yakışan kaptan kirk’ü alemin en teknik gitaristlerin biri olan broderick ilen karşılaştırmak ne kadar doğrudur?
2)yılın albümü olmak konusunda abt’ye yine katılmıyorum. ortada wrath veya crack the skye var iken endgame onların yanında biraz zayıf kalmakta. özellikle de crak the skye mükemmel bi albüm. wrath da harika ama crack the skye bambaşka. endgame efsane bir grubun yaptığı iyi bir albüm iken crack the skye tek başına efsane bir albüm konumunda şimdiden.
3)end game nam albümün death magnetic’ten daha olması konusunda ise death magnetic’in daha iyi olduğunu düşünüyorum ben şahsen. bunda aşırı derecedeki metallica hayrınlığımın payı da olabilir tabi. bence 10 üzerinden 9 puanlık bir albüm death magnetic.
son olarak albüm için kişisel notum 10 üzerinden 8 puan. şarkı olark ise the hardest part of letting go… sealed with a kiss ve headcrusher bence diğerlerinden biraz ayrılmakta. ha bide dialectic chaos var.
Bir albümde zorlama nota nedir zorlama olmayan nota nedir, beste doğal bir şekilde nasıl gelişir, nasıl sunni yollardan elde edilir merak ediyorum ben, birisi aydınlatsın :)
Açıkçası bu kadar promosyon ve tanıtım sonucunda böyle bir albümün geleceğini bekliyordum artık Megadeth üstündeki ölü toprağını atmalıydı ve kanımca attılarda (Death Magnetic’in çıkmasının bunda etkisi büyük tabii) . Albümde Chris’in etkileri hemen hissediliyor Dave’i olumlu bir biçimde etkilemiş bence eleman. Neden veya nerden çıkardın bunu diyebilirsiniz . Nedeni ise Megadeth’in hiç bir albümünde bu kadar çift gitar armonisi göremedik hakkaten çift gitar uyumu göze çarpıyor bu açıdan Chris’e takdirlerimi sunuyorum burdan bir nebzede olsa Dave’in eksenini değiştirebilmeyi başarmış . Albümü baştan sona 1 kez dinledim ilk 3 şarkının gazından sonra geriye kalan parçalar biraz tek düze gibi geldi ama dinledikçe oturacağı kanısındayım. Ayrıca aliihsan arkadaşım death magnetic albümünde solo , riff ve benzeri şeyleri pek göremedim ben bence endgame ile karşılaştırılmamalı bile çünkü tarzlar farklı :)
Albüm benim için Megadeth’in vasat albümlerinden yukarıda değil açıkçası. Birisinin Dave Mustaine’i sarsıp, “birader şarkı yazardın eskiden sen, Sam Totman’la falan mı takılıyorsun bu aralar?” demesi lazım. 11 şarkıdan sonra akılda kalıcılığını koruyan tek şey albümün ilk şarkısı Dialectic Chaos’sa, bana göre birşeyler baya baya yanlış gitmiş demektir. Hele Head Crusher’ı ilk single olarak piyasaya çıkarmak da nedir ya? Bu şarkıyla mı fethetmeyi planlıyor Billboard listesini?
death magnetic te bol bol solo riff falan var yani. ama bi yerde haklısın iki albümün olayı farklı birbirinden. sadece megadet ilen metallice birer yıl aryla albüm çıkardıkları için böle bi karşılaştırma oldu aslında.
Açıkçası albümü 4 -5 defa açıp tamamiyle dinledim ama bana istediğimi veremedi.Hani insan albümü açar dinler,işte budur der ya işte bende böyle birşey olmadı.Tabi seven sever,sevmeyen sevmez bu da gayet doğaldır.Dave’nin vokallerini beğenmediğimi belirtmek istiyorum, bol bol solo riff olabilir. Sololar bolca var ama bana sıkıcı geldi.Umarım ileriki günlerde albüme alışırım,ama alışacağımı sanmıyorum.
Her şarkının belli bi yerini seviyorum bu albümde, ama The “Hardest Part Of Letting Go… Sealed With A Kiss” nasıl bir şey olmuş arkadaş ya. Kötü zamanımda dinlesem ağlayabilirim bile. Girişteki enstrümental Dialectic Chaos da şahane olmuş bence. Bite The Hand That Feeds bence çok başarılı parça olmuş. Megadeth’in şu zamanda çıkarabileceği en iyi albüm en fazla bu kadar olabilir heralde; çünkü daha iyisini beklemiyordum. Ayrıca Dave’in vokalini Headcrusher’ın sonunda bi yerde “haşa!” Warrel Dane’e benzeten yok mu yahu? :) The Conjuring in başlarında da benzetiyodum ben. O değil de headcrusher (spirit crusher), bite the hand (bite the pain) hmm…
Ahmet saraçoğlu,dave herhalde bu sözleri kafası güzelken söylemiş.Ulan yaşın 48 olmuş,hala bıdı bıdı yapıyorsun ayıp be. Çok iyi bir albüm yapmışta,üstüne bu sözleri söylüyor,gerçi bu dave’nin her zaman ki sözleri. Bazı megadeth fanlarına da şaşırıyorum rip’ten sonra en iyi albüm ilan ediyorlar bu albümü.
