Melodik death metal… Sevginin, coşkunun, hüznün, büyüklere saygının, vatandaşlık bilincinin müziği; metalci cep telefonu zillerinin vazgeçilmezi, bakkal defterlerinin incisi (fakat?), karpuzun çekirdeksizi… Siz, biz, hepimiz…

Evet hepimiz karpuzuz belki, ama bu özellikle benim her yazının girişinde bir atraksiyon yapma tutkumun, ilgi çekme çabamın önüne geçemiyor ne yazık ki. Çok çaresizim, bir bilseniz.

Neyse göz yaşlarımızı silip devam edelim. NIGHTRAGE İsveç-Yunanistan kırması bir grup bildiğiniz gibi. IN FLAMES olmasaydı var olamayacak grupların 16,041’incisi olan grup, melodik death metalin ansiklopedik karşılığı gibi. Her ama her şeyi kitabına göre oynayan NIGHTRAGE, özellikle gireni çıkanı bol (hayırlı işler) oluşuyla gündemde kalan bir yapıya sahip.

Bugüne dek Tompa (ki o ayrıldıktan sonra grup Century Media’dan Lifeforce’a düştü), Gus G. ve Per M. Jensen gibi ünlü simaları da kadrosunda bulunduran NIGHTRAGE, kanımca en iyi işini “A New Disease is Born” (ANDiB) da ortaya koymuş, bu satırların sahibinin hayatının belirli bir döneminin en önemli fon müziğini oluşturmuştu. O albümdeki türlü şahane şeyden belki de en çok öne çıkanı, vokalist Jimmie Strimell’in harika sesiydi. Hem yırtıcı, hem de temiz vokalleri çok başarılı icra eden Strimell’in NIGHTRAGE’i kendine ufak görüp daha çok insana ulaşabileceği popüler müziklere kaymasının ardından –ki bu da mantıklı bir karardı- NIGHTRAGE dört albüm süresi içindeki dokuzuncu kadro değişikliğini yaptı ve Antony Hämäläinen’i gruba kattı. Ne suretinden, ne de sesinden haz ettiğim Hämäläinen (Rising Pain tişörtlü genç), gayet vasat, karaktersiz, aynısından binlerce olan türde bir brutal vokale sahip. “Angela Gossow’un erkek olanı” desem, belki anlayan olur; ya da olmaz ne bileyim. Sonuçta vokal becerisi ve çeşitliliği açısından “Wearing a Martyr’s Crown” (WaMC) gayet vasat bir albüm.

NIGHTRAGE’in gerçekten iyi olan ve “A New Disease is Born”u da benim gözümde mükemmel bir albüm kılan en önemli yanı, Marios’un bulduğu melodilerdi. Bir şekilde çok kendine has yanları olan bu melodiler, aynı anda hem canlı, enerjik, hem de acıklı bir tat barındırmak gibi bir meziyete sahiptiler ve NIGHTRAGE sound’unun en önemli bileşeni olarak öne çıkıyorlardı. “WaMC” bu yönden “ANDiB” ile yarışacak düzeyde değil. Grup o albümdeki nefis sertlik melodiklik dozajını, bu albümde sertlikten yana bozmuş ve olmayan vokal çeşitliliği ile “ANDiB”e göre daha sıradan olan rifler de eklenince, “WaMC” bir geri adım olmaktan kurtulamamış. Sadece şu alttaki Scathing bile, tüm “WaMC” albümünden daha akılda kalıcı ve yaratıcı.

Sertlik namına girişilen olaylardan bazıları işe yararken, gereksiz etkin davul kullanımı kimi şarkıları neredeyse rahatsız edici bir hale sokmuş. Çok gereksiz ve kulağa iyi gelmeyen blast beat’leriyle “Among Wolves” bunun en bariz kanıtı; keza “Abandon”un ilk elli saniyesindeki tuhaf kick drum kullanımı da aynı şekilde.

Yazının Dakika Saniye Verilen Aşırı Kurcalayıcı Bölümü:

Albümdeki IN FLAMES etkisinden de bahsetmek lazım diye düşünüyorum, çünkü zaten IN FLAMES’in izinden yürüyen gruplar kervanının bayraktarlarından olan NIGHTRAGE, bu albümde kimi yerlerde işin dozunu biraz kaçırmış. Saniye dakika vermek istemiyorum, ancak öyle bariz bir örnek var ki, belirtmeden edemeyeceğim. Albümün iyi şarkılarından “A Grim Struggle”, baş kısmını IN FLAMES’in “Reflect the Storm”undan, ortasındaki akustik kısmını da yine IN FLAMES’in “Alias”ından alıyor. “Reflect the Storm” kısmı zaten baştan fark ediliyor, ama “A Grim Struggle”ın 2.50-3.40 arasıyla “Alias”ın 2.33-3.40 arası ancak bu kadar benzeşebilir. Duyar duymaz algılanan bu tip şeyler, etkilenme dozunun aşırıya kaçmasından başka bir şeyi akla getirmiyor. Bunun yanı sıra, “Futile Tears”ın giriş rifinin, bir önceki albümün hayvan şarkısı “Scars of the Past”in ana rifinin (0.19) daha kötü bir mutasyonu olması da, gruba aşina kulaklardan (benim bu; kulağım ben) kaçmıyor.

Özetlemek gerekirse “WaMC”, kötü bir kapak, vasıfsız bir vokalist ve eskiyi kesinlikle aratan şarkılarla dolu, içinde “ANDiB”den fırlamışçasına duran “Mocking Modesty” gibi bir cevheri barındıran özelliksiz ve şahsım adına hayal kırıklığı yaratan bir albüm. Bir önceki vokalist ve baskın melodiklik olsaydı, bu besteler bile çok daha çekici olabilirdi, lakin şu durumda “Wearing a Martyr’s Crown”a ortalamanın üstü bir not vermek, hem NIGHTRAGE’in geçmişine haksızlık olur, hem de grubu seviyor olmama rağmen benim içime sinmez.

Umarım, gerçekten iyi bir besteci olduğunu düşündüğüm Marios, yazdığı melodilerin birbirinden güzel olduğunu fark edip, birbirine çok benzeyen, hep aynı yapılardan oluşan ama sonuçta ağızda nefis bir tat bırakan stereotip şarkılarından yazmayı sürdürür de NIGHTRAGE eski IN FLAMES’i özleyenlerin can simitlerinden biri olmaya devam eder.