Emin olun ki dinleyeceğiniz en garip müziği yapan gruplardan biri Iwrestledabearonce. Deathcore, jazz ve elektronik öğeleri karıştırıp biraz da kafadan çatlaklık faktörünü eklediğimizde ortaya ne idiği belli olmayan, ya da daha önce hiç karşılaşmadığınız bir şey çıkıyor. Grup üyelerinin günlük hayatta ne yaptıklarını ya da nasıl çocukluk geçirdiklerini bilmiyorum ama hepsi kaçık. Hayal dünyaları da eminim bir çocuğunki kadar zengindir. Zaman zaman şarkılarda dinleyiciyi güldürmek için koydukları öğelerin ve acayip müziklerin sayesinde bu kadar popülerlik kazandıklarını düşünüyorum.

Yabancıların kritiklerine baktığımda onları komik bulmadıklarını ve saçma bir iş yaptıklarını düşündüklerini okudum. Bence gülmekten yarılmasanız da kahkahayı basacağınız anlar mutlaka olacaktır. Gayet de eğlenceli bir anlayışları var. Zaten bir grubu popüler yapan en önemli etkenlerden birinin “yaratıcılık” olduğunu düşündüğümüzde Iwrestledabearonce’ın popüler olmaması için hiçbir sebep görmüyorum. Biraz daha ileri gidersem, kalıpların bu kadar dışında bir şeye rastlamamıştım diyebilirim.

Grupta herkes işini doğru düzgün yapıyor. Kalın Deathcore vokallerin, cırtlak screamlerin, yüksek oktav düz vokallerin üstesinden gelebilecek çılgın bir bayan, beklenmedik anlarda coşan ya da sakinleşen, duraklayan gitarlar, fonu tamamlayan klavye ve bunlara uyumlu, nabza göre şerbet veren davullar mecvut. Bir deathcore breakdown’ı düşünün ki öncesinde kovboy müziği ve hemen öncesinde dolu dolu bir “at kişnemesi” mevcut. Düşünün ki o breakdown sizi her ortamda tepindirecek kadar gaz olsun bir de. At kişnemesi abartılı bir örnek oldu ama her şarkıda mutlaka birçok sürprizle karşılaşacaksınız.

Dinleyiciyi “ilk dinleyişte” rahatsız edecek şeylerden birisi kullandıkları elektronik öğeler. Ancak bu öğeleri çok kullanmadıkları için, şarkıları sindirmeye başladığınız andan itibaren rahatsız edici gelmiyor. Metalin türlerinden öte, müzik yelpazeniz genişse, kolayca kucaklarsınız zaten bu grubun elektronik öğelerini. Öte yandan fonda son derece gürültülü bir müzik eşliğinde kuduz olmuş gibi ağzından köpükler saçarcasına çığıran vokal de başlarda rahatsız edebilir. Ama bir süre daha dinleyince farklı anlamlar çıkabiliyor. Eğer bu müzikte “delilik” tam olarak verilmek isteniyorsa, aralara bu tür kafayı yedirtici öğeler konulmalı ki dinleyen bunu hissetsin- ki parçalarda hangi his aktarılmak isteniyorsa, bunu kolayca ve bir o kadar yoğun bir biçimde dinleyene aktarıyorlar. Hepsi işi biliyor yani. Zaten her an öyle bir gürültü söz konusu değil. Oldukça sürrealist şarkı sözleri üzerinde de çok durulmuş gibi. Açıkçası şarkı sözleriyle ilgili ‘kesin çok dalga sözler vardır’ düşüncemi yerle bir eden şiir gibi sözler mevcut.

Grubun en çekici olan tarafı ve benim bu kadar beğenmemin en büyük sebebi parça aralarındaki sürprizler ve tabii ki çatlaklık. You Ain’t No Family’deki kovboy müziği, Pazuzu For The Win ve See You In Shell’deki ufak jazz- funk arası bölüm, youtube’da ünlenmiş Tastes Like Kevin Bacon’daki ‘tüm geçişler’ gibi. Sonrasında bu parçanın üzerinde ayrıca duracağım. Ne yalan söyliyeyim, Eli vs The Godless Savages gibi bol elektronik öğeler barındıran bir parçayı da bu kadar seveceğim aklıma gelmezdi. Ancak şerefsizler (en büyük sorumlu sensin Daniel Andrews [grubun klavyecisi ve efektleri hazırlayan insan]) çok kaliteli yapmışlar. Hele ortalarındaki breakdown bölümünde fonda üst üste kaydedilmiş psikopata bağlatan düz vokallerle insanı fena bir havaya sokuyor. On numara iş olmuş. Başlarındaki kafa ütüleyiciliğe aldanmayın. Danger In The Manger bol bol sapıtmalı, ana melodisinin çok güzel değerlendirildiği bir parça. Özellikle breakdown fonuna uzayda serbestçe dolaşıyormuş hissi veren klavyelerde bu melodiyi kullandıkları an; kısa ama özün tam karşılığı bir iş çıkarmışlar. I’m Cold and There Are Wolves After Me özellikle Kyrista (vokal) ablamızın döktürdüğü bir parça olmuş. İniş çıkışları ve parçada genel olarak kullandığı düz vokalin arkasında kullandığı brutal takviyesiyle çılgın atıyor. The Cat’s Pajamas da keyif verici olduğu kadar iddialı bir parça. Yapı olarak Eli vs The Godless Savages’ta bahsettiğim bölüme benziyor. Black Eyed Bush diye tamamı elektronik, beni çok sarmayan ama seveni mutlaka olacak bir parça da var.

Gelelim “sonradan üzerinde duracağım” dediğim albümün genel yapısını en güzel özetleyen “Tastes Like Kevin Bacon”a. Muhterem’i ilk dinleyişten sonra tüm günümü kendisine ayırmıştım. Açık açık dinleyiciyle dalga geçtikleri bir parça bu. Bu parça sayesinde grubun “parça aralarında nasıl birbiriyle alakasız şeyler yapıp saçmalarız? Bu saçmalamayı nasıl mükemmel hale getirip duygu yoğunluğuyla dinleyiciye bir güzel nasıl yediririz?” felsefesini çok daha iyi anlıyorum. Grubun seveninden çok nefret edeni olması umrumda değil. Siktirsin gitsinler ( şş adam mısınız olm).

Son yıllar falan değil, hayatınızda dinleyeceğiniz en farklı albümlerden biri. Deli müziği. Aynı zamanda dahi müziği. Listelere girmesine şaşmamalı.

duraganyolcu