neden sürekli “mükemmel” olan şeyleri kötü eleştiriyosunuz ki. death magnetic de endgame de muhteşem ötesi albümler. bazı gruplar vardır. hiç bir şarkıları kötü olmaz. mesela load reload albümleri de mükemmel ama inanılmaz bir önyargıyla dinliyosunuz. ayrıca endgame de united abomanitons da mükemmel albümler :P sadece risk albümü “vasatça” oda genel olarak iyi albüm (crush em şarkısı ve klibi dışında ne rezalet bi klip ve introdur ya :D)
Bir de bazı megadeth hayranlarında şu var aynı metallica hayranlarında olduğu gibi.Albümü beğenmeyenlere ”dave gibi” aptal diyebiliyorlar. Bu albümü 10 üzerinden 2 bile veremem ben,kimse mükemmel görmesin bu albümü.Bu albümün neresi mükemmel onu soruyum peki,sakın yaratıcı riffler,mükemmel sololar,dave’nin sesi deme..
Sadece This Day We Fight! adlı parça yeter Death Magnetic’e. Death Magnetic’te bütünlük yok bütünlük. Yukarıda biri demiş zaten “Metallica’ya hayranlığımdan dolayı Death Magnetic iyi” diye.
ilk dinlediğimde berbat geldi. sonraki dinleyişlerimde de berbattı hala. nedeni ise şuana kadar dave’in en kötü vokal performansı. adamda sesden eser kalmamış. nerde o eski deli oğlan dave nerde?…
@Blakkheim, tamam iyi gitaristtir zamanında çok iyi partisyonlar inşa etmişliği de vardır da mustaine en iyi zamanın da bile vasatı bulmayan bir vokaldi ki.
bence de vokal konusunda çağ atlamış dave baba. önceki hiçbir işine benzemiyor kabul ama biraz kirli çocuksu vokalden operavari tınılara kayma var bence.
bir katılamadığım noktaysa death magnetic’İn bütün olmadığı konusu. işin bencesi, endgame daha “kopuk” bir albüm. metallica, death magnetic’i yazarken masanın başına bir kere oturdu, belli bir taktik benimsedi, şarkılar aynı temel düşünceyle aynı stille yazıldı, st.anger davulları “yumuşatılıp” aynı “teneke”yle çalındı, 80′Lerdeki riff ağırlık sounda geri dönüldü, 90′ların alternatif zımbırtıları bırakılmadı ve grup böylece baştan sona tüm bir albüm çıkardı. ama dönüp endgame’e bakıyorum, dave mustaine united’ı yazarken kotarmış bir kısmını. misal, bodies ve right to go insane. united döneminde bodies left behind ve nothing left to choose ismiyle anılıp united’e girebilitesi olan parçalardandılar. bunun yanında, this day we fight gibi so far so good’a koy sırıtmaz bir şarkının olduğu albümde the hardest part gibi grubun bilhassa 2000′ler de kotardığı albümlere yakın bir şarkı var. onu da koy world needs’e bana mısın demez. tabi buna ağır ilerleyen “thrash” şarkıları bite the hand, 44 minutes’ü de eklemek lazım.
tek soru: megadeth mi döver, metallica mı?
tek cevap: dave mustaine döver. hem james hetfield’In göbeği var:)
Dave’in sesi kötüdür evet. Meselam Johan Liiva’nın da sesi kötüdür, lakin ben o kötü vokale hastayım. Dave’de de durum böyle. Müziğe ayrı bir ruh katıyor o kötü vokal. Hastasıyım.
@like fire, “Johan Liiva”‘ya haksızlık etmişsin bence. duyduğum en iyi brutal sesleri çıkaran adamdır. dave’in vokalinin bir kimliği olduğu doğrudur da iyi midir? evet demek için çok ciddi fan olmak lazım.
işte metallica’nın death magnetic ile yapmaya çalışıp yapamadığını kısmen de olsa başarabilmiş bir albüm.
rip albümü kafada tutularak yazıldığı hayvan gibi belli, hele endgame şarkısında bu his iyice tavan yapıyor, yüzünüze bir gülümseme yerleşiyor. ama davul ve bas bölümleri o klasik kadronun kalitesini yakalayamadığından ve arada “44 minutes, headcrusher, bite the hand that feeds” gibi doldurma şarkılar olmasından mütevellit oturup sakinleşiyorsunuz.
chris broderick gibi bir yeteneğin kullanılabilmesi, eski güzel günleri akılda tutarken serbest takılabilmek (mustaine’in en önemli özelliklerinden) ve süre olayının bokunun çıkarılmayıp thrash/heavy metal’in optimum uzunluğu olan 40 dakika civarında bırakılmasıyla, albüm kendini dinletiyor.
ama baştan sona giderken illa ki şarkı atladığımdan dolayı 7 alıyor.
“Megadeth’in “Risk”e[kendi fikrim "cryptic writings"] kadar olan kısmını çocuğum gibi severim. Mustaine’i de severim. Ama bu onun gerçek bir lavuk olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Zamanında, sadece satanist söylemleri olduğu gerekçesiyle DISSECTION ve ROTTING CHRIST’ı kendisinin de yer aldığı festivallerin kadrosundan çıkarttıracak kadar küçülen Mustaine, sonrasında tanrıyla kanka olup onun ağzından konuşmaya da başlayınca, kaybedilen değerlerimiz listesinde kendine ön sıradan yer bulmuştu.”
Bence bu da gayet yerinde bir deyv kritiği olmuş.
death magnetic olsun endgame olsun ilaç gibi geldi bize resmen. ikisinide hala severek (hatta coşarak) dinliyorum. bu albümden sanırım 1,320′yi pek seven yok, benim favorim o.
Bu albüm bu kadar iyi mi yoksa 5-6 kişi cookieleri silip silip abanıyor mu anlamadım.
Karşılaştırmak için Master of Puppets kritiğini açmıştım ki, puanını 4 küsür görünce anladım olayı. Megadeth Squad basmış sitemizi.
yorumlardada biri demiş marty soloyu hissediyor diye.ulan adamı övmek için götten bahane uydurmakta bu kadar olur.çalmasını beceremiyor sonra soloyu hissediyor. hassiktir diyorum sayın seyirciler!’
@Gijo, Marty Friedman daha kirli bir teknik ile çaldığı için daha amatörce ve daha ruh ile çalınmış gibi geliyor kulağa onu anlatmaya çalışmış adam bence. Bir de çalamıyor dediğin adamın Rust In Piece’de kütür kütür sololar yazması falan…Soundunu seversin sevmezsin o ayrı da, beceremiyor değil merak etme.
@Gijo, adam haklı, broderick teknik olarak 10 marty eder, aynı şekilde muhammed suiçmez teknik olarak 10 chuck shuldiner eder, anlamıyom yaratıcı olan aynı zamanda nası daha iyi gitarist olabiliyo, 100 mikael akerfeldt de 1 tane petrucci eder teknik olarak…
@Berker İlhan, o yorumuda videonun en iyi yorumu seçilmiş 62 oyla.
hayatımda gördüğüm en abartılmış gitarist martydir.overrated şeylerede kıl olurum.bir adamın stüdyo performansı iyi ama canlı performanı boktansa ben ondan şüphe ederim.chris broderick on kat daha üstün ondan.ama chris broderick sonradan geldi ya istersen allah gibi çalsın gene eleştirilir.metali satıp japon popu yapan adamın gitaristliğine ….yım.şerefsiz popüler kültür yalakası.
@Gijo, ya Chris’e oranla kötü bir gitarist tabii ama yine de bir zamanlar yaptıkları işler hakikaten iyi.. ha şimdiye bakarsak adamın dinlediği müzik tarzı değişmiş bunu kendi söylüyor , durmaksızın japon ezgileri dinliyorum diyor.. bu da ister istemez yaptığı müziğe yansıyor :) geçen pazartesi geldiler dinledik gayet iyiydi :) ama müzikal anlamda zevki değişmiş olsa da benim kökenim punk rock ve metal diyor kendisi.
