Dark Suns ile ilk tanışmam 2 sene öncesinde, last.fm’den Opeth benzerlerini dinlemem sırasında olmuştu. “Swanlike” albümündeki “In Silent Harmony II” isimli şarkı beni oldukça etkilemiş ve bir an önce bu grubu tanımam gerektiği hissini bana aşılamıştı. Fakat albümlerini dinleyip de daha yakından tanımamın bana öğrettiği tek şey, Opeth’in neden bu kadar büyük bir grup olduğuydu. Bir çok yerde okuduğuma göre de herkes Dark Suns’ı Opeth’e benzetiyordu. Hayır, benziyor benzemesine de, aynı diğer Opeth benzerlerinde de eksik olan, adını koyamadığım o kadar büyük bir şey eksikti ki bu iki sene boyunca oturup da “haydin az Dark Suns dinleyeyim” dediğim anlar bir elin parmaklarını geçmedi. Daha sonradan 2005 yılında bir diğer aşık olduğum grupla, Pain of Salvation’la 25 konserlik bir turneye çıkmış olmalarını öğrenmem merakımı biraz daha körükledi, bir şans daha vereyim dedim ama ı-ıh. Grup hakkındaki görüşlerim “iyi, hoş”tan öteye geçmedi, geçemedi. 2008 şubatında (aah 2008 ah) Dark Suns “Grave Human Genuine”i yayımlayarak her şeyi değiştirmeyi başardı.

“Swanlike” albümünün aynı isimli şarkısını dinlediğimde ilk başta “yanlışlıkla Blackwater park’ı mı açtım acaba?” diye düşünmüştüm, benzerlik ilgimi çekmişti. Fakat bir-iki dakika sonra “peh” diyip geçmiş ve her şarkıda aynı süreci yaşamıştım. Aslında bu benim için önemli bir deneyim sayılırdı çünkü bir çok kişi gibi ben de kendi grubum olsun, kendi müziği yapayım hevesine sahip bir “metalci”yim ve bir Opeth fanatiği olarak sadece benzemenin yetmeyeceğini görmek oldukça yararlı oldu. “Existence” albümü ise daha kaliteli bir kayda sahip olması, eski bir doom metal grubuymuş havasından arınmış olması, sadece clean vokal kullanılmış olması ve yaratıcılık açısından “Swanlike”dan bir gömlek daha üstün olması dışında yine aynı eksiklikleri taşımaktaydı.

“Grave Human Genuine”de Dark Suns’da daha önce bulunan yer yer Opeth, Tool, PoS, Katatonia izleri tam olarak yok olmuş denemez. Fakat Dark Suns artık kendi karakterini keşfetmiş/yaratmış ve böylece özgün bir karışım yaratmayı başarmış. En azından bir grubun kötü bir taklidi değiller. Dream Theater klonlarından yeterince gördük sanırsam taklidin ne kadar nahoş bir şey olduğunu. Bu örneği sadece çok bariz olduğu için seçtim yoksa konuyla alakası olduğundan değil, aslında Dream Theater’ı da pek sevmem, dolayısıyla klonlarını da bu yüzden sevmemiş olabilirim. Mevzubahis gruplar belki de çok sevilmiş, takdir görmüş olabilir bu yüzden isabetsiz bir örnek olduysa kusura bakmayın, Sun Caged falan seven varsa beri gelsin, beni düzeltsin.

Konuya geri dönelim. Dark Suns’ı evvelden bilenlerin dikkatine ilk çarpacak şeylerden biri, bu albümde brutal vokaller geri dönmüş. Dark Suns’ın her zaman sahip olduğu, şarkılarının yumuşak ve sert bölümler arasında ani ve sık geçişlere sahip olması özelliği bu albümde brutal ve clean vokaller arasındaki geçişlerle desteklenmiş. Fakat yine de brutal vokaller asgari seviyede tutulmuş. Bir diğer önemli detay ise diğer albümlere göre daha başarılı bir armoniye sahip olması. E tabii ki bas gitarının önemi artmış. Ve tam bu noktada hoş bir sürprizle karşılaşıyoruz. Eski Pain of Salvation basçısı, şu an Hollanda’da yaşayan ve Dial isimli bir grupta aktif olan Kristoffer Gildenlöw “Grave Human Genuine”in kayıtlarında yer almış.

Şarkılara genel bir bakış atmamız gerekirse, birkaç noktada özellikle Deadsoul Tribe’ın yansıtmakta çok başarılı olduğu hipnotize edici, ritüelvari hissi sezebiliyoruz. Ayrıca Flies in Amber’daki shred solo ve The Chameleon Defect’deki çift kros bölümleri dışında bu ögeler albüm genelinde yer almıyor. Amphibian Halo’nun elektronik altyapısı ise metal müziği zedelememiş, aksine zenginleştirmiş.

Kabul etmek gerekir ki albüm dinleyiciyi yer yer elinden kaçırabiliyor, fakat fonda çaladursun diye açıp bıraktığınız takdirde bir çok bölüm sizi diğer ilgilendiğiniz şeylerden, her neyse artık, koparıp alabiliyor. Progresif müzik severlerin ilgisini çekebilecek olmasının yanı sıra “progresif” olarak adlandırılmış olması diğer kitlelerin gözünü korkutmamalı, zira bazen kompleks bir yapıya bürünse de “cheesy”, yetenek şovu vs. modeli partisyonlardan yoksun bir albüm. Bir şarkının diğerlerinin arasından sıyrılıp da sizi yakalaması da söz konusu değil. Bir bütün olarak değerlendirilecek hoş bir yapıt; lâkin bir şarkı diğerlerinden sıyrılıyor fakat olumsuz olarak. “Papillion” adlı şarkıyı dinlediğim süre boyunca “ne gerek vardı ki?” demeden edemedim.

Eksikliklerinin bulunduğunu kabul ediyorum fakat her şeye rağmen asla göz ardı edilemeyecek bir albüm. Dark Suns’ın geçmişini de göz önünde bulundurduğumda her albümde daha da iyiye gittiğini düşünerek bir sonraki albümü heyecanla beklemeden edemiyorum.

Burak GÜR