Ömer Kuş

Evet, yine pagan metal, yine İskandi… durun bir dakika, bu grup İngiliz! Sanki grubun nereli olduğunu bilmiyormuş gibi yaptığım bu feyk giriş cümlesinden dolayı kendimden tiksinerek yazıya bodoslama bir şekilde girmek istiyorum izninizle.

FOREFATHER, İskandinav gruplar tarafından domine edilen pagan metal sahnesinin İngiltere’deki ender temsilcilerinden biri. Bu yüzden midir bilinmez ama şu bir gerçek ki, grup hak ettiği ilginin yarısını bile görmüyor. Bir diğer sebep de grubun tanınmak adına öyle çok büyük çaba göstermemesi ve konserler açısından hiç aktif olmaması sanırım. Grubun kurucu üyelerinden Athelstan’ın söylediğine göre, kendisi tura çıkma, konser verme ve sahnede poz kesme ayaklarından hiç hoşlanmıyor ve “ohoo hiç uğraşamam valla” diyor. Adamlar “biz müziğimizi yaparız önümüze bakarız hacı, pagan metal para makinesi olma gibi bir derdimiz yok” modunda. Bu samimi tavırlarından dolayı kendilerini gerçekten tebrik ediyorum.

Grup, Athelstan ve Wulfstan nick’li iki kardeş tarafından 1997 yılında kurulmuş ve şu anki kadrosu da hâlâ aynı. Gitar, bas, vokal, hatta albümün miksajı falan, hepsini bu iki kardeş yapıyor; “Steadfast” albümüne kadar da drum machine kullanıyorlarmış. Bu albümde ise bir konuk müzisyen davulları çalmış, ne de iyi etmiş. Fakat yine de yeteri kadar etkin değil, ona sonra geleceğim. Grup ilk albümlerinde daha black metal tarzında giderken, ikinci albümden itibaren nispeten daha melodik ve epik bir yol benimsemiş, bu da FOREFATHER’ın tarzını açıklıyor bize. Müzik piyasası etiketleri çok sevdiği için kendilerine “Anglo Sakson Metal” (vay anasını) dediklerini de belirtelim.

Grup hakkındaki ön bilgiden sonra albüme gelelim. “Steadfast”, birçok kişiye (ve bana göre) grubun şu ana kadarki en iyi albümü. Prodüksiyon bazında en temiz sound’a ulaştıkları albüm bu olmuş. Şarkı sözlerine ve albümün arkasındaki konsepte bakarsak önce şunu demek istiyorum: OH BE! Doğru düzgün İngilizce söz yazamayıp basit basit, klişelerle dolu sözler yazan Fin, İsveçli, Alman vb. gruplardan sonra ilaç gibi geliyor şerefsizim. Adamlar dili kullanmayı biliyor, gayet güzel tasvirler, kelimeler, hatta “Brunanburh” un son kısmı gibi Eski İngilizce bölümler bulmak bile mümkün (bir bok anlamıyoruz tabii yine onlardan). Şarkı sözleri genelde eski İngiliz savaşlarını, önemli insanları ve olayları konu alıyor. Albüme ismini veren “Steadfast” ise, inandığı şeyden vazgeçmemek, sonuna kadar savaşmak gibi anlamlara geliyor. Şarkı sözü bazında gruba artı puanları verip (İngiliz olmaktan yırttınız keratalar) müziğe geçiyoruz.

Bu albümün en büyük olayı gitar. Tamamen melodik ve epik rifler üzerine kurulu bir yapı var. Gençler gerçekten çok başarılı iş çıkartmışlar bu konuda, her şarkıda akılda kalıcı, melodik rifler akıp gidiyor. Bazen aynı melodi iki gitarda farklı tonlarda çalınıyor. Gerçekten, 55 dakikalık bir albüm için yeterince güzel rif var. Zaten albümde bence kötü şarkı yok, hepsinde etkileyici kısımlar var. Tam “lan bu şarkı da sanki geri mi kalmış biraz ne?” derken epik bir kısım girip “sus ve dinlemeye devam et!” diyor. Brutal vokaller genel olarak oldukça agresif ve iyi kotarılmış, bazen de clean vokal kullanılmış ve bu da epik bir atmosfer yaratılmasında büyük rol oynuyor. Atmosfer demişken, albümü dinlediğinizde gerçekten kılıç kalkanı kuşanıp eski İngiltere’de savaşlara katılmak, kutsanmış salonlarda oturup içki içmek ve “yumruğunuzu sıkarak” haykırmak istiyorsunuz, albüm bu anlamda oldukça başarılı.

“Steadfast”de öne çıkan parçaları söylemek zor, ki gördüğüm kadarıyla her şarkı bir başkasının favorisi olabiliyor. Fakat bence albüme blast beat’lerle bodoslama bir giriş yapmanızı sağlayan “Brunanburh”, baştan sona melodik ve ayrıca epik bir nakarata sahip “Hallowed Halls”, girişi ve nakaratındaki riflere hayran bıraktıran “Steadfast”, en eşlik edilesi parçalardan “Fire from the Sky” ve eski bir İngiliz halk şarkısının metal tarzında yorumlanmış hali olan “Miri It Is”e ayrıca dikkat etmenizi istiyorum.

Gördüğünüz gibi ayaküstü bütün albümü saydım neredeyse. Gerçekten bu albümün tek eksisi arka planda kalan ve tekdüze giden davullar. Gitarların baskın sound’unun arkasında kalıyorlar ve albüm boyunca göze çarpan bir davul atraksiyonu bile yok neredeyse. Bas gitar ise özellikle “Wolfhead’s Tree”de şarkıya ayrı bir hava katmış.

Bu albüm, 2008’de çıkan en iyi pagan metal albümlerinden biri. Folk metal dinlemek, ama neşeli ve folk enstrümanlarla icra edilmiş olanından değil, gayet ciddi, bazen karanlık, bazen epik, agresif ve en önemlisi de melodik riflerle bezeli hızlı bir pagan/black metal dinlemek isteyenler için kaçırılmaz bir fırsat. Bu albümle İskandinav gruplara adeta “ayağınızı denk alın, bu piyasada yalnız değilsiniz ulan” denmektedir. Grup bu arada Temmuz’da yeni bir şarkı yayınladı, gayet şukela olmuş, onu da buraya koyup uzayayım.