@Berker İlhan, ben de açıkçası Marty nin pek tarzını sevmem ama gerçekten çok güzel sololar yazabildiği de yadsınamaz bir gerçektir.Örneğin Tornado of Soul un solosunu kaydettikleri zaman Dave Marty nin yanına gelmiş ve hiçbir şey demeden elini sıkmıştır.Eğer Dave Mustaine gibi kompleksli bir adam bile Marty i taktir ediyorsa Marty iyi bir gitaristtir
albümü çoooookça dinledikten sonra favorimin how the story ends olduğunu anladım. solosu falan muhteşem. endgame’i endgame yapan şarkılardan. onun dışında bir de right to go insane çok iyi. 4 4 lük bir albüm bence. umarım bir daha ki albüm endgame’i sollar da ağzım açık dinlerim
@Rotten Angel, yok yahu zaten öyle illuminati ile yakından ilgilenen birisi değilim pek. ayrıca megadeth’in hiç ilgisi olacağını da düşünmedim şu ana kadar, gerçi mustaine şu sıralar çoğu şarkısında new world order gibi kavramlar kullansa da
İlk 4 ve son 4 şarkıyı beğendim. Albüm genel olarak iyi ve orta derecede şarkılar barındırıyor. Ama müthiş bir albüm değil, sadece iyi bir albüm. Youthanasia ile kıyaslanamaz ama Cryptic writings ve The system has failed ( ki bence endgame daha iyi) kıyaslanabilir.
Albümdeki favori parçam dialectic chaos, SFSGSW’daki into the lungs of hell’i andırıyor ve this day we fight’a çok güzel bağlanmış.
Chris Broderick’e gelirsek çok hızlı ve teknik ama akılda kalıcı herhangi bir solo yok. Bana göre albümün en büyük eksiklerinden biri de bu. 10 üzerinden 7,5 luk bir albüm.
Daha çok Death Magnetic ve Metallica’yı nasıl Megadeth’in arka planına atarım yazısı olmuş. Death Magnetic’den daha iyi değil bence. Ne kadar dinlerseniz dinleyin Death Magnetic’i orjinalliğini kaybetmeyecektir, tabi And Justice For All ile arasındaki bağı kavrayınca.
İki albümü de çocuğunuz gibi sevip bağrınıza basamıyorsunuz, illa popüler olana b.k atmadan rahat edemeyeceksiniz yahu. Bunun adına kıyaslama demeyin sonra bi de pişkin pişkin, komik oluyor.
“bodies” in orta kısmı çok ama çok başka güzel. (01.50′de başlayan kısmı kastediyorum). tam ara dönem (countdown-youth-cryptic) melodik megadeth klasiği(benzetmem öeh oldu biraz kabul).
son yıllarda görece kötü albümler yapsalar da her albümde mutlaka başyapıt bi melodi yaratıyor dave başgan.
Loading ...
Yazılan her satıra imzamı atarım. Kesinlikle albümün özeti budur.
2009′un en iyi albümü olmaya aday bi albüm. Hammett dinlesin ve bıraksın şu wah pedalını.
bu arada rust in peace signature dean gitar ne harika bişeymiş öyle.
death magnetic’in zorlama notalarına karşılık bu albüm dolu dolu olmuş. rust in peace’i ilk dinlediğim zaman demiştim bu mustaine değişik bir herif. ara sıra dengesizlik falan yapsa da farklı bir tarzı oldu gerçek. metallica-megadeth ekseninde müziğin progresifliği de en çok megadeth’e yakışıyor bence. yazıya binayen metallica mı megadeth mi, “death magnetic” mi “endgame” mi sorusuna cevap olarak tabii ki megadeth “endgame” demekten kendimi alamıyorum. ürün bütün açıklığıyla ortada. :)
öncelikle gayet üst düzey bir albüm olduğu ortada. yani mustaine’nin içinde keşke şurasını da şöle yapsaydık dediği bir bölüm olduğunu sanmıyorum.
ancak benim de kafama takılan 3 konu var.
1)kariyenin hiç bir bölümünde teknik bi gitarist olarak anılmamış hatta hetfield kadar teknik sahibi olmayan, zamanında ayrıldığı exodus’ta bugün büyük ihtimal kolay kolay çalamayacak olan ama metallica’ya da çok yakışan kaptan kirk’ü alemin en teknik gitaristlerin biri olan broderick ilen karşılaştırmak ne kadar doğrudur?
2)yılın albümü olmak konusunda abt’ye yine katılmıyorum. ortada wrath veya crack the skye var iken endgame onların yanında biraz zayıf kalmakta. özellikle de crak the skye mükemmel bi albüm. wrath da harika ama crack the skye bambaşka. endgame efsane bir grubun yaptığı iyi bir albüm iken crack the skye tek başına efsane bir albüm konumunda şimdiden.
3)end game nam albümün death magnetic’ten daha olması konusunda ise death magnetic’in daha iyi olduğunu düşünüyorum ben şahsen. bunda aşırı derecedeki metallica hayrınlığımın payı da olabilir tabi. bence 10 üzerinden 9 puanlık bir albüm death magnetic.
son olarak albüm için kişisel notum 10 üzerinden 8 puan. şarkı olark ise the hardest part of letting go… sealed with a kiss ve headcrusher bence diğerlerinden biraz ayrılmakta. ha bide dialectic chaos var.
