Kendi deyişiyle “Edguy’ın vokali ve dansözü” olan, Avantasia gibi bir başarı abidesi -ki bunu başka bir yazımda anlatmayı düşünüyorum- mimarı, harika bir besteci ve sahne adamı Tobias Sammet (Tobi) önderliğinde son albüm “Tinnitus Sanctus” Nuclear Blast etiketiyle 14 Kasım 2008′de raflarda yerini aldı. Eğer bu dinamik, yaratıcı ve bir o kadar da eğlenceli adamları hâlâ tanımıyorsanız derhal bu açığı kapatın derim.

Lise yıllarında kurulup, daha 20′li yaşlarında Wacken sahnesinde çalmak, insanlara adından söz ettirmek, 8 stüdyo albümü ve daha sürüyle toplama, canlı albüm vs. yayınlayarak yollarından şaşmamakla takdiri hakeden gruplardan Edguy. Tavırlarındaki o alaycılık, başta kendilerini ciddiye almayarak kimseye fırsat vermeden kendi kendilerine eğlenmeleri, Tobi’nin favori grubunuz nedir sorusuna, “çok var ama hepsi AC/DC ile başladı”; eğer müzisyen olmasaydınız ne olurdunuz sorusuna “gürültülü ve rahatsız edici bir şeyler heralde, tavuskuşu ya da papağan belki” gibi cevaplar vermesi, rock klişeleriyle dalga geçer havaları, arada yaptıkları komik şarkılar ya da şarkılara kattıkları komikliklerle her zaman hanelerine artı puan kazandırmıştır.

Tinnitus Sanctus albümünü ilk dinlediğimde “fakat?” dedim kendi kendime, çünkü Tobi ve Sascha (Sascha Paeth) kafa kafaya verip beklendiği üzere jilet gibi keskin, tüm sesleri parıl parıl parlayan bir albüm yerine daha bir Hard Rock havasında çatırdayan ve kulağa daha bir “gevşek” gelen tonlarda karar kılmışlardı. Sanki işlenmemiş bir elmas vardı ortada. Sanki konserdeydiniz ve karşınızda çalıyordu Edguy. Evet aynen bunu düşündüm albümün sonuna geldiğimde. Edguy prodüksiyon konusunda gerçekten şarkı yapmada olduğu kadar başarılı ve gençlere ders niteliğinde bir grup.

Edguy’ın “Hellfire Club” ya da “Rocket Ride” gibi önceki işlerine baktığımızda bu albüme göre daha bir power metal çizgisinde olduğunu söyleyebiliriz. Davullar makine gibi vaktinde ve seri, ayakları bir an bile durmayan vuruşlarla gitarlara eşlik eden o power metal klasiklerine rastlamak daha mümkündür o albümlerde. Ancak “Tinnitus Sanctus” hiç de böyle değil. Daha önce Edguy dinlediyseniz ilk anda gelen gitar tonları sizi şaşırtacaktır çünkü alışmışsınızdır o sıkı gitarlara. Ne demek istediğimi albümün de ilk şarkısı olan Ministry of Saints klibinde daha iyi anlayabilirsiniz.

Tabii bu şekilde mikslenmiş bir albüm risk almaktır bence, çünkü bile bile bekleneni vermiyorsunuz büyük bir kitleye. Ve bence bu da cesur adamların işi. Grup “hazır insanlar seviyorken bu şekilde aynen devam dayı” diye düşünmek yerine değişiklik yapmayı seçmiş. Çok daha sıcak tonlar ve konserlerde aynı tonları rahat yakalayabilecekleri bir prodüksiyon.

Karşılaştırma yapmanız için örnek vermek isterdim fakat çok da sağlıklı olmaz Youtube linki. Bahsettiğim o tonlar neymiş diye merak ederseniz “Hellfire Club” albümünden “Children Of Steel” isimli şarkı ya da “Rocket Ride” albümünden “Sacrifice” isimli şarkıyı dinlemenizi tavsiye ederim.
Müzikalite açısından gayet kaliteli ama çok daha çiğ bırakılmış bir albüm bu.

Sanki bu albümdeki adamlar o harika altyapıları yapan, synth’leri, klavyeleri tam yerlerinde kullanan adamlar değilmiş de yeni nesil bir hard rock grubuymuş gibi. Bunlar belki kimi dinleyenlere göre eksi tarafları olabilir albümün, ama bu, albümdeki her bir şarkının hazine olduğu gerçeğini değiştirmiyor bence. Yine vokal melodileri, şarkı düzenlemeleri çok başarılı bir albüm ki Edguy’dan da aksini beklemezdim.

Favori şarkım “Speedhoven”. Şarkı başladığı anla birlikte “tamam tamam koro nasıl yapılır, çift ses nasıl bir şeydir, kilisede neden ilahiler söylüyorsunuz anlaşıldı şimdi” demekten başka bir şey gelmiyor insanın aklına. O müthiş koro girişi bittiği anda eline yine Tobi alıyor sazı ve başlıyor vokallerine. Albümün en uzun şarkısı bu ve kesinlikle albümdeki favorim. Kapak için ise dikkat çekici ve akılda kalıcı denebilir.

Toparlamak gerekirse, Edguy’ın klasik bir power metalden fazlasına sahip bir grup olduğunu tekrar bize ispatladığı, “o müthiş tonlarım olmasa da her şeyim bu değil” dediği, kaliteli şarkı yapmanın ve kulakları bayram ettirmenin ne demek olduğunu gösterdiği, saniyede milyarlarca nota basmanın marifet olmadığını farkettirdiği, dinlerken ve dinledikten sonra mırıldanmaktan vazgeçemeyeceğimiz harika bir albüm “Tinnitus Sanctus”. Eğer varsa, önyargıları bir kenara atıp dinlemeli ve kabul etmeliyiz ki kolay değil böyle güzel şarkılara ve melodilere imza atmak.