Sene oldu 2009, hâlâ leş gibi, çöp gibi, öğrenci evi halısı gibi death metal albümleri çıkıyor arkadaş. Birlikte Edge Of Sanity’den tanıdığımız ikili, Andreas “Drette” Axelsson ve hâlihazırda Facebreaker’da boğaz patlatan Roberth Karlsson bir olup Tormented’ı kurmuşlar ve yobazlığın sınırı olmadığını kanıtlarcasına leş gibi, çöp gibi, öğrenci evi halısı gibi, ‘90 yılından fırlayan Rotten Death’i yapmışlar.

Önceki ilgili kritiklerimde de bahsettiğim gibi son yıllarda adeta ikinci baharını yaşayan İsveç piyasası, ilk dönemlerini yâd eden albümler açısından da atağa kalkarak benim gibi çöp suyu içerek beslenen bünyelere ilaç gibi gelen albümler çıkarmaya başladı. Nicke Andersson ve Robert Pehrsson’un 2005 yılında kurdukları Death Breath ile yayınladıkları Stinking Up The Night albümü ve Repugnant’ın Epitome Of Darkness’ı -Bloodbath’ten söz etmeme gerek yok sanırım- bu kulvarda öne çıkan örneklerden ve Tormented da “-ed” sonekiyle biten grup ismi, Entombed’u andıran gotik yazı tipli logosu ve tabii ki Rotten Death albümüyle bu örnekler arasında yerini almaya niyetli.

Albümü açıyoruz, prodüksiyon biraz fazla boğuk olsa da şikayet etmiyoruz çünkü kimsenin jilet gibi gitarlar, “trigger”lanmış davullar veya kristal gibi bir vokal kaydı falan vaat ettiği yok. Aksine, düşük akortlu, kirli gitarlar, boğuk kroslu ve altolu davullar, distortion bas, düğün ekosu verilmiş vokaller, ultra basitlikte şarkı sözleri ve karambol sololar eşliğinde leş gibi kokan mezarlarından çıkan cesetler, yalpalayan zombiler, çığlık atan hatunlar, dirilen ölüler falan var her yerde. Death Breath ve Bone Gnawer’la birlikte zombi filmlerine soundtrack olmaya aday albümlerden biri daha…

Şarkılara gelirsek, parça isimlerinin oluşturduğu nakaratlar hemen her şarkının akılda kalmasını sağlarken, “death”, “blood”, “grave”, “dead”, “corpse”, “flesh” gibi kelimelerin oluşturduğu kombinasyonlarla söz yazımındaki basitlik ve vokale verilen “düğün ekosu” sayesinde limiti sonsuza giden nakaratlar albümden alınan “dandiklik” hissini (iyi bir şey söyledim) pekiştiriyor. Bu noktada Andreas Axelsson’un vokalinden de bahsetmeden geçmemek gerek. Dan Swanö’nün Infestdead projesinde de vokal yaptığı için önceden tanışıklığımız olan “Drette”, alıştığımız old school İsveç zombi vokalini biraz daha incelterek icra ediyor, hatta bazı yerlerde -hâşâ- “Lemmy death metal söylese nasıl olurdu?” sorusuna adeta cevap oluyor mu ne?

Gitar riflerinde taramalı bölümler ve punk etkileşimli klasik ritimlerle türün kalıpları dışına çıkılmadan sürükleyici besteler yaratılmış. Artık old school İsveç death metalin patentli unsurlarından biri haline gelen, kısa ve tekrar edilen uğursuz melodiler (bu kadar anlatılabiliyor, anlayamayanlar bir ara uğrarlarsa gitarda çalıp ne demek istediğimi gösterebilirim ya da Entombed – Serpent Saints’in giriş melodisi de fikir verebilir pek tabii) bu albümde de gerekli yerlerde kullanılmış. Tomb Of Corpses ve Reversed Funeral parçalarının sololarını Pick Up This Sick Child albümleriyle dikkatimizi çeken Vicious Art’ın gitaristi Tobbe Sillman’ın attığını da notlarımız arasına ekleyelim.

Anlaşılan eski İsveç tayfası bu sevdadan vazgeçemiyor ve vazgeçemedikçe de ortaya yeni işler koyarken gençleri de teşvik ediyorlar. Sanırım sıkılmadan yirmi yıl öncesinin müziğini yapan adamlar ve aynı gazla dinleyen insanlar var oldukça bu zihniyet de kaybolmayacak. Zombilerimize sahip çıkalım, onları topluma kazandıralım.

(Kritikte adı geçen grup ve albümleri de bu vesileyle dinlemeyenlere önermiş olayım.)

hysteresis