Bir albümde zorlama nota nedir zorlama olmayan nota nedir, beste doğal bir şekilde nasıl gelişir, nasıl sunni yollardan elde edilir merak ediyorum ben, birisi aydınlatsın :)
Açıkçası bu kadar promosyon ve tanıtım sonucunda böyle bir albümün geleceğini bekliyordum artık Megadeth üstündeki ölü toprağını atmalıydı ve kanımca attılarda (Death Magnetic’in çıkmasının bunda etkisi büyük tabii) . Albümde Chris’in etkileri hemen hissediliyor Dave’i olumlu bir biçimde etkilemiş bence eleman. Neden veya nerden çıkardın bunu diyebilirsiniz . Nedeni ise Megadeth’in hiç bir albümünde bu kadar çift gitar armonisi göremedik hakkaten çift gitar uyumu göze çarpıyor bu açıdan Chris’e takdirlerimi sunuyorum burdan bir nebzede olsa Dave’in eksenini değiştirebilmeyi başarmış . Albümü baştan sona 1 kez dinledim ilk 3 şarkının gazından sonra geriye kalan parçalar biraz tek düze gibi geldi ama dinledikçe oturacağı kanısındayım. Ayrıca aliihsan arkadaşım death magnetic albümünde solo , riff ve benzeri şeyleri pek göremedim ben bence endgame ile karşılaştırılmamalı bile çünkü tarzlar farklı :)
@ Berker İ.
tam senin yorumunu okurken the end of the line ın solosu çalıyodu, ne diyeceğimi bilemedim :)
Albüm benim için Megadeth’in vasat albümlerinden yukarıda değil açıkçası. Birisinin Dave Mustaine’i sarsıp, “birader şarkı yazardın eskiden sen, Sam Totman’la falan mı takılıyorsun bu aralar?” demesi lazım. 11 şarkıdan sonra akılda kalıcılığını koruyan tek şey albümün ilk şarkısı Dialectic Chaos’sa, bana göre birşeyler baya baya yanlış gitmiş demektir. Hele Head Crusher’ı ilk single olarak piyasaya çıkarmak da nedir ya? Bu şarkıyla mı fethetmeyi planlıyor Billboard listesini?
bence de head crusher albümdeki en geri plandaki parça. ondan önce klip çekilecek en az 4-5 şarkı var.
@aliihsan Yani ne demek istedin ? :D
death magnetic te bol bol solo riff falan var yani. ama bi yerde haklısın iki albümün olayı farklı birbirinden. sadece megadet ilen metallice birer yıl aryla albüm çıkardıkları için böle bi karşılaştırma oldu aslında.
Açıkçası albümü 4 -5 defa açıp tamamiyle dinledim ama bana istediğimi veremedi.Hani insan albümü açar dinler,işte budur der ya işte bende böyle birşey olmadı.Tabi seven sever,sevmeyen sevmez bu da gayet doğaldır.Dave’nin vokallerini beğenmediğimi belirtmek istiyorum, bol bol solo riff olabilir. Sololar bolca var ama bana sıkıcı geldi.Umarım ileriki günlerde albüme alışırım,ama alışacağımı sanmıyorum.
Dün bi açıklamasında “Endgame’e kötü diyen herkes beynini aldırmış birer andavaldır” kelamından bi şey dedi Mustaine (“Cotton-headed brain donor”). :)
Ya nası zopa arsızı bi insansın Dave.
20.04.2012
Haklı. Th1rT3en adlı ucubeden sonra Endgame’in güzelliğini bir kez daha anladım. Taş gibi albüm taşşşşşş
Her şarkının belli bi yerini seviyorum bu albümde, ama The “Hardest Part Of Letting Go… Sealed With A Kiss” nasıl bir şey olmuş arkadaş ya. Kötü zamanımda dinlesem ağlayabilirim bile. Girişteki enstrümental Dialectic Chaos da şahane olmuş bence. Bite The Hand That Feeds bence çok başarılı parça olmuş. Megadeth’in şu zamanda çıkarabileceği en iyi albüm en fazla bu kadar olabilir heralde; çünkü daha iyisini beklemiyordum. Ayrıca Dave’in vokalini Headcrusher’ın sonunda bi yerde “haşa!” Warrel Dane’e benzeten yok mu yahu? :) The Conjuring in başlarında da benzetiyodum ben. O değil de headcrusher (spirit crusher), bite the hand (bite the pain) hmm…
Ahmet saraçoğlu,dave herhalde bu sözleri kafası güzelken söylemiş.Ulan yaşın 48 olmuş,hala bıdı bıdı yapıyorsun ayıp be. Çok iyi bir albüm yapmışta,üstüne bu sözleri söylüyor,gerçi bu dave’nin her zaman ki sözleri. Bazı megadeth fanlarına da şaşırıyorum rip’ten sonra en iyi albüm ilan ediyorlar bu albümü.
