“İntihara giden yollarda acılarımıza gem vurmayalım, nevroz paylaştıkça güzel” olarak özetlenebilecek bir düsturla 1996′dan bu yana hayatımızın içine etmeye devam eden Kvarforth ve arkadaşları, yaza damgasını vuracak bir eserle karşımızdalar (şeklinde başlarım diye ummuştum ne zamandır).

Aylardır ha çıktı ha çıkacak derken önceki albümlerle ateşli yaz gecelerimizi güzelleştirdik, fakat bu esnada beklentiler yükseldikçe yükseldi. Konu black metal olunca bilirkişiden geçilmeyen bir alemde, Shining’den laf açıldı mı desibelin yükseldiğini ya da klavyeye bir hırsla yüklenildiğini gözlemliyorum uzunca bir süredir. Seveni onsuz yapamıyor, sevmeyeni emo diyor, homo diyor ama iki tarafta da bir coşku var.

Türün en orijinal kollarından olan Depressive/Suicidal Black Metal’in kuşkusuz önde gelen gruplarından biri olan İsveçli topluluğun son albümü “VI – Klagopsalmer”, cillop gibi “boğucu” kaydı haricinde, grubun bağımlılık yapan özelliklerinin hakkının pek verilmediği bir eser.

Klasik müzik etkileşimleri, filmlerden alıntı replikler, sert açılışlar, histerik çığlıklar, bir tutam klavye, biraz da yaşama aşkı… Sanki büyük patron Kvarforth’un elinde bir liste var, miksajda ilgili kalemlerin yanına tik atıyor gibi bir görüntü beliriyor gözümün önünde.

Tamam bu ayrıntılar Shining’i farklı kılan hususlar ama sanki bu sefer biraz yapay mı durmuş ne? 50 dakikadan oluşan albümün ancak yarım saatlik kısmında zar zor depreşebiliyorum, bu süre haricindeki çeşitli öğeler bu dakikaların daha yoğun hezeyan etkisi sağlamasına yardımcı olmuyor.

Parçalardan birinin gayet başarılı da olsa nihayetinde bir cover olması da sinirimi bozan bir nokta. Bir kontrolsüzlük, dengesizlik var bu işte. Kanlı canlı konserlerden aldıkları olumlu tepkiler, artan hayran kitlesi sanki başlarını döndürmüş. Öte yandan şakacı tavrına hasta olduğum Niklas’ın egosunun da bunda payı olsa gerek.

İlk parça ile, önceki albümlerden parçaların devamı olma niteliğini taşıyan “Total Utfrysning”, işte Shining dedirten, jilet parlaklığında parçalar. Canlı performanslarında da kanıtladıkları enstrüman hakimiyeti yine göz dolduruyor, fakat bunu görmemişler gibi abartılı sololar döşenerek yapmasalarmış keşke, ne demişler: kontrolsüz güç, güç değildir. Halbuki o davulun kendinden emin, dediği dedik tavrı nasıl muazzam. O duvarları insanın üstüne çökerten ağdalı, progresif hava; o ruhumuzu diyar diyar gezdirip uçurumlardan bırakan, sonra izbelerde zincirleyen hastalıklı vokal de şahane. İlk kez tam anlamıyla temiz şekilde duyduğumuz vokal ise şaşırtıcı (sevmedim).

Gel gelelim albümün çıkışının uzaması, öncesinde Halmstad gibi okkalı bir iş çıkarmış olmaları, parça bazında ve albümün bütünlüğünde bir baştan savmacılık, efendime söyleyeyim bir adam sendecilik hissinin vuku bulması, hayalkırıklığı yaşamamıza sebep oluyor.

” alt=”" />

Velhasıl kelam Shining’in yaralara mum damlatan namelerinin, ciğer kanatan terennümlerinin tadına varmak bu albümde biraz zor.