İlginç…
neden sürekli “mükemmel” olan şeyleri kötü eleştiriyosunuz ki. death magnetic de endgame de muhteşem ötesi albümler. bazı gruplar vardır. hiç bir şarkıları kötü olmaz. mesela load reload albümleri de mükemmel ama inanılmaz bir önyargıyla dinliyosunuz. ayrıca endgame de united abomanitons da mükemmel albümler :P sadece risk albümü “vasatça” oda genel olarak iyi albüm (crush em şarkısı ve klibi dışında ne rezalet bi klip ve introdur ya :D)
sen neden bu albümleri “mükemmel” bulmayanları eleştiriyorsan o yüzden…
Bir de bazı megadeth hayranlarında şu var aynı metallica hayranlarında olduğu gibi.Albümü beğenmeyenlere ”dave gibi” aptal diyebiliyorlar. Bu albümü 10 üzerinden 2 bile veremem ben,kimse mükemmel görmesin bu albümü.Bu albümün neresi mükemmel onu soruyum peki,sakın yaratıcı riffler,mükemmel sololar,dave’nin sesi deme..
Sadece This Day We Fight! adlı parça yeter Death Magnetic’e. Death Magnetic’te bütünlük yok bütünlük. Yukarıda biri demiş zaten “Metallica’ya hayranlığımdan dolayı Death Magnetic iyi” diye.
ilk dinlediğimde berbat geldi. sonraki dinleyişlerimde de berbattı hala. nedeni ise şuana kadar dave’in en kötü vokal performansı. adamda sesden eser kalmamış. nerde o eski deli oğlan dave nerde?…
Dave’de de ses kalmamışsa James atsın kendini camdan aşağı.
28.07.2011
@Blakkheim, tamam iyi gitaristtir zamanında çok iyi partisyonlar inşa etmişliği de vardır da mustaine en iyi zamanın da bile vasatı bulmayan bir vokaldi ki.
dave’de ses mi vardı ki?!
(…ve ortalık karışır eheh)
bence de vokal konusunda çağ atlamış dave baba. önceki hiçbir işine benzemiyor kabul ama biraz kirli çocuksu vokalden operavari tınılara kayma var bence.
bir katılamadığım noktaysa death magnetic’İn bütün olmadığı konusu. işin bencesi, endgame daha “kopuk” bir albüm. metallica, death magnetic’i yazarken masanın başına bir kere oturdu, belli bir taktik benimsedi, şarkılar aynı temel düşünceyle aynı stille yazıldı, st.anger davulları “yumuşatılıp” aynı “teneke”yle çalındı, 80′Lerdeki riff ağırlık sounda geri dönüldü, 90′ların alternatif zımbırtıları bırakılmadı ve grup böylece baştan sona tüm bir albüm çıkardı. ama dönüp endgame’e bakıyorum, dave mustaine united’ı yazarken kotarmış bir kısmını. misal, bodies ve right to go insane. united döneminde bodies left behind ve nothing left to choose ismiyle anılıp united’e girebilitesi olan parçalardandılar. bunun yanında, this day we fight gibi so far so good’a koy sırıtmaz bir şarkının olduğu albümde the hardest part gibi grubun bilhassa 2000′ler de kotardığı albümlere yakın bir şarkı var. onu da koy world needs’e bana mısın demez. tabi buna ağır ilerleyen “thrash” şarkıları bite the hand, 44 minutes’ü de eklemek lazım.
tek soru: megadeth mi döver, metallica mı?
tek cevap: dave mustaine döver. hem james hetfield’In göbeği var:)
Dave’in sesi kötüdür evet. Meselam Johan Liiva’nın da sesi kötüdür, lakin ben o kötü vokale hastayım. Dave’de de durum böyle. Müziğe ayrı bir ruh katıyor o kötü vokal. Hastasıyım.
05.12.2010
@like fire, çok katılıyorum, sonuçta metal müzik. kirli ve kötü ses daha çok yakışıyor bence. ne o temiz temiz sesler ibne gibin?
28.07.2011
@like fire, “Johan Liiva”‘ya haksızlık etmişsin bence. duyduğum en iyi brutal sesleri çıkaran adamdır. dave’in vokalinin bir kimliği olduğu doğrudur da iyi midir? evet demek için çok ciddi fan olmak lazım.
işte metallica’nın death magnetic ile yapmaya çalışıp yapamadığını kısmen de olsa başarabilmiş bir albüm.
rip albümü kafada tutularak yazıldığı hayvan gibi belli, hele endgame şarkısında bu his iyice tavan yapıyor, yüzünüze bir gülümseme yerleşiyor. ama davul ve bas bölümleri o klasik kadronun kalitesini yakalayamadığından ve arada “44 minutes, headcrusher, bite the hand that feeds” gibi doldurma şarkılar olmasından mütevellit oturup sakinleşiyorsunuz.
chris broderick gibi bir yeteneğin kullanılabilmesi, eski güzel günleri akılda tutarken serbest takılabilmek (mustaine’in en önemli özelliklerinden) ve süre olayının bokunun çıkarılmayıp thrash/heavy metal’in optimum uzunluğu olan 40 dakika civarında bırakılmasıyla, albüm kendini dinletiyor.
ama baştan sona giderken illa ki şarkı atladığımdan dolayı 7 alıyor.
“Megadeth’in “Risk”e[kendi fikrim "cryptic writings"] kadar olan kısmını çocuğum gibi severim. Mustaine’i de severim. Ama bu onun gerçek bir lavuk olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Zamanında, sadece satanist söylemleri olduğu gerekçesiyle DISSECTION ve ROTTING CHRIST’ı kendisinin de yer aldığı festivallerin kadrosundan çıkarttıracak kadar küçülen Mustaine, sonrasında tanrıyla kanka olup onun ağzından konuşmaya da başlayınca, kaybedilen değerlerimiz listesinde kendine ön sıradan yer bulmuştu.”
Bence bu da gayet yerinde bir deyv kritiği olmuş.
dikkat ettimde bazı şarkı isimleri yanlış yazılmış. bodies ve bite the hand diye olacak.
23.03.2011
@Chuck Reis, sağol düzelttim.
Entry öncelikle çok iyi olmuş.
“Özellikle konserlerde benden hiç duymadığınız sesler duymaya hazır olun” diyor Mustaine.
evet son 1.5 senedir harika (!) sesler duyuyoruz Dave babadan
ilk şarkıdan son şarkıya kadar usta işi.
10 puanı sadece düşük olan albüm notlarını yukarı çekmek için bastığımdan puanım dohuz
death magnetic olsun endgame olsun ilaç gibi geldi bize resmen. ikisinide hala severek (hatta coşarak) dinliyorum. bu albümden sanırım 1,320′yi pek seven yok, benim favorim o.
10.05.2011
benimde favorim 1,320. bu kadar güzel şarkıya bu kadar sikik ismi layık göre dave’e selam ederim.
Bu albüm bu kadar iyi mi yoksa 5-6 kişi cookieleri silip silip abanıyor mu anlamadım.
Karşılaştırmak için Master of Puppets kritiğini açmıştım ki, puanını 4 küsür görünce anladım olayı. Megadeth Squad basmış sitemizi.
dave diyorya chris broderick çalıştığım en iyi gitarist diye.sonuna kadar haklı; http://www.youtube.com/watch?v=tJ-znZwFLIY
yorumlardada biri demiş marty soloyu hissediyor diye.ulan adamı övmek için götten bahane uydurmakta bu kadar olur.çalmasını beceremiyor sonra soloyu hissediyor. hassiktir diyorum sayın seyirciler!’
27.05.2011
@Gijo, Marty Friedman daha kirli bir teknik ile çaldığı için daha amatörce ve daha ruh ile çalınmış gibi geliyor kulağa onu anlatmaya çalışmış adam bence. Bir de çalamıyor dediğin adamın Rust In Piece’de kütür kütür sololar yazması falan…Soundunu seversin sevmezsin o ayrı da, beceremiyor değil merak etme.
27.05.2011
@Gijo, Marty his bakımından en zayıflar arasındadır aslında kim demişse sıçmış :D
17.07.2011
@Gijo, adam haklı, broderick teknik olarak 10 marty eder, aynı şekilde muhammed suiçmez teknik olarak 10 chuck shuldiner eder, anlamıyom yaratıcı olan aynı zamanda nası daha iyi gitarist olabiliyo, 100 mikael akerfeldt de 1 tane petrucci eder teknik olarak…
17.07.2011
@blackroseimmortal, burdan yola çıkarsak bir steve vai kaç kirk hammett eder ?
17.07.2011
@heat, 10 kirk hammett 1 steve vai eder
@Berker İlhan, o yorumuda videonun en iyi yorumu seçilmiş 62 oyla.
hayatımda gördüğüm en abartılmış gitarist martydir.overrated şeylerede kıl olurum.bir adamın stüdyo performansı iyi ama canlı performanı boktansa ben ondan şüphe ederim.chris broderick on kat daha üstün ondan.ama chris broderick sonradan geldi ya istersen allah gibi çalsın gene eleştirilir.metali satıp japon popu yapan adamın gitaristliğine ….yım.şerefsiz popüler kültür yalakası.
28.05.2011
@Gijo, ya Chris’e oranla kötü bir gitarist tabii ama yine de bir zamanlar yaptıkları işler hakikaten iyi.. ha şimdiye bakarsak adamın dinlediği müzik tarzı değişmiş bunu kendi söylüyor , durmaksızın japon ezgileri dinliyorum diyor.. bu da ister istemez yaptığı müziğe yansıyor :) geçen pazartesi geldiler dinledik gayet iyiydi :) ama müzikal anlamda zevki değişmiş olsa da benim kökenim punk rock ve metal diyor kendisi.
31.05.2011
@Berker İlhan, ben de açıkçası Marty nin pek tarzını sevmem ama gerçekten çok güzel sololar yazabildiği de yadsınamaz bir gerçektir.Örneğin Tornado of Soul un solosunu kaydettikleri zaman Dave Marty nin yanına gelmiş ve hiçbir şey demeden elini sıkmıştır.Eğer Dave Mustaine gibi kompleksli bir adam bile Marty i taktir ediyorsa Marty iyi bir gitaristtir
31.05.2011
@the formative years, evet biliyorum o hikayeyi, soloyu bir seferde çalabilmesinden ötürü elini sıkmış.
1 verin 1!!!
04.05.2017
@blackroseimmortal, baya mantıklı yorum
albümü çoooookça dinledikten sonra favorimin how the story ends olduğunu anladım. solosu falan muhteşem. endgame’i endgame yapan şarkılardan. onun dışında bir de right to go insane çok iyi. 4 4 lük bir albüm bence. umarım bir daha ki albüm endgame’i sollar da ağzım açık dinlerim
Yeni kadro albüme şekil vermiş çok hoş olmuş bence
1,320 parçası 2009′da yapılmış olamaz. Kesinlikle Peace Sells – So far So Good dönemleri kokuyor :D
17.07.2011
@Kıvanç, ya da mustaine kendini coverlama konusunda usta oldu. hangisi daha kötü bilemedim.
@Kıvanç zaten rifi bir hayli last rites/loved to deth’i andırıyor
RIP ve CTE’dan sonra en iyi Megadeth albumu. Sadece anlamak icin dinlemek gerekiyor. dinlemek dinlemek..
chris broderick illuminati üyesi mi lan acaba resme bak kıllandım şimdi
20.04.2012
tek gözünü soksa tamam, ama yüzünün tamamını sokmuş. yanlış alarm
21.04.2012
@Rotten Angel, yok yahu zaten öyle illuminati ile yakından ilgilenen birisi değilim pek. ayrıca megadeth’in hiç ilgisi olacağını da düşünmedim şu ana kadar, gerçi mustaine şu sıralar çoğu şarkısında new world order gibi kavramlar kullansa da
İlk 4 ve son 4 şarkıyı beğendim. Albüm genel olarak iyi ve orta derecede şarkılar barındırıyor. Ama müthiş bir albüm değil, sadece iyi bir albüm. Youthanasia ile kıyaslanamaz ama Cryptic writings ve The system has failed ( ki bence endgame daha iyi) kıyaslanabilir.
Albümdeki favori parçam dialectic chaos, SFSGSW’daki into the lungs of hell’i andırıyor ve this day we fight’a çok güzel bağlanmış.
Chris Broderick’e gelirsek çok hızlı ve teknik ama akılda kalıcı herhangi bir solo yok. Bana göre albümün en büyük eksiklerinden biri de bu. 10 üzerinden 7,5 luk bir albüm.
Daha çok Death Magnetic ve Metallica’yı nasıl Megadeth’in arka planına atarım yazısı olmuş. Death Magnetic’den daha iyi değil bence. Ne kadar dinlerseniz dinleyin Death Magnetic’i orjinalliğini kaybetmeyecektir, tabi And Justice For All ile arasındaki bağı kavrayınca.
İki albümü de çocuğunuz gibi sevip bağrınıza basamıyorsunuz, illa popüler olana b.k atmadan rahat edemeyeceksiniz yahu. Bunun adına kıyaslama demeyin sonra bi de pişkin pişkin, komik oluyor.
“bodies” in orta kısmı çok ama çok başka güzel. (01.50′de başlayan kısmı kastediyorum). tam ara dönem (countdown-youth-cryptic) melodik megadeth klasiği(benzetmem öeh oldu biraz kabul).
son yıllarda görece kötü albümler yapsalar da her albümde mutlaka başyapıt bi melodi yaratıyor dave